Deze zomer heeft haar blijvend veranderd

Mijn dochter heeft deze zomer grotendeels doorgebracht op Terschelling. Ten tijde van het verschijnen van deze Zin zal ze net 16 zijn. Ze speelde er in een film. Ik ben een dag een uurtje op de set gaan kijken, verder heb ik haar met rust gelaten. We communiceerden hoofdzakelijk via de app. Elke dag kwamen er wat foto’s binnen. Ik zag haar lachend tussen haar mede-acteurs en de jongens van de crew.

Leuk

Een gelukkige meid die zich, verwijderd van haar ouders, broertje en zusje, senang voelde. Een uur voor ik aan deze regels begon – ik wilde over iets heel anders schrijven – stuurde ze een appje dat ze een beetje verdrietig was dat ‘het over een paar uur allemaal voorbij was’. Morgen afscheid van Terschelling en de snelboot naar Harlingen. Daar zal ik haar ophalen. Ik weet nu al dat deze zomer haar blijvend zal hebben veranderd. Kleine meisjes worden groot. Ze zal anders uit haar ogen kijken en als ik zal vragen hoe het was, zal het antwoord zijn: “Leuk.”

Op de terugweg naar de Noord- Hollandse polder zal ze in de weer zijn met haar mobiel of vragen of er ‘een muziekje op mag’. Dat muziekje zal ze zelf uitkiezen en zo blijf ik een beetje bij, en leer ik waar haar generatie naar luistert. Godlof heeft ze een uitstekende smaak. Ik zal vanachter mijn stuur af en toe opzij kijken en mij afvragen waar ze is met haar gedachten. Wat ze straks thuis wel en niet vertelt. Of pas later vertelt.

Ik jou ook

Ik zal haar vertellen dat ik eergisteren met haar broertje een nieuwe fiets heb gekocht. Een elektrische, want ook hij zal dagelijks de 15 kilometer heen en terug over lange winderige polderwegen naar zijn middelbare school moeten gaan afleggen. Voor het eerst. Ik zal haar vertellen dat haar broertje nu ook een eigen bankrekening met pasje heeft en de mobiel van zijn vader heeft gekregen. Ik zal vragen of ze volgende week een beetje op hem wil letten, als hij de weg niet kan vinden naar de lokalen van hetzelfde gymnasium waar ik een eeuwigheid geleden in mijn eerste week de weg ook niet kon vinden en mij hulpeloos en eenzaam voelde. Ik zal zeggen dat ik haar gemist heb en blij zijn als haar antwoord is: “Ik jou ook.”

Misschien halen we een hele ongezonde milkshake bij de Mac in Hoorn. Misschien ook niet. We zullen het allemaal wel zien morgen. Ze zal ouder zijn, zelfstandiger. Zoals mijn zoon met zijn middelbare school ook een grote stap zal zetten. Opvoeden is loslaten. Ik zal het dapper denken, bijten op mijn lip en snel uit mijn linkerraampje kijken als mijn ogen nat worden.

Diederik van Vleuten (1961) is tekstschrijver, musicus en vooral theatermaker – met een talent voor historische vertellingen.