Heleen van Royen: geen geheimen

Rick: “Vorig jaar ontmoette ik Heleen van Royen op het Filmfestival van Oostende bij de Belgische première van Het doet zo zeer, de documentaire die ze maakte over haar dementerende moeder. Na de vertoning mocht ik Heleen in de filmzaal enkele vragen stellen. Dat bleek veel te kort.”

Heleen van Royen (1965) is een van de best verkopende schrijvers van Nederland. Van haar debuutroman De gelukkige huisvrouw werden er alleen al meer dan 500.000 verkocht. Eerder deze maand verscheen Sexdagboek. Inderdaad, een dagboek over haar eigen seksleven. Een gesprek over zelfstandigheid, trouw, openheid en de nodige hulpstukken.

Stomend

Heleen en ik zitten bij haar thuis aan tafel. Het is een mooie dag, de zon valt binnen door de openslaande tuindeuren, de koffie geurt en de honden zijn rustig gaan liggen. Het voorspel van ons gesprek neemt weinig tijd in beslag, Heleen is een vrouw die graag tot de kern komt.

Heleen van Royen: “Ik wilde een seksleven beschrijven. Een realistisch seksleven, geen verzonnen verhaal. Boeken over sekslevens gaan meestal over mensen die promiscue zijn, mensen met heel veel sekscontacten of heel erg SM. Over een gewoon seksleven lees je eigenlijk nooit, en ik vond dat een gemis. En omdat ik moeilijk aan mijn buurvrouw kon gaan vragen hoe vaak ze het deed, en hoe en met wie en met welke hulpstukken, bleek het beschrijven van mijn eigen seksleven de enige manier te zijn om heel dicht bij de werkelijkheid te komen. Ik wilde niet al te omfloerst schrijven, maar het mocht ook niet platvloers worden. Het duurde even voordat ik het juiste vocabulaire gevonden had en de toon goed zat. In het begin was het wel vreemd om direct na een potje stomende seks de laptop open te klappen om notities te maken van wat er allemaal gebeurd was. Het was dan ook een bevrijding toen het manuscript voor het boek was ingeleverd en ik niet meer alles hoefde op te schrijven. Al denk ik na een goeie vrijpartij nu soms wel: toch jammer dat deze niet in het boek komt.”

Triootje

“Bart en ik hebben een vrij normaal seksleven. We hangen elkaar niet in de boeien, bedoel ik, en er komen geen zwepen aan te pas. Niet dat ik er iets op tegen heb, iedereen moet vooral doen wat hij of zij wil, maar ik ben er niet gek op. Wel is het onze traditie om op oudejaarsavond iets speciaals te doen. We zoeken dan een leuk hotel, gaan lekker eten, lekker drinken, beetje tv kijken en dan uitgebreid seksen. Topavonden zijn dat, veel beter dan de verplichte eindejaarsparty’s die toch nooit worden wat je verwacht. Het afgelopen jaar hebben we een triootje gedaan. Dat was ook een beetje vanwege het dagboek, er mocht iets bijzonders in gebeuren. Een trio was iets waar we allebei al een tijdje over fantaseerden, maar altijd eindigden we in een patstelling: Bart wilde graag met twee vrouwen, ik wilde het wel eens met twee mannen proberen. Dat laatste was voor Bart echter een brug te ver. Met een tweede vrouw erbij pakte gelukkig goed uit, ik vond het veel leuker dan ik had gedacht en ook Bart had een fijne avond. Voor een vrouw is het blijkbaar gemakkelijker om met een andere vrouw te vrijen dan voor een man met een andere man. Voor herhaling vatbaar.”

Wil je meer lezen van dit interview? Dat kan in Zin 8! Deze ligt nu in de winkel en is ook in onze shop te koop.