Op reis kan het je zomaar gebeuren, dat je toekomst wordt voorspeld door een krab, je in een eeuwenoud ritueel valt, of je geacht wordt iets best eigenaardigs te proeven… Spannend, leuk, soms wellicht een tikje bizar, maar altijd bijzonder. Vier Zin-lezers delen hun belevenissen.
1 Voorspellende krab
Liesbeth (1949): “Het is alweer heel wat jaren geleden dat ik samen met mijn man en onze twee kinderen in Kameroen woonde. In het noorden van het land bezochten we een keer een dorpje waar een man met zijn veertig (!) vrouwen woonde. Iedere vrouw had een eigen hut die ze deelde met haar kinderen en om de beurt mochten ze een nachtje bij de hoofdman slapen. Wat resulteerde in maar liefst 103 kinderen.
Zoals in elk dorp in Kameroen was ook hier een medicijnman. Hij zat voor zijn hut en voorspelde de toekomst. In de pot voor hem werd modder gedaan en daarin zette hij allerlei stokjes in een patroon. Uit een andere pot haalde hij een krab. Die zette hij in de modder en liet hem vervolgens de stokjes omver schuifelen. Na verloop van tijd verdween de krab weer in zijn eigen potje. De medicijnman bekeek al mompelend de ligging van de stokjes. Die ligging voorspelde mijn toekomst. Wat zou het leven voor mij in petto hebben? Met veel gebaren beeldde hij uit dat ik gelukkig getrouwd was en nóg vier kinderen zou krijgen. Daar kon ik het mee doen. Nóg vier kinderen? We hebben wel vier kleinkinderen gekregen. Zou dat ook meetellen?”
2 Gebed tussen de hindoepoppen
Frederike (1978): “Pak Manku was onze ontbijtkok, conciërge, chauffeur, gids én huurbaas ineen. En ook nog priester van de tempel pal naast het huis dat we huurden, in een klein dorpje aan de oostkust van Bali. ‘Tomorrow ceremony. Yes?’ vroeg hij. Wat hij precies bedoelde, was ons niet helemaal duidelijk, maar de volgende dag stonden zijn vrouw en dochter met een stapel traditionele kleren op de stoep om ons om te kleden. Nadat de dochter mijn haar in een knot met bloem had gebonden en mij een kleurige kanten blouse had aangetrokken, nam ze ons mee naar een optocht. We waren de enige westerlingen en vooral onze blonde kinderen waren een echte bezienswaardigheid. De stoet bracht ons naar het strand. Poppen van hindoegoden gingen ons voor en werden in het zand neergezet. Tijdens het bidden met bloemen tussen onze vingers en plakrijst op ons voorhoofd, gluurden wij af en toe om ons heen of wij het wel goed deden. Gelukkig wisten onze jongens niet dat het schattige biggetje dat voorbij gedragen werd de avond niet overleefde. Pak Manku, bedankt vriend. Het was onvergetelijk.”
3 Aubade voor Sint Jozef
Ferdinand (1948): “In maart 1993 reisde ik samen met mijn vriendin naar Rome. We nodigden onze moeders uit om mee te gaan. De moeder van mijn vriendin zou later dat jaar haar 70ste verjaardag vieren. Deze reis leek ons een mooi cadeau. Mijn moeder ging ook mee. Zij was al eerder in Rome geweest maar haar enthousiasme was er niet minder om. Na aankomst werden we door de reisleider in snel tempo langs de vele beroemde en minder beroemde bezienswaardigheden van Rome geleid. Voor beide moeders qua tempo eigenlijk iets té snel. Toen we bij het Pantheon aankwamen, kregen we gelukkig de tijd het imposante gebouw te bezoeken. Misschien had onze reisleider toen even moeten zeggen dat het juist vandaag, 19 maart, de viering van Sint Jozef was. Niets vermoedend liepen we met z’n viertjes naar binnen en lieten het interieur op ons inwerken. Tot er ineens rumoer ontstond. Totaal onverwachts, het leek uit het niets te komen, had zich een koor met orkest opgesteld. Opeens waren we getuige van een aubade voor het feest van Sint Jozef. Terugdenken aan dit moment, hoe onze moeders samen – ze zijn er allebei niet meer – met betraande ogen dit schouwspel gadesloegen, ontroert ons nog steeds.”
4 Chinees geboorteritueel
Hana (1975): “In 2004 werkte ik als vrijwilliger in het zuiden van China. Ik woonde in een kleine stad waar ze nog niet veel buitenlanders hadden gezien. Hierdoor werd ik overal op straat herkend en spontaan uitgenodigd voor tafeltennis, etentjes en uitjes. Op een dag werd ik gevraagd een traditioneel ritueel bij te wonen: het verwelkomen van een pasgeboren baby. Na een paar maanden met verschillende culinaire hoogstandjes, zoals varkensoor, eendentong, pad en kippenklauw, dacht ik dat ik overal wel op voorbereid was. Tot die avond. Ik kreeg namelijk de placenta van de moeder van de pasgeboren baby voorgeschoteld. Ik schrok me wild en raakte in paniek. Gelukkig stond er nog één andere ‘delicatesse’ op het menu: gebakken bijenpoppen. Die heb ik met liefde opgegeten toen ik wist dat ik geen placenta hoefde te eten. Pas na die avond kreeg ik te horen dat het in die regio een traditie is om de placenta speciaal te bereiden voor de familie en vrienden van de moeder.”
