Hanneke had last van een tunnelvisie

Een nieuwe column van Hanneke Groenteman

Naast de bak

Poezenpraat, ik heb het er niet op. Toch gaat dit stukje over poezen. En méér. Ik heb al eens verteld dat ik van mijn overleden vriendin H een onzindelijke poes heb geërfd. Tommie heet ze, het is een ouder meisje. Ze had ook bij mijn vriendin de neiging naast haar bak te plassen en bij mij breidde ze die gewoonte uit: ze plaste bij mijn voordeur, tegen de muur of op wat ooit een mat was en nu varianten op ontoegankelijkheid: aluminiumfolie, stekelig kunstgras, meubels. Ik heb het nooit zelf gezien maar wel geroken uiteraard. Vieze afweerluchtjes hielpen niet.

Kattengedragspsycholoog

Ten einde raad heb ik een kattengedragspsycholoog in de arm genomen. Jaja, die bestaan. Voor als je geen echt grote zorgen in je leven hebt. Zij nam de poes, haar behuizing en haar leven in ogenschouw, stelde duizend vragen – ook over mijn andere, zeer zindelijke poes, Pingpong, die ik al heb vanaf kitten. Zijn er vijandige katten of honden buiten de voordeur waar Tommie bang voor is? Nee. Absoluut niet. Wist ik zeker. Uiteindelijk, na een aantal dure onderzoeken bij de dierenarts (alles in orde), werd er in mijn huis vier dagen en nachten een bewakingscamera geïnstalleerd gericht op de plek des onheils.

Gekanteld

Psycholoog Shireen heeft de beelden allemaal bekeken en belde me op. “En? Heb je iets gezien?” vroeg ik. “Nou,” zei ze, “ik heb zéker iets gezien. Namelijk dat niet Tommie maar Píngpong daar plast. Meerdere malen. Tommie is nooit in beeld geweest!” En zo is mijn poezenwereldbeeld in één klap gekanteld. Vanuit die tunnelvisie – Tommie is lief maar onzindelijk – moet ik nu over op een andere modus: Pingpong voelt waarschijnlijk gevaar achter de voordeur (toch een vijandige poes uit de buurt, plassende honden?) en bakent zijn territorium af.

Hoe nu verder?

De komst van Tommie was de druppel die haar weerstandsemmer deed overlopen. En Tommie is onschuldig. Dus: sorry-sorry Tommie. Foei Pingpong. Maar ook: hoe nu verder? De therapeut had allang verondersteld dat er gevaar heerste achter mijn voordeur en dat er om die reden werd geplast. Dat heb ik resoluut tegengesproken. Welnee, er zijn helemáál geen vreemde poezen of honden in mijn stille straatje. Nu ik anders ben gaan denken, weet ik: er is wel degelijk een boze kat twee straten verderop die af en toe zit te blazen voor mijn stoepje. Er zijn best honden die uitgelaten worden.

Tunnelvisie

Ik vertel dit zo uitgebreid omdat het een zuiver voorbeeld is van een tunnelvisie. Geen seconde gedacht dat er een andere schuldige was dan Tommie. Honderd bewijzen voor mijn veronderstelling gefabriceerd. Die allemaal in de prullenmand kunnen. Doe ermee wat u wilt. Ook als u helemaal niet van poezen houdt. Maar wél eens last hebt van een tunnelvisie.

Hanneke Groenteman (1939) is programmamaker, journalist en schrijver. In Zin schrijft ze over waar een vrouw in deze levensfase tegenaan loopt. En wat ze daarvan vindt.

Nooit meer een column van Hanneke missen? Met deze aanbieding lees je Zin wel erg voordelig.