Onze relatie? Uniek en voorbestemd!

Ooit zaten Quirine & John in dezelfde vriendengroep, maar hadden ze verkering met een ander. Toen ze elkaar jaren daarna weer tegenkwamen in de kroeg, sloeg de vlam meteen over. Allebei net gescheiden. Alsof het zo moest zijn.

Hij

“In de jaren 70 voetbalde ik met de ex van Quirine. We stonden samen achter de bar in café De Brouwerij in Breda. Hij had verkering met Quirine, ik had ook een vriendin. Het was heel gezellig met die groep mensen, maar we trouwden, kregen een eigen leven. Toen ik Quirine na jaren tegenkwam in café de Beyerd, woonde ik, vanwege m’n scheiding, net drie maanden bij mijn ouders. Het was de eerste keer dat ik in dat café kwam, en dat Quirine er zat, was eigenlijk toeval. Het moest blijkbaar zo zijn. En het klikte meteen weer. Quirine was gezellig, had veel vriendinnen. Ik daarentegen was veel stiller. Op de een of andere manier vulde dat elkaar goed aan. We pasten bij elkaar. En, wat ook prettig was, ik werd heel fijn bij haar ouders ontvangen.”

Klussen

“Omdat Quirine ook net was gescheiden, leek het ons een goed plan om het een en ander te klussen in haar huis. Ik ben wel handig en vond het leuk dingen voor haar te fiksen in dat huis. We hadden het gezellig samen. Na een tijdje zei Quirine tegen me: ‘Ga jij je spullen halen bij je ouders en kom lekker hier wonen.’ Niet alles aan mijn scheiding verliep makkelijk, maar Quirine ving me op. Het was heel fijn dat ik bij haar m’n verhaal kon doen.”

De allereerste foto samen, bij vrienden thuis in 1991

Apart

“M’n jongste dochter kwam bij ons wonen. Dat verliep niet zoals we hadden gehoopt. En dus besloten we dat ik met m’n dochter apart zou gaan wonen tot ze oud genoeg was om op eigen benen te staan. In totaal bleven we acht jaar latten. Tussen Quirine en mij heeft het altijd goed gezeten, maar m’n dochter had tijd nodig. Het was een moeilijke tijd, maar tegelijkertijd kijk ik er goed op terug, want het gaf ook mogelijkheden die we niet hadden gehad als we hadden samengewoond in die tijd.

Uiteindelijk vlogen de jaren voorbij. Het zorgde ervoor dat ik heel zelfstandig alles leerde regelen, eten koken, kind opvoeden, allerlei huishoudelijke taken uitvoeren. Maar ook dat ik met mijn vrienden kon stappen. Quirine en ik zagen elkaar veel, maar hadden ook een eigen leven. Toch was ik uiteindelijk nog maar weinig in de flat: doordeweeks werkte ik en in de weekenden kluste ik in Quirines huis. We besloten weer samen te gaan wonen. En dat was ook fijn!”

Genieten

“We hebben best een heftige tijd achter de rug. Wat ik daarvan leer is nóg meer te genieten van de kleine dingen in het leven. Wat dat aangaat heb ik niet veel wensen voor de rest van het leven. Onze ruzies knallen niet meer, als ze dat ooit al hebben gedaan. Quirine kan af en toe doorgaan en dan zeg ik: ‘Hou daar nu eens mee op.’ Maar meestal ga ik er niet tegenin. Beweeg ik mee en gaat het over. We weten wat we aan elkaar hebben. Quirine waardeert het dat ik altijd voor haar klaarsta. Ik waardeer het dat zij alles regelt. Naarmate we ouder worden, merk ik dat de genegenheid nog steeds groeit.”

Zij

“Ik was verliefd op John, maar hij had, net als ik, verkering. Vier jaar lang trokken we als groep met elkaar op. Toen verloren we elkaar uit het oog. Toen ik 36 was, meldde mijn man dat hij verliefd was op een ander. Voor mij was de relatie meteen over. Dat was in september 1991. Drie maanden later zat ik in mijn stamkroeg, toen John kwam binnenlopen. Hij zei ‘goeiendag’ en ik antwoordde – onder de indruk van hem – ‘goeiendág!’ John bleek, net als ik, pas gescheiden om dezelfde redenen als ik. Dat schept een band en we raakten niet uitgepraat. Die avond bracht hij me naar huis en nam hij met een bescheiden kusje afscheid. De volgende dag overleed een dierbare vriend. In mijn verdriet belde ik John. De avond erop kwam hij bij me en troostte hij me alsof we al jaren samen waren. En hij bleef. Mijn moeder zei: ‘John is een geschenk uit de hemel.’”

Tegenslag

“Door elkaar te blijven verrassen, af en toe gekke dingen te doen, houd je het samen leuk. Zo stuur ik John af en toe een kaart waarop ik schrijf hoeveel ik van hem hou. Ik vind het belangrijk dat tegen elkaar te blijven zeggen. De waardering die je hebt voor elkaar uit te spreken. De positieve dingen in het leven te benadrukken. We hebben een tijdje geleden een zware tijd gehad met veel tegenslagen: overlijden, ontslag, ziekte. Ik kreeg een burn-out. Om dat jaar goed af te sluiten, deed ik vrijwilligerswerk bij Serious Request, het Glazen Huis stond destijds in Breda. Dat zorgde ervoor dat ik 2017 met een positief gevoel inging.

Dat probeer ik samen met John vast te houden. En ’t werkt. John kreeg onlangs op zijn 64ste een vaste baan. We genieten volop van onze twee kleinkinderen, waarvoor ik ook echt een oma mag zijn. Ik kan enorm genieten van samen in de tuin een krantje lezen. Soms, als ’t tegenzit, denk ik terug aan een dierbaar moment. Op vakantie in Griekenland lagen John en ik in de branding en ik zei: ‘Kon het leven altijd maar zo mooi zijn.’ Zo zorgeloos is het leven niet altijd voor ons geweest. Maar we genieten samen van de kleine en grote momenten.”

Dit zeiden ze na afloop:

John: “Dat we elkaar na al die jaren wederom hebben ontmoet, op een plaats waar ik nooit kwam en Quirine altijd, was voorbestemd en uniek. Zo noem ik onze relatie: uniek en voorbestemd.”

Quirine: “Na het interview kwam ik erachter hoeveel ik van hem hou! En hoe sterk we samen zijn. We zeggen het vaak tegen elkaar: wat moeten we toch zonder elkaar!”

Ook in Zin? Heb of ken je een bijzondere relatie? Mail naar redactie@zin.nl

TEKST: MARGREET BOTTER | BEELD: HESTER DOOVE