‘We hoeven niet alles te kunnen’

Renate Dorrestein (1954) was van 2013 tot haar overlijden in 2018 columniste van Zin. Als eerbetoon aan Nederlands liefste en grappigste schrijver plaatsen we de komende weken elke dag een column van Renate.

Hemelse gerechten

Ik ben gezegend met een vriendenkring die hoofdzakelijk bestaat uit mensen die fantastisch kunnen koken en die op voedselgebied een waanzinnige warenkennis hebben. Ze weten wat Ottolenghi groentes zijn en op boerenmarkten knijpen ze deskundig in kazen en verse vijgen. Ze kopen alles lokaal en biologisch en bereiden daarmee volgens de wetten van het slow cooking de meest hemelse gerechten. Ze gaan toegewijd en zorgvuldig om met elke biet die er op hun pad komt. Uit dankbaarheid voor alles wat Moeder Aarde de mensheid met gulle hand schenkt, koken ze maaltijden die als het ware boven ‘eten’ uitstijgen, maaltijden die een complete omhelzing van het bestaan vormen. Het is een levenshouding die ik bewonder.

Erfelijk belast

Als ik tegenover een van mijn vriendinnen zit en zij, voordat ze mes en vork ter hand neemt, met een innige blik op haar bord zegt: “Ziezo, deze kip is niet voor niets gestorven,” dan voel ik me een lomperik met weinig respect voor mijn voedsel (en voor de gevoelens en de persoonlijke geschiedenis van wat ik zoal opeet). Ik zou eigenlijk best graag iemand willen zijn die in de vetoogjes van de soep méér ziet dan alleen maar, nou ja, de vetoogjes. Maar om die staat van heiligheid te bereiken, moet je waarschijnlijk heel, heel veel tijd en aandacht in je dagelijkse bordje warm eten investeren. Het is onzin om te beweren dat ik die tijd niet zou hebben. Wacht eens, misschien ben ik gewoon erfelijk belast, want mijn moeder stond vroeger elke dag bijna schreeuwend van protest te koken. Ze vond er niets aan om voor haar gezin te moeten zorgen. Alleen is het heel kinderachtig om al je tekortkomingen aan je miserabele jeugd te wijten, dus vooruit, het ligt helemaal aan mezelf dat ik 60 ben geworden zonder ooit een Blonde d’Aquitaine te hebben bereid of te weten wat je met een pastinaak moet doen. Pompoenen, ook zo’n bezoeking. Wat moet je daarmee beginnen, behalve ze decoratief in de vensterbank leggen?

Stress

Ik ben dus wel wijzer dan te willen proberen om mijn vriendinnen te evenaren en ze een perfecte soufflé of souvlaki voor te zetten. Ik ken mijn beperkingen. Maar zodra ik op de kalender december zie naderen, breekt het zweet me uit. Dan moet ik echt standvastig zien te zijn en niet opeens denken dat ik best iets leuks met een kalkoen zou kunnen doen. Ik zou bij het bereiden ervan aan de stress bezwijken, en mijn gasten daarna aan het resultaat. Wie bij mij komt eten, krijgt een potje zuurkool of andijviestamppot met spekkies. We hoeven niet alles te kunnen.

Deze column verscheen eerder in Zin 13- 2014

Foto: Merlijn Doomernik