Hanneke Groenteman weet een fantastische manier om de krant te lezen!

Een nieuwe column van Hanneke Groenteman!

Krantenlezer

Van huis uit ben ik een krantenlezer. Mijn ouders lazen zolang ik me kan herinneren de plaatselijke krant, elke dag. En ze lazen hem van a tot z, als gelovigen het kerkblad. Ikzelf was apetrots toen ik als leerling-journalist bij diezelfde krant kon gaan werken. Ik werd journalist! Omarmen en beminnen ging ik het vak. De krant is waar je alle uitlopers van het vak het beste leert volgens mij. Want van alles wat journalistiek heet vind ik schrijven het moeilijkst.

Eén per dag

En ik bleef een verwoede krantenlezer, hoe onheilspellend iedereen ook over de teloorgang van de gedrukte pers oreert. En hoe pijnlijk ik het ook vind dat mijn nakomelingen nauwelijks nog papieren kranten lezen. Mijn moeder was krantverslaafd tot op hoge leeftijd, tot het allerlaatst. Ik herinner me haar altijd met een grote stapel kranten en weekbladen om zich heen. Links de stapel die ze ‘nog moest lezen’, rechts de stapel die ze ‘uit’ had. Niet dat ik ooit aan haar merkte dat ze veel wijzer van al dat kranten lezen werd, maar ja, het móest. Ik heb die verslaving dus geërfd. Minimaal één krant per dag, één ’s ochtends en één ’s avonds.

Ook als dat eigenlijk helemaal niet meer nodig is. (Wat maakt het uit of ik de afschaffing van de dividendbelasting precies begrijp als het in de luwte van mijn werkleven niemand meer iets kan schelen wat ik daarvan vind?) En toch: elke dag weer nauwgezet die krant lezen. Beginnen op pagina 1, met de onheilsopening en een diepzinnige kleine column, dan pagina na pagina grote en kleine narigheden. En als je doodmoe gelezen bent, komen daar eindelijk de feelgoodpagina’s: kunst, sport en varia, zoals de sudoku en de tv-recensies.

Langs vertier

Nu was laatst mijn vriend Abdulaal uit Oeganda bij me op bezoek. Hij bladerde in mijn krant; hij wil goed Nederlands leren. Maar: hij begon achterin. Omdat hij dat gewend is vanuit het Arabisch. Helemaal vanzelfsprekend las hij mijn krant van achter naar voren. Bladerde langs de puzzels, columns, de tv-recensies, ingezonden brieven en bleef hangen bij interviews met BN’ers, kunstrecensies, een portret van een schilder. Toen volgde de sport, pagina’s vertier. En na al het lekkers pas de zware stof. Snel door de criminaliteit, Rwanda, Gronings aardbevingsleed, een orkaan ver weg, tot aan de voorpagina. Niet murw gebeukt door het wereldleed en dan pas de heerlijke wereld van kunst en cultuur en televisie, maar andersóm. Wat een fantastische manier om de krant te lezen!

Zonder schuldgevoel achterin beginnen, dat ga ik óók doen. Ik ben een (joodse) Arabier in het diepst van mijn gedachten.

Hanneke Groenteman (1939) is programmaker, journalist en schrijver. In Zin schrijft ze over waar een vrouw in deze levensfase tegenaan loopt. En wat ze daarvan vindt. Nooit een column van Hanneke Groenteman missen? Neem een abonnement op Zin en ontvang ze elke vier weken in de brievenbus.