9 broodnodige adviezen voor verlaten ouders

Voor jongeren is de wereld een strijdtoneel. En meer en meer óók hun studie-, werk-, vakantie- en liefdestoneel. Hun ouders zijn minder kosmopolitisch.  Worden verlaten en blijven achter als hun kind vertrekt. En dan? 9 broodnodige adviezen

Steeds opnieuw afscheid

“Toen mijn zoon twaalf jaar geleden op zijn 21ste naar Japan emigreerde, voelde ik me verscheurd. Ik realiseerde me dat mijn leven als moeder vanaf dat moment uit steeds opnieuw afscheid nemen zou bestaan.” Monique Nelen (1958) is moeder en oma op afstand. Net als de ouders van duizenden andere 18- tot 30-jarigen die Nederland voorgoed verlaten. In 2016 waren dat er 15.000, zo’n 2.000 meer dan tien jaar daarvoor. En dan hebben we het nog niet over al die kinderen die ‘een poosje’ weggaan. Herkenbaar? 9 tips voor de achterblijvers

1. Respecteer de keus van de emigrant.

2. Sta jezelf toe te rouwen. Het kost tijd.

3. Zoek afleiding.

4. Vermijd emotionele druk: een kersverse emigrant heeft geen ruimte voor jouw gevoelens.

5. Geef wel toe aan je behoefte aan contact. App, skype, facetime, viber! Stuur af en toe een kaartje of cadeautje.

6. Houd ze op de hoogte van wat er in Nederland speelt: stuur foto’s door. Of zet ze op Instagram: via Instastory kun je een filmpje of foto-overzicht van je dag delen. Houd contact via een speciaal whatsappgroepje of via Google Hangouts. Creëer een prikbord met foto’s op Pinterest (en deel die alleen met je kind). Deel ook belangrijke krantenberichten of tv-fragmenten.

7. Informeer jezelf over hun nieuwe land. Online, offline of door te zoeken via een hashtag op Instagram. Beluister de nationale muziek, bekijk Youtube-filmpjes, vier op afstand de feestdagen mee. Weet wat er speelt.

8. Kom in contact met lotgenoten via bijvoorbeeld Ikblijfachter.nl of Kidsoverzee.com

9. Sluit je aan bij de Facebookgroep van Monique Nelen via de Facebookpagina Kidsoversea Moon. Daar vind je nieuwtjes, verhalen van andere achterblijvers (of emigranten) en je kunt er je verhaal kwijt. Twee keer per jaar organiseert ze een uitje.

Rouwproces

“Achterblijvers maken een rouwproces door,” zegt Monique. “Ze voelen zich in de steek gelaten, boos en gefrustreerd omdat ze er niks aan kunnen doen. Vaak worden die gevoelens niet begrepen. Met opmerkingen als ‘Hij leeft toch nog? of ‘Je kunt toch skypen?’ wordt het gemis gebagatelliseerd. Maar niets is hetzelfde als lijfelijk contact!” Iers onderzoek toont aan dat – verlaten – moeders van emigranten mentaal een flinke klap oplopen. Het doet ze meer pijn dan wanneer hun zoon of dochter bijvoorbeeld werkeloos wordt of gaat scheiden. Helemaal als álle kinderen vertrekken. Vaders reageren er in het algemeen minder heftig op.

Verlaten zijn went

Annemiek de Witte (1950) ervaart de tijd die ze wél met haar dochter – die in het buitenland woont – doorbrengt als extra intens. “Het is alles of niets. Monique en Annemiek zeggen dat je op den duur went aan het (groot-)moederschap op afstand. Annemiek heeft het in haar leven ‘geïntegreerd’. Monique hoopte aanvankelijk nog dat haar zoon terug zou komen; nu weet ze dat hij hier niet meer zou aarden. Steeds opnieuw afscheid nemen wordt een onderdeel van je leven. Het verscheurt je steeds ietsje minder, maar het blijft moeilijk.

Zin in meer? Lees het complete verhaal over verlaten ouders, plus interviews in Zin magazine.
Zin 8 ligt vanaf donderdag 28 juni in de winkel. Of bestel ‘em alvast hier!

TEKST: ANNE ELZINGA