Charlotte en Hans kennen elkaar al bijna hun hele leven. Ze trouwden 33 jaar geleden, kregen kinderen en doorleefden los van elkaar een crisis. Nu zijn ze zich meer dan ooit bewust van hun liefde voor elkaar én hoe bijzonder hun relatie is.

Zij

“Hans kwam in 1964 als jongetje van 10 bij ons logeren in de vakanties. Via het Leger des Heils. Hij kwam uit Amsterdam, wij woonden op de Veluwe. Ik was nog net geen jaar oud. Mijn eerste herinnering aan hem is dat we in de tuin zaten en hij sigaretten en pepermuntjes achter mijn oor vandaan toverde. Ik weet niet precies hou oud ik toen was. Een paar jaar later, toen ik hem al even niet had gezien, belde hij aan. Hij was op de motor en had half lang haar. Van schrik gooide ik de deur weer dicht en riep mijn moeder. Ik zei dat er een man voor de deur stond die vertelde dat hij Hans heette.

Verkering

Ik weet niet precies wanneer ik verliefd op hem werd, het ging heel geleidelijk. Hij plaagde me altijd omdat ik zo kon blozen. Als hij iets zei, voelde ik kriebels in mijn buik maar toen associeerde ik dat niet met verliefdheid.  Toen ik 17 was, vertelde Hans mij dat hij verliefd op mij was. Hij had bedacht dat als ik niet verliefd op hem was, hij dan niet meer bij ons kon wonen. Ik vond zijn bekentenis heel duidelijk. Ik zei: ‘Dat gaan we doen, ik denk dat jij het bent voor mij.’ En toen hadden we verkering.

Hulp

Elf jaar geleden zijn we een tijd uit elkaar geweest. We verhuisden voor Hans zijn werk een aantal keer en in die tijd verkasten we van Venlo naar Katwijk. Dat was wennen, vooral ook voor onze zoons. Ik voelde me alleen. Zat niet lekker in mijn vel, vond mezelf niet leuk. Niet als vrouw en niet als moeder. En Hans was altijd maar met zijn werk bezig. Hij vond het erg dat het niet liep tussen ons maar wist niet hoe hij ermee om moest gaan. We konden elkaar niet helpen. Ik besloot hulp te gaan zoeken en wist dat dan werkelijk álles aan de orde zou komen. Ik leerde inzien dat ik niet altijd alles hoefde te regelen en op te lossen. Louterend vond ik dat. Onze relatie werd natuurlijk ook onder de loep genomen; ik dacht: eigenlijk vind ik daar ook niets meer aan. Ik zei tegen Hans: dit is niet iets wat ik alleen kan, jij moet er óók aan geloven.

Pauze

Ik besloot een tijd weg te gaan. By far is dat het vervelendste wat ik ooit aan mijn kinderen heb moeten vertellen. Een maand of zeven heb ik in een houten huisje bij het strand gewoond. Alleen. De woede in mij ging liggen en maakte plaats voor rust. Ik ontdekte dat ik nog veel van Hans hield. Hij deed ook weer moeite voor mij. Op Valentijnsdag kreeg ik een brief met suikerhartjes van hem. We besloten dat we samen verder konden als we dingen zouden veranderen. Dat moesten we samen aanpakken. Je kunt niet van iemand iets maken wat-ie niet is. Ik leerde om meer te vragen van Hans. In 2010 waren we 25 jaar getrouwd. We huurden een strandtent af en gaven een groot feest voor de kinderen, de familie en onze vrienden. We dachten: als twee mensen iets te vieren hebben, dan zijn wíj het wel!

We did it! Voor het eerst samen skiën in Oostenrijk in 1981

Hij

Ik was een straatjongetje uit de grote stad. Jarenlang bracht ik de vakanties door in het gezin van Charlottes ouders. Toen ik na de zeevaartschool ging varen en wel zes maanden aan boord was, zei haar moeder: ‘Als je wilt, kun je hier komen wonen als je verlof hebt.’ 23 jaar was ik, Charlotte 14. Ik merkte dat ik meer voor haar begon te voelen, langzaam groeide er liefde. Het viel me op hoe bijzonder ze was, zo rustig en op zichzelf. Ik had vriendinnetjes in die tijd en één meisje wilde meer. Maar ik wist dat dat niets zou worden en vertelde dat het meisje. Ik zei erbij: ‘Mijn hart is vol van iemand anders…’

Crisis

Charlotte is een warme persoonlijkheid, heeft echte aandacht voor mensen.  Toch hebben we samen een grote crisis doorgemaakt. We waren bijna gescheiden; het ging niet meer. Charlotte was de zorgzame moeder voor onze zoons en minder mijn echtgenote; ik was druk met mijn werk en minder haar echtgenoot. We raakten elkaar kwijt. Ik kon haar in die tijd wel achter het behang plakken, dacht: doe ik dan níets meer goed? We besloten een tijd uit elkaar te gaan. Charlotte huurde een huisje waar ze alleen ging wonen. Daar heeft ze een paar maanden gezeten. We gingen naar een bemiddelaar om een scheidingsconvenant op te stellen. Die zei: ‘Weten jullie wel zeker dat jullie uit elkaar willen?’

Ruimte

Achteraf is het heel goed geweest dat we even uit elkaar waren. Voor de rust en ruimte om over onze relatie na te denken. Het was een reset. Ik werd me meer bewust van hoe belangrijk ze voor mij is. En ik zag hoe het kon gebeuren dat we elkaar kwijtraakten. Toen de jongens werden geboren, stopte Charlotte met werken. Dat vond ik fijn. Ik wilde niet dat onze zoons ‘sleutelkinderen’ werden zoals ik zelf was geweest. Ik richtte me op mijn carrière, we verhuisden voor mijn werk naar verschillende plekken in Nederland. Ik deed met onze kinderen de pretparken, de verjaardagsfeestjes en de sporten maar in het echte opvoeden – de normen en de waarden en zo – heeft Charlotte een groot aandeel gehad.

Balans

Ik groeide op in de buurt van de Jordaan. Daar was voor jezelf opkomen belangrijk, zelfbehoud. Praten over emoties betekende zwakheid; ik ging vaak de strijd aan. Een coach legde me uit dat ik niet meer hoefde te vechten. Dat ik al iemand was geworden en mezelf niet meer zo hoefde te bewijzen. Toen zijn Charlotte en ik meer in balans gekomen. Ik ben zo gek van haar! Als zij een hand op mijn arm legt, word ik warm vanbinnen. Ik kan het
moeilijk onder woorden brengen, zo’n groot gevoel. Mijn hart slaat soms over als ik alleen al aan haar denk. Ik vind haar heel aantrekkelijk. Ze heeft humor, maakt grappen. Ik heb snel een klik met andere vrouwen maar heb nooit de behoefte gehad daar iets mee te doen. Charlotte is mijn vrouw. Ik verwacht van haar dat ze niets begint met een ander dus dat mag zij ook van mij verlangen. Ze is een mooie vrouw, mijn vrouw. Ik ben trots op haar.”

Ook in Zin? Heb of ken je een bijzondere relatie? Mail naar redactie@zin.nl

TEKST: ALIDA DIJK | BEELD: HESTER DOOVE