Dáág principes!

Die uitzondering op de vanzelfsprekendheid. Die ‘dwarse bui’. In Zin 6 vertellen lezers over het moment dat zij (een van) hun principes lieten varen. Hier nog meer reacties. Bijvoorbeeld van Gonny, die haar principe om nóóit meer achter het stuur te kruipen moest laten varen?

Nieuw familielid

Toen onze zoveelste poes in ons leven wat ouder werd, bereidde ik mijn gezin er alvast op voor: hierna komt er geen nieuwe poes meer! Ze kotsen minstens eens in de week in huis, verharen en krijgen vlooien. Maar toen onze poes niet meer thuiskwam en ik volharde in mijn stelling dat er geen poezenbeest meer in huis kwam, werd ik zo verdrietig dat er een depressie volgde. Ik snapte niet waar al dat verdriet vandaan kwam. Mijn man dacht er het zijne van en zocht bij de dichtstbijzijnde boerderij een jong poesje op, die hij zonder overleg zomaar in de huiskamer zette. Ik ging op de grond bij de kitten liggen en huilde. Mijn humeur klaarde op en de zon scheen weer! Het leven had weer zin met een poes in huis, waar jij voor moet zorgen, maar die eigenlijk door zijn aanwezigheid, nog meer voor jou zorgt.
Joke van Beusichem

Geen spijt

Sinds mijn veertigste was ik moe en vaak ziek, bloedarmoede en van alles te kort in mijn bloed. Ik raakte in de overgang en alle allergieën waren weg. Ongesteld werd ik ook niet meer en ook de artsen hadden geen verklaring. Tien jaar lang sukkelde ik zo door. Vlak voor mijn 50e verjaardag viel ik ineens kilo’s af. In eerste instantie vond ik dat wel oké. Wie wil dat niet? Zo maar een paar kilo minder. Maar al snel ging deze vlieger ook niet meer op. Ik stond voor de klas en had eens een lastige puber voor me. Mijn gedachten waren: ik ga je slaan! Ik heb mijn boeken neergelegd en ben de klas uitgegaan. Bij mijn baas heb ik mij ter plekke ziek gemeld en ben naar huis gereden. Ik ging door de medische molen en snel werd duidelijk dat ik Coeliakie had. Een glutenvrij dieet en ik werd snel weer beter. Alles kwam terug, allergieën, menstruatie en noem maar op. Maar jaren later op oudejaars dag liet ik mijn principes varen. Ik at een gewone oliebol en wat was die lekker! Geen spijt, maar wel ziek.
Lisa van Eerden-Hartmann

Niet te missen

Zes weken geleden alweer zwaaide ik mijn echtgenoot uit op Schiphol. Daar ging hij, naar Australië, voor een klus van maar liefst een half jaar. Hij was blij met de klus: interessant, uitdagend en lucratief. Het contract was in een mum van tijd getekend en de vlucht en het visum snel geregeld. Ik zei stoer: “Ik red het wel hoor met de kinderen. Een halfjaar gaat zo snel voorbij en daarna gaan we lekker vakantie vieren.” Maar ik had er toch meer moeite mee dan ik dacht. Februari was koud, donker en saai. De communicatiemogelijkheden via Whatsapp en Skype is weliswaar perfect, maar het tijdverschil bleek toch onhandig en het gemis aan lichamelijk contact was groot. Dus nu hebben we afgesproken in de meivakantie elkaar te treffen halverwege, in Goa. En eigenlijk vind ik het te erg voor woorden om de halve wereld over te vliegen. Ik schaam me ervoor, maar het kan gewoon niet anders!
Angela Rooijmans

Overwonnen angst

Auto’s zijn geweldige vervoermiddelen zolang de techniek meewerkt en ze je niet aan de kant laten staan. Dat ondervond ik meer dan tien jaar geleden toen ik met mijn auto in een week tijd twee ochtenden stil stond in de ochtendspits. Het liep allemaal goed af maar mijn zelfvertrouwen in de techniek had een flinke knauw gekregen en ik nam mij voor nooit meer te rijden. Mijn broer gaf me uit bezorgdheid nog een paar autolessen om mij van mijn rijangst te verlossen, maar dat hielp niet. Een aantal jaren hield ik het rijden voor gezien, totdat mijn vriend een darmonderzoek onder narcose moest ondergaan en niet zelf daarna naar huis mocht rijden. Voor die ene keer ben ik met kromme tenen achter stuur gekropen. Gedurende zeven jaar daarna was mijn plaats naast de bestuurder. Totdat begin 2016 bij mijn vriend uitgezaaide dikke darmkanker werd vastgesteld. Op dat moment kon ik ineens heel veel aan en nam zoveel mogelijk thuis het roer over en ja… dat betekende ook weer plaatsnemen achter het stuur. Mijn principes om nooit meer te rijden werden daarvoor met een zwaai overboord gegooid en ik daar heb ik tot nu toe nooit spijt van gehad!
Gonny ter Braak

TEKST: LINDE VERHULST

Wil je nog meer leuke lezersverhalen? In de nieuwe Zin staan er nog eens acht! Benieuwd waar je deze kunt halen? Onder andere hier!