Laat die principes maar varen

Die uitzondering op de vanzelfsprekendheid. Die ‘dwarse bui’. Zin-lezers over het moment dat zij (een van) hun principes lieten varen.

De winnaar – Afkicken geblazen

Ik, 53 jaar, had me zo’n tien jaar geleden voorgenomen nooit aan sociale media of een mobiele telefoon te beginnen. Ik vond mensen die stompzinnig continu achter hun mobiel zaten en bij elk geluid reageerden behoorlijk irritant. Dat zou mij nooit overkomen, ik kon mijn tijd wel beter besteden! Maar bij elke mobiele telefoon die door een van de kinderen werd afgekeurd, probeerde mijn man: “Neem jij deze dan, het is gewoon zo handig!”

Je snapt het al, op een dag ben ik gezwicht en het leed is geschied. Nu ben ik een socialemedia-verslaafde en kijk ik op bij elk geluid van mijn mobiel. En een spijt dat ik heb, dat ik mijn principe heb laten varen! Ik lees in de krant over het boek Ik maak het uit! van Catherine Price: hoe verbreek je je relatie met je smartphone. Misschien is dát mijn redding.
Amélie La Rochelle (1964)

Grijze muis

Op mijn 40ste kwamen de eerste grijze haren. Die kon ik in het begin nog wel wegwerken met een likje verf. Maar algauw moest mijn man eraan te pas komen om de achterkant te verven. Helaas maakte hij er een knoeiboel van. Dan maar naar de kapper, een aanslag op mijn portemonnee. En dat elke vijf weken. Toch was ik steeds opnieuw blij als ze weg waren, die grijze haren. Als ik vrouwen boven de 60 hoorde zeggen dat ze het zat waren om hun haar te verven, dacht ik: dat zal mij niet gebeuren.

Ik blijf tot mijn dood verven. Nu ik zelf die leeftijd heb, denk ik er anders over. Ook ik ben het zat, elke keer die uitgroei, al die tijd bij de kapper en veel geld kwijt. Waarom mogen mannen wel grijs haar hebben en wij vrouwen niet? Daar komt binnenkort verandering in. Nog een paar weken en ook ik ben een grijze muis.
Lia Janson (1954)

Die ene nacht

Hoewel principieel zijn soms een zwaar kruis is om te dragen, geven mijn principes mij houvast, sturing en een zuiver gevoel. Twintig jaar geleden, een jaar na de breuk met mijn toenmalige partner met wie ik vijf jaar samenwoonde, liet ik een hoogstaand principe varen: geen seks met een vreemde. Mijn collega en tevens goede (losbandige) vriendin vond dat ik mij lang genoeg had opgesloten en sleepte mij na het werk mee naar een barretje. Onzeker ging ik mee, nog niet klaar voor het uitgaansleven.

Het werd de nacht van mijn leven. Lang, gespierd, blonde krullen, blauwe ogen, zwoele mond: deze 21-jarige jonge god had zijn zinnen op mij, een 31-jarige vrouw gezet. Ik heb me door hem laten verleiden. Ik ben met hem meegegaan naar zijn smoezelige studentenkamer. Die eindeloos voortdurende nacht draag ik bij me als een kostbare herinnering. De ervaring gaf me zelfvertrouwen en de moed het leven als single weer ten volle aan te gaan. Zonder onenightstands overigens.
Angeline Sanders (1970)

Nog meer verhalen lezen? Hier vertellen nog meer lezers over het moment dat ze hun principes lieten varen.