De relatie van Ineke en Eef begon in de bioscoop. Daarop volgde een avontuurlijk leven samen als in een film: met de nodige ups en downs maar uiteindelijk onoverwinnelijk samen. Nu, 40 jaar later, genieten ze nog altijd intens van elkaar.

ZIJ:

“In juli 1977 ging ik stiekem – we hadden eigenlijk een andere afspraak – met mijn nichtje naar de bioscoop in Utrecht. Daar kwamen we Eef tegen, een bekende van het gezin van mijn nichtje. In ruil voor een biertje zou hij niet zeggen dat hij ons had gezien. Ik was ‘al’ 26 toen we iets kregen. Mensen in de buurt dachten vast: oei, die blijft over. Bij eerdere vriendjes had ik nooit het gevoel ‘dit is het’, bij Eef dacht ik: díe wil ik!

Ruzie

In maart 1978 zijn we getrouwd. Erg snel maar ik dacht: ik móet gewoon bij die man blijven. In december 1978 gingen we voor anderhalf jaar samen naar Australië. We maakten dingen mee die we nergens anders zouden meemaken. Na terugkomst verbouwden we een huis in Rumpt en botsten we voor het eerst: dat was even schrikken. We waren zo snel verliefd geworden en naar Australië gegaan – eigenlijk ken je elkaar dan nog niet echt. We hadden een paar hele heftige ruzies maar gingen nooit slapen voor we het goed hadden gemaakt.

Tegenslagen

Nee, het is lang niet altijd huisje-boompje-beestje geweest. Eef is zeven keer aan zijn neus geopereerd omdat de plastisch chirurg het had verprutst, we zijn opgelicht door een bekende die ons bijna een botenmakelaardij had verkocht waar 1,5 ton schuld in bleek te zitten en we zijn tig keer verhuisd. Net nadat we weer waren verhuisd, bleek ik MS te hebben. We hadden al zóveel meegemaakt dat ik dacht: MS, komt u maar. Ik heb acht jaar in een scootmobiel gezeten, kon nog geen klein stukje lopen. Maar ik ben er tegenaan gegaan en doe weer van alles. Eef dwong me ook op mijn zwakke momenten actief te blijven. En hij bewaakt mijn grenzen.

Team

Kinderen heb ik nooit gewild. Uit onzekerheid over wat ik ze mee moest geven maar ook omdat ik ze niet in een nare wereld terecht wilde laten komen. Eef heeft zich laten steriliseren omdat hij mij met niemand anders wilde delen. Wel zijn we allebei gek op kinderen en hebben veel met ze gewerkt. We zijn een goed team omdat we heel verschillend zijn. Ik heb Eef leren praten, en weer van hem geleerd eerst even na te denken voor ik iets zeg – soms ook wel zo handig. Met een man als Eef weet ik: het komt altijd goed.”

HIJ:

“Toen ik Ineke voor het eerst bij het gezin van haar nichtje zag, dacht ik al: da’s een leuke meidVóór Ien was ik nooit serieus, ik deed waar ik zin in had. Als jongste van negen kinderen werd ik thuis erg losgelaten. Toen ik op mijn 21ste nog thuis woonde en alle broers en zussen al waren gevlogen, dacht ik: ik moet toch ook eens de deur uit. Met een vriend emigreerde ik naar Australië. Daar waren Ien en ik op elkaar aangewezen. Maar wat ons het meest heeft gevormd, is de verbouwing in Rumpt. Ik wilde groen, zij wilde paars: we moesten naar elkaar toegroeien. Toen hebben we leren geven en nemen.

Gewoon doorgaan

De dag dat Ien werd geopereerd vergeet ik nooit meer. Nadat ik haar op de intensive care zag liggen, heb ik een potje staan janken buiten. Nu pas, jaren later, heb ik een vriend die in zo’n situatie een arm om me heen zou slaan. Misschien omdat ik zo lang ‘lang leve de lol’ ben geweest. Nu heb ik meer diepgaande gesprekken, met Ien en een goede vriend. Na de operatie was het even diep ademhalen en weer doorgaan. Ik dacht: we zien het wel, als ze me nodig heeft ben ik er. Zo is het ook met de MS. Ien vroeg me eens om een propje op te pakken. Ik zei: ‘Als je nog één stapje zet, kun je het zelf. Als ik er niet ben, moet je het ook zelf doen.’ Het is bewonderenswaardig hoe ze het allemaal heeft gedaan. Als er iemand consequent is, is Ien het wel.

Trots

We houden van uitjes, als we iets leuks zien boeken we het. Toen we laatst met z’n tweeën bij The Analogues zaten, liepen de rillingen over mijn rug: die muziek was er veertig jaar geleden óók. Ik ben er trots op dat we samen zo genieten. Voor Ineke voelde ik me voor het eerst verantwoordelijk, wilde ik dat we het samen goed zouden hebben. Ze heeft ook zoveel voor mij gedaan, alleen zíj weet hoe ze voor me kan zorgen. Het belangrijkste is dat we elkaar vrij laten maar ons tegelijkertijd verantwoordelijk voor elkaar voelen. We zeggen vaak: toch ongelooflijk hoe goed we het samen hebben!”

Dit zeiden ze na afloop:
Ineke: “Wat een ‘spannend’ leven heb ik toch met mijn ‘Moppie’! En het is nog lang niet voorbij. We hebben ’t samen toch maar mooi geflikt!”

Eef: “Zo teruglezend bof ik maar met dit leven samen met mijn ‘Bolle’!”

Ook in Zin? Heb of ken je een bijzondere relatie? Mail naar redactie@zin.nl

Tekst: Anna Deems. Beeld: Hester Doove.