Een hekel aan vakantie

Als u dit leest ben je net terug van vakantie, ga je nog op vakantie of ben je nog op vakantie – in dat laatste geval in eigen land, want ik neem niet aan dat Zin aan de diverse costa’s en in verre resorts in de schappen ligt. Ik begin een steeds grotere hekel te krijgen aan het woord vakantie.

In de ban van

Het lijkt of Nederlanders vanaf maart over niets anders kunnen praten dan de vakantie. De bestemming, het boeken, het ‘huisje’, de camping. Het praten over de zomervakantie duurt tot in oktober. Daarna gaat het over de herfstvakantie, daarna over de feestdagen. Dan volgen de plannen voor de voorjaarsvakantie en daarna begint alles weer opnieuw. Ik vind het, met dank aan Prediker, onuitsprekelijk vermoeiend en, als ik eerlijk mag zijn, geestdodend. Ik hoef niet te horen waar je geweest bent, hoe het was, wat je allemaal gezien hebt.

Ik hoop alleen maar dat je het geweldig hebt gehad. Op mijn beurt zal ik jou ook niet lastigvallen met mijn ervaringen. Hoewel. Mediterend op het woord vakantie maakte ik mij een voorstelling hoe mijn ideale vakantie er dit jaar uit zou zien. Die vakantie is simpel. De boot naar Newcastle, dan in een ruk door naar Skye en daar de veerboot nemen naar Isle of Lewis, aankloppen bij een Schotse meubelmaker en vragen of ik tegen kost en inwoning een maand mag helpen zagen, schaven en schuren.

Met de deur in huis

Dat hij me leert hoe je een deur maakt en dat ik in die maand een deur maak en dat we die samen inhangen op een plek waar eerst nog geen deur was en nu wel. En dan de hele weg weer terug. En als het thuisfront vraagt hoe was het dan zeg ik: ik heb een deur gemaakt waar er eerst geen deur was. Het hoeft overigens niet Isle of Lewis te zijn, het mag ook in de Achterhoek of een kwartiertje onder Luik.

Het gaat om het idee. Even geen woorden, geen teksten, geen formuleringen. Niet nadenken over theaterseizoenen of nieuwe boeken. Gewoon een stuk hout, iemand die zegt wat ik moet doen en dan maar schaven en schuren. Ik vraag me af hoe de zomer eruit zou zien als iedereen een keer zou doen wat hij of zij echt wil. Misschien ziet die zomer er precies hetzelfde uit, dat zou goed kunnen.

Misschien ben ik de enige die een deur wil maken op Isle of Lewis. Maar misschien ook niet. Toen ik vorig jaar op Skye de veerboot zag vertrekken was het stampvol aan boord. Allemaal mannen hard toe aan vakantie. Vakantie vooral van zichzelf en hun eeuwige getob. Toet! zei de boot. En ik zwaaide vrolijk vanaf de kade.

Diederik van Vleuten (1961) is tekstschrijver, musicus en vooral theatermaker – met een talent voor historische vertellingen.