Acteur Marcel Hensema (1970) groeide op als branieschoppertje en ontdekte zijn liefde voor de interactie met publiek als straatmuzikant in Groningen. Toch duurde het nog twintig jaar voor hij ook op het toneel zijn stem durfde te laten klinken. Praten is hem niet met de paplepel ingegoten.

De klik

“Dit pak droeg ik in Stem kwijt van De Verleiders. Die voorstelling gaat over hoe onze maatschappij kapot gemaakt wordt door het grootkapitaal. Aan het eind zing ik als Groningse man een protestlied tegen Willem-Alexander. Ik heb erg getwijfeld om ja te zeggen tegen De Verleiders. Weer met vier mannen een busje in en tachtig keer een voorstelling spelen… Ik dacht: Jezus, die mannen zijn allemaal zo slim, verbaal sterk en belezen. Ik weet zo weinig van politiek.

‘Na elke repetitie kwam ik doodmoe thuis. Ik zei tegen mijn vrouw: ‘Elze, volgens mij moet ik het niet doen.’ Ze zei: ‘Slaap er nog een nacht over, je hebt dit vaker gehad.’ Uiteindelijk heb ik veel plezier gehad met die mannen. Ik leerde hoe ik mijn eigen gevoel en intuïtie in kan brengen. Vanaf de toneelschool, van 1996 tot 2012, is er weinig waar ik trots op ben. Tussen 2012 en 2017 heb ik alleen mijn solo’s gespeeld. Omdat ik toneelstukken saai vond. Theu Boermans bijvoorbeeld, is een geweldige regisseur, maar het werkt niet voor mij.

Voor doen

Hij speelt het voor en jij moet het nadoen. Acteurs als Jacob Derwig maken zich dat eigen en gloriëren daarbij. Ik word er onzeker van. Tegen een regisseur zeggen ‘dit voelt niet goed, dit moeten we anders doen’, daar ben ik altijd bang voor geweest. Dat was mijn opvoeding op de toneelschool in Maastricht: altijd proberen te leveren wat iemand vraagt. Ik ben er mijn eigenheid kwijtgeraakt. Achter personages kan ik me verschuilen.

Maar als ik ergens als mezelf moet staan, wordt het lastig. Bij De Verleiders vroeg de regisseur of ik een lied kon maken. Daarmee hebben we het einde veranderd. Opeens maakte ik een klik. Verdomme! Ik moet meer bij mezelf blijven man! Ik speel Lodewijk, de voorzitter van een vereniging. Als het clubgebouw wordt overgenomen door een projectontwikkelaar blijft hij daar alleen achter. Iedereen weet: deze man heeft alles verloren.

Ik kijk de mensen op de eerste rij rustig aan, en zing zachtjes: ‘Dit land is mijn land en mijn land is jouw land. Van Roodeschool tot Terneuzen Zeeland.’ Uiteindelijk zingt de hele zaal mee. Magisch om zoiets te mogen spelen. Durven niets te doen, gewoon zitten, en die man zijn.”

Meer weten over Marcel Hensema? Het hele interview is te lezen in ons nieuwe nummer! Deze ligt nu in de winkels en is ook te koop in onze eigen shop.

TEKST: MINOU OP DEN VELDE | BEELD: BRENDA VAN LEEUWEN