Zo klein, zo fijn

Daar zijn ze weer, de ruitjesbroek, witte blouse, sleehak of puntkraag. Terug van nooit echt weggeweest. Journalist Liddie Austin (1959) beziet de retro-trend van dit moment. Deze keer: het microtasje!

Altijd lachen, de mode. Als de rokken een tijd kort zijn geweest, worden ze vanzelf weer lang. En dan opnieuw kort. Wijd wordt smal en vice versa et cetera. De handtas wordt microtas. En zo is iedereen blij (nou ja: háást iedereen, want er zijn natuurlijk altijd mensen die van smal of lang houden en het jammer vinden als de mode weer wijder of korter wordt). Producenten kunnen ons weer verleiden met kleding die we goedbeschouwd vaak niet nodig hebben. Velen van ons worden nu eenmaal genoegzaam bevredigd in de eeuwige behoefte aan iets nieuws.

Krimpen

Zo valt dit seizoen op dat sommige accessoires zijn gekrompen. Zonnebrillen bijvoorbeeld. Maar ook de handtas. Hij bungelt aan je schouder of aan een ceintuur, hij kan met logo’s zijn versierd of een opvallend handvat hebben. Maar hij is hoe dan ook piepklein. Jarenlang bezat ik geen enkele handtas maar nam ik wat ik nodig had als ik het pand verliet mee in een canvastasje: mijn portemonnee en vaak een boek – mijn sleutels zaten meestal in mijn jaszak. Pas toen ik mijn eerste grotemensenbaan kreeg was de tijd rijp voor een echte damestas. En wat bleek? In zo’n echte damestas stapelt zich de troep algauw op.

Staat van ontbinding

Het boek en de portemonnee kregen gezelschap van bonnetjes, lipstick, een pincet, los buitenlands geld, zonnebril, paracetamol, zonnebrandcrème, zakdoekjes, pepermuntjes en pennen – héél véél pennen, deels in staat van ontbinding. Wat eenmaal in een damestas verdwijnt, komt er zelden weer uit. Later, toen mijn kinderen klein waren, kwamen daar nog luiers, natte doekjes en lolly’s bij – die laatste griste ik in restaurants mee om de kleintjes wanneer nodig te kunnen verrassen (lees: omkopen) maar die ik vervolgens weer vergat waarop het papier na verloop van tijd losliet en zich mét de lolly’s vastplakte aan een van de vele pennen in mijn tas. Of aan mijn telefoon.

Mary Poppins-ding van vrouwen

Heel herkenbaar, vindt (televisie)styliste Manon Meijers. “Het is volgens mij een soort Mary Poppins-ding van vrouwen: je tas moet alles bevatten wat je misschien ooit een keer nodig zou kúnnen hebben. Hoe groter de tas, hoe meer je erin gooit. En vervolgens sjouw je je een breuk en zoek je je suf als je iets wilt pakken.” Mede daarom is ze enthousiast over de microtassentrend. “Zo’n klein tasje waarin niet meer dan je telefoon, een paar pasjes en een lipstick past staat charmant en dwingt je om heel selectief te zijn in wat je meeneemt. En omdat je het gewoon bij je kunt houden, hoef je niet voortdurend om je heen te kijken waar je tas is of waar je hem zou moeten laten.

Tas voor je tas

Zo’n microtasje geeft dus een bepaalde vrijheid. Je gaat letterlijk lichter door het leven. Ik draag ze graag. Er is haast niks dat zoveel aan een basisgarderobe kan toevoegen als een goede tas.” Maar wat moet ik dan met mijn zonnebril én leesbril die ik tegenwoordig toch ook echt bij me moet hebben? En dat boek? Daaraan is gelukkig ook gedacht: op de catwalk zag je grote, transparante tassen waarin het microtasje opgeborgen kan worden. Handig, maar Manon Meijers bekent dat ze niet veel op heeft met dat doorzichtige. “Wat er in een damestas zit is ook een soort van geheimpje, toch? Er mag best een beetje mystiek omheen hangen en met al die transparantie gaat dat verloren.”

Dat is waar. Maar: als iedereen de troep in jouw tas kan zien, wordt het tijd om op te ruimen. Misschien zegt de micro- en transparante tassentrend wel dat ook de mode wil dat we ontspullen! Voorwaar een nobel streven, dus kom maar op met dat microtasje! Eh, voor zolang als het duurt.