Dichter, schrijver en schilder Armando (1929) is overleden. Rick de Leeuw sprak hem in 2015 voor Zin Magazine over oerdriften, ongeschoold werk en de onstilbare honger naar succes.
Beeld: Maartje Elants
Rick & Armando
Het atelier van Armando is gehuisvest in een voormalige legerkazerne in Potsdam. “De Russen zaten er nog in, toen ik hier in de jaren 80 voor het eerst kwam.” De thema’s uit zijn werk vloeien hier moeiteloos over in een diepe historische werkelijkheid. Ik vraag hem of deze plek zijn werk beïnvloedt. “Ach welnee,” antwoordt hij licht geërgerd, “mijn thematiek zit in mij. Als mijn benen zouden meewerken, had ik nu in Madrid gewerkt. Of in New York.” De levenslustige glinstering in zijn ogen zegt mij dat daar geen woord van gelogen is.
“Ik ben me erg bewust van de vergankelijkheid. De mooie meisjes van vroeger zijn nu oude vrouwen. De Duitse soldaten die bij ons door de straten van Amersfoort marcheerden, waren rond de 18 jaar oud. Nu zijn ze dood, gesneuveld of dement. Zo is het leven. Je wordt geboren en je gaat dood, we hebben er niet om gevraagd. Over de zin van het leven hoeven we ons dus absoluut niet druk te maken. De enige zin van het leven is het leven zelf. Het enige schepsel dat over de zin van het leven nadenkt, is de mens.”
“Dieren doen dat nooit. En als de mens hakkelend en stotterend een of andere zin voor het leven heeft geformuleerd, is dat meestal voldoende reden om andere mensen te vermoorden omdat die hun onnozele zin van het leven niet aanvaarden. Godsdienstoorlogen, marxisme, het is allemaal één pot nat. Als je het niet met ze eens bent, bijvoorbeeld omdat je intelligent genoeg bent om te zien dat het allemaal oplichterij is, dan moet je dood. De mens is een raar schepsel. Het beste is om je er niet te veel mee te bemoeien, dat kan ik iedereen aanraden. Wie lacht er niet die de mens beziet? Wel, heel soms lach ik, meestal niet.”
Het hele interview lezen?
