Eerste Kamerlid Henriëtte Prast (1955) is één van de meest vooraanstaande economen van Nederland. Met haar scherpe analyses is zij een luis in de pels van de financiële wereld en de overheid. Maar dat is maar één kant van de medaille, aldus Prast zelf. “Als het om gevoel gaat, ben ik een schijtluis.”

Een vader die huilt

“Dit is mijn vader, op Koninginnedag met mijn oudste dochter. Op die oudere foto kijkt hij verdrietig. Mijn vader was manisch depressief en korte tijd paranoïde. Dat heeft mij getekend. Ik heb de schuld op mijn schouders geladen. Ik ontwikkelde anorexia, ik denk als antwoord op zijn ziekte. Want als je niet eet, hoef je je niet over andere dingen druk te maken. Op zeker moment woog ik 47 kilo. Ik ben er gelukkig overheen gekomen, maar het zegt iets over mij. Niet eten, daar is veel wilskracht voor nodig. Op mijn 13de begon ik met wiet roken. Ik was een hopeloze puber voor mijn ouders. Toen ik 18 werd, mocht ik rijles nemen. Ik riep: ‘Hoe durf je in deze tijd van olieschaarste en milieucrisis mij rijles aan te bieden?’ (lacht)

De Grieken

Op mijn 5de kwam mijn vader in een psychose terecht. Dat staat op mijn netvlies gebrand. Iemand die de kracht is voor jou, wordt ineens zwak. We haalden met mijn grootouders mijn ouders van Schiphol. Op het vliegveld van Frankfurt had mijn vader tegen mijn moeder gezegd: ‘Blijven zitten, want ze zitten achter ons aan.’ We haalden ze op en in de auto huilde hij. Een vader die huilt, is iets ongelooflijks. Achteraf vertelde hij dat toen hij aankwam bij die glazen wand, in het oude Schiphol, hij ons zag hangen als dode poppen. Dat hij daarom zo huilde. Een waan. We kwamen thuis en ik weet nog dat hij schreeuwde: ‘Hebben die Grieken die mutsen nou op of niet?’

Oplossing

Op mijn 17de kreeg mijn vader voor het eerst lithium. Dat bleek de oplossing. Hij werd vlakker, maar verder bleef hij dezelfde: gesloten, stil en bescheiden. Ik heb emotie als eng leren kennen in mijn jeugd. Bang dat het elk moment mis kon gaan met hem. Ik leerde mezelf om te doen alsof ik niets voelde. Emotie is nog steeds een eng terrein. Ik lijk moedig, met alles wat ik doe in mijn werk. Het is veilig om met argumenten iets uit te leggen. In de Eerste Kamer ben ik een nieuwkomer. Maar als ik ergens verstand van heb, maakt het mij niet uit of daar een minister met veel ervaring staat. Ik laat me niet imponeren. Ik neem niets voor vanzelfsprekend aan. Maar om persoonlijk tegen iemand te zeggen: ik vond het niet leuk wat je net deed, daar ben ik te laf voor. Ik ben een ontwijker. Een schijtluis.”

Zelf gemaakt

“Toen mijn dochters klein waren, werkte ik aan de universiteit en had ik weinig geld. Betaalbare kleding was van polyester, katoenen kleding was te duur. Daarom maakte ik zelf soms hun kleren. Dit jurkje is van luxe gordijnstof, het was nog een heel gedoe om te maken op zo’n draaimachine.”

Meer lezen? Dat kan! Het hele artikel staan in Zin 5 en deze is onder andere hier te koop.

TEKST: MINOU OP DEN VELDE | BEELD: BRENDA VAN LEEUWEN | VISAGIE: CARMEN GONZALEZ