Dag liefste Renate

Maart 2013, een doordeweekse middag, het Noord-Zuid Hollandsch Koffiehuis bij Amsterdam Centraal. Renate zat er al. Aan een rond tafeltje, en geheel op haar gemak. Zo te zien maakte ze zich niet al te druk om onze ontmoeting.
Ik ook niet, want ik had allang bedacht dat zij de nieuwe columnist van Zin moest worden. Al zou ze boven onze koffies een boer laten, scrabeuze taal uitslaan over mijn jonge kinderen en de horlepiep dansen op een rondvaartboot. Een betere schrijver voor Zin kon ik niet bedenken, als ze ook nog beminnelijk zou wezen was dat een meevaller.

Beminnelijk

Renate bleek daar in het Koffiehuis zeer beminnelijk, ook in de daaropvolgende jaren, waarin we met enige regelmaat, maar niet te vaak, via de mail van gedachten wisselden. Niet zozeer over haar columns – dat was nergens voor nodig – maar wel over ideeën, over Zin, over haar werk en over mijn ambities.
We bleken gaandeweg wel het een en ander te delen. En soms liepen we elkaar zelfs tegen het lijf, meestal aan de randen van een literaire bubbel en een enkele keer aan de Aerdenhoutse eettafel. Ik kijk daar met genoegen naar terug.

Humor

Laatst bladerde ik haar columns door, en vaker dan ik verwachtte, moest ik weer lachen. Want Renates humor is ook mijn humor. Maar met een laagje vrouwelijkheid en een laagje levenservaring er om heen. Nuchter en gevoelig tegelijk. Lichte kost van zware ingrediënten. Hoopgevend maar niet hoogdravend. Een beetje zoals haar boeken zijn, en heel erg zoals ze zelf is.

Begin 2017 vertelde Renate me dat ze ziek was en niet beter zou worden. Toen ik een tijdje later bij haar aan de thee zat, was haar eerdere flegmatiek ten op zichte van de dood – ‘niemand komt hier ten slotte levend uit’, zei ze vaak –niet meer zo standvastig. Net een echt mens, constateerden we samen. Dat bleek ze ook toen ze terloops haar strandhuwelijk met Maarten aankondigde, na 27 jaar anti-burgerlijke verkering. ‘Stom he?’ giechelde ze.

Geniet

In haar laatste column voor Zin laat ze zich zien zoals we van haar verwachtten. Ze schrijft: “Je leven lang ben je bezig dingen achter je te laten, fases af te sluiten en in het ongewisse van een volgende episode te stappen. Je zou zeggen dat we daardoor uitstekend getraind moeten zijn in het omgaan met veranderingen, maar helaas, voor mij gaat dat niet op.” En Renate besluit met: ‘Vergeet niet volop van het leven te genieten, het duurt maar kort.’
Dag liefste Renate. We gaan nog lang om je lachen.

Nathan Vos

Renate Dorrestein (1954) was van 2013 tot haar overlijden, 4 mei 2018 columniste van Zin. Als eerbetoon aan Nederlands liefste en grappigste schrijver plaatsen we de komende weken elke dag een column van Renate.

Beeld: Merlijn Doomernik