Van vader Hans zag ze hoe je zo’n ding moest vasthouden. Dus toen Candy Dulfer (1969) op haar 5de een sax in haar handen kreeg, klonk het al snel goed. Dat, gecombineerd met een beetje bluf, bezorgde haar een wereldcarrière.

Met of zonder kind

“Mijn moeder wilde graag een kind, maar mijn vader was bang dat hij met een baby niks meer zou kunnen: niet meer thuis saxofoon spelen, niet meer ’s avonds weg. Toen ik werd geboren, bleek gelukkig dat hij zijn leventje ook mét kind kon voortzetten. Ik slaap nog steeds het lekkerst met keiharde jazzmuziek aan! In die tijd woonden we in Weesp: eerst op een heel klein woonbootje, later op een wat grotere.

Het was heerlijk vrij, de Vecht was schoon – dat dachten we tenminste – dus als het warm was sprongen we zo van de boot het water in om te zwemmen.  Tegen de dijk op hadden we een tuintje, waar mijn ouders op zondagmiddag vaak feestjes gaven. Ik was meestal het enige kind dat daar rondliep. In Broek in Waterland, waar we toen ik 6 was gingen wonen, was het al net zo.” “Mijn vader stond om zeven uur ’s ochtends op,ging naar zijn werk als autoverkoper bij de Rivagarage, kwam om vijf uur thuis, at wat en ging dan om zeven uur weer de hort op om ergens te spelen.

Nadoen

Thuis zat hij altijd op zijn saxofoon te blazen. Ik zag hem lol hebben met die sax, dus dat wilde ik ook. Toen ik een jaar of 5 was, vroeg ik of ik ook eens op de saxofoon mocht spelen. Hij drukte me een sopraantje in mijn handen, de op een na lichtste saxofoon. Ik had Hans natuurlijk honderden keren zien spelen, dus ik wist dat je linkerhand boven moest en je rechterhand onder en hoe je je mond een beetje moest houden. Er kwam dus al vrij snel een goed geluid uit het instrument.

Ik zag mijn vader met grote ogen naar me kijken. Mooi, dacht ik, dan gaan papa en ik misschien nóg meer leuke dingen doen samen! Dat was die eerste jaren mijn grote drijfveer bij het saxofoon spelen, al vond ik het wel direct leuk en ging het me ook makkelijk af.”

Meer weten over waar Candy Dulfer vandaan komt? Het hele interview lees je in de nieuwe Zin. Deze is onder andere hier te koop.

TEKST: LIDDIE AUSTIN | BEELD: MARCEL BAKKER | VISAGIE: EVA COPPER