‘De omslachtigheid van die hele etensrataplan’

Renate Dorrestein (1954) was van 2013 tot haar overlijden in 2018 columniste van Zin. Als eerbetoon aan Nederlands liefste en grappigste schrijver plaatsen we de komende weken elke dag een column van Renate.

Sommige handelingen kun je maar het beste met uitgeschakelde hersens uitvoeren omdat je anders acuut knetter zou worden. Veel huishoudelijke activiteiten vallen in die categorie. Het huishouden is zoals we weten een volcontinu bedrijf zonder enig blijvend product. Je dweilt de gang, je strijkt je kleren, en binnen no-time kun je weer van voren af aan beginnen.

Stuk voor stuk

Van al die zich eindeloos repeterende taken is het verzorgen van de dagelijkse maaltijd wat mij betreft de meest uithollende. Eerst moet je verzinnen wat je nu weer op tafel gaat zetten. Dan met je lijstje naar de winkel, waar je elke stronk broccoli, elke liter melk en elk speltbrood eerst van het schap in je wagentje moet tillen, en dan stuk voor stuk van je kar op de band bij de kassa moet zetten, en dan van de band stuk voor stuk in je tas moet overhevelen en thuis er stuk voor stuk weer moet uit halen en stuk voor stuk in de kast moet opbergen, om ze ’s avonds stuk voor stuk op het aanrecht en vervolgens stuk voor stuk in de pan te laten belanden.

Efficiënter

Tegen de tijd dat je aan het koken bent, is alles al zeven keer door je handen gegaan. Zéven keer, en je hebt nog geen hap in je mond gestopt. Het zou veel efficiënter zijn om in de supermarkt naast je karretje op de grond te gaan zitten en alles in één klap op te eten. Dat zou je ook de heisa van het onophoudelijke tafeldekken besparen en de kwelling van de ene vaat na de andere en het reinigen van een aangekoekt fornuis, je zou bovendien verschoond blijven van de aanschaf van steelpannen, soeppannen, koekenpannen, puddingvormen, vergieten en ovenschalen, van het zuinig zijn op je servies, van het slijpen van je messen en het poetsen van je bestek. Dat alles houd je immers alleen maar in stand en in goede staat om jezelf en je eventuele dierbaren een kwartiertje per dag te zien schransen, zeven dagen per week, driehonderdvijfenzestig dagen per jaar.

Vuur

Met enige regelmaat vraag ik me af waarom de mensheid er toch mee is gestopt om in een grot aan wortels en knollen te knagen. Iemand dacht vast slim te zijn door het vuur te ontdekken en daar voedsel op te gaan bereiden, maar dat dacht de uitvinder van de atoombom ook, dat-ie slim bezig was. En helaas, als je eenmaal doordrongen bent van de omslachtigheid van die hele etensrataplan, dan ga je je er steeds meer aan ergeren. Vergeet dus maar wat ik heb gezegd.

Deze column verscheen eerder in Zin 5- 2016
Foto: Merlijn Doomernik