‘De honden blaften voort’

Renate Dorrestein (1954) was van 2013 tot haar overlijden in 2018 columniste van Zin. Als eerbetoon aan Nederlands liefste en grappigste schrijver plaatsen we de komende weken elke dag een column van Renate.

Nurkse kolossen

Jarenlang had mijn achterbuurvrouw twee dobermanns. In het kader van de nutteloze kennis: een hondenras dat is vernoemd naar zijn fokker, de Duitse deurwaarder Karl Friedrich Louis Dobermann. Hij wilde een sterke werkhond fokken die hem kon beschermen tegen handtastelijke, nalatige belastingbetalers. Twee van deze nurkse kolossen liepen de hele dag los achter mijn schutting rond. Als mijn achterbuurvrouw naar haar werk ging, liet ze de honden in de tuin en pas als ze naar bed ging, haalde ze ze weer naar binnen. In de tussentijd blaften die twee heel waakzaam naar alles dat bewoog.

Nieuw gezin

Dat kun je een hond niet kwalijk nemen, maar z’n baasje wel. We stelden met de hele buurt wanhopige petities tegen deze geluidsterreur op, we belden soms zelfs de politie, maar de honden blaften voort. Net toen we rijp begonnen te worden voor de Rijdende rechter, kwam er naast mij een nieuw gezin wonen. Op zekere dag zat hun 2-jarige dochtertje vredig in de tuin te spelen, toen door een kennelijk gat in het hek een van de dobermanns aanstormde. Mijn nieuwe buurvrouw stoof er ogenblikkelijk met een hockeystick op af terwijl ze schreeuwde: “Ik sla je helemaal doormidden, ellendeling!” En zowaar, met de staart tussen de poten droop het monster af.

Moederliefde

In de weken die volgden viel me geleidelijk op dat ik geen geblaf meer hoorde. Dat was nog eens een sterk voorbeeld van waartoe moederliefde in staat is! Daartegen was zelfs geen enge dobermann opgewassen. Ik was bijzonder onder de indruk. En het blééf stil. Jaar in, jaar uit. Geen moment meer klonken er helse hondengeluiden vanachter de schutting. We waren voorgoed verlost, dankzij één dapper moederhart.

Goede buur

Enfin, van de week had ik een gezellige klets met haar van het hart, waarbij ze me wist te vertellen dat zij van hierachter van plan was om aan een nieuwe hond te beginnen. Nou ja, voorlopig was dat nog een pup, misschien zou het meevallen. “En anders,” zei ze, “heb ik dat ultrasone pistool nog, hoor.” Wat voor pistool? Zo’n pistool dat een geluid produceert dat honden niet kunnen verdragen. Ze had het meteen gekocht nadat die dobermann zich jaren geleden in haar tuin had vertoond. Om die rotbeesten een lesje te leren, had ze elke keer als ze een blafje hoorde, op haar balkon wellustig het pistool op ze gericht. Ik wilde zeggen: “Maar ik dacht dat je gouden moederhart die ellendelingen had verslagen.” Alleen, wat maakte het uit? “Haal dat pistool maar uit de mottenballen,” zei ik. Wat is een goede buur toch veel waard.

Deze column verscheen eerder in Zin 4 – 2018
Foto: Merlijn Doomernik