‘Tja, dan héb je een hobby en dan krijg je dit’

Renate Dorrestein (1954) was van 2013 tot haar overlijden in 2018 columniste van Zin. Als eerbetoon aan Nederlands liefste en grappigste schrijver plaatsen we de komende weken elke dag een column van Renate.

Smeerolie

Ik ging met wat vriendinnen naar een evenement waar paarden over muurtjes en waterpartijen moesten springen. Geen van ons vieren is bezeten van het paard an sich – wij zitten allemaal liever gewoon op een stoel. Maar we kenden iemand die bij de organisatie van het evenement was betrokken en wilden haar blijk geven van onze belangstelling. Interesse in elkaar betonen, dat is de smeerolie van het sociale verkeer. En het brengt je nog eens op ideeën als je ziet wat andere mensen in hun vrije tijd doen. Ik ben gefascineerd door mensen met hobby’s. Een vrouw die ik ken speelt naast haar veeleisende baan viool, doet aan fotografie en aan diepzeeduiken doet. Ik begrijp niet hoe dat kan.

Een hobby hebben

Ik wilde als kind al dolgraag een hobby, dat leek me zó’n uitkomst voor de zondagmiddag. Maar het is me nooit gelukt. Ik denk dat dat komt doordat je voor hobby’s langdurig je best moet doen: ze worden pas leuk als je er goed in bent. Buiten mijn werk om mis ik eenvoudig elke vorm van toewijding. Het knaagt soms aan me, eerlijk waar, dat ik geen bijzondere liefhebberijen heb. Het knaagde ook toen mijn vriendinnen en ik met een glas bubbels in de hand op dat springconcours stonden en ik al die ruiters zo geestdriftig in de weer zag, in die kittige jasjes van ze. Had ik nou maar doorgezet toen ik vroeger op paardrijles mocht! Had ik mijn leven lang plezier van gehad. Maar ja, daar kwam onze tandarts tussen.

Onze tandarts dresseerde in zijn vrije tijd lipizzaner paarden. Tijdens het onverdoofd boren beweerde hij vaak dat een muis nog meer verstand had dan zo’n kolossaal paard. Dat was immers zo stom zich te laten dwingen op zijn achterbenen pirouettes te draaien. Op een dag kreeg mijn moeder een telefoontje. Onze tandarts was overleden. Zijn stomme paard had hem doodgetrapt. Tja, dan héb je een hobby en dan krijg je dít. Het was natuurlijk een moment van poëtische rechtvaardigheid maar ik heb daarna nooit meer op een paard durven klimmen.

Wraak

Misschien is toen de kiem zelfs gelegd voor de gedachte dat je het beste een vorm van vrijetijdsbesteding kunt kiezen waarmee je geen vlieg kwaad doet. En die dus niet voor onverwachte wraakacties zal zorgen. Allereerst is het daarom van belang met niet-levende materie te werken. Kantklossen, punniken, Oudhollands krentenbrood bakken: dat soort liefhebberijen zijn met het oog op lijfsbehoud waarschijnlijk het meest geschikt. Zo bekeken is het misschien ook weer géén wonder dat ik geen hobby’s heb.

Deze column verscheen eerder in Zin 6- 2018
Foto: Merlijn Doomernik