‘Ik wist dat mijn huis vol hoeken en gaten zat maar zó dichtbevolkt?!’

De grappige Dorine Wiersma & Mylou Frencken schrijven iedere Zin een brief aan elkaar. Deze maand gaat het over de verhuizing van Mylou. Lees hieronder een fragment. En dankzij de verhuisdrukte helaas deze maand zonder leuke vlog…

Owowowo Dorine,

Die verhuizing waar ik nu al maanden in zit! Het leger verhuisdozen rukt in hoog tempo op tot vlak voor de bank: de enige plek waar nog iets van geborgenheid te vinden is. Laptop op schoot, kopje koffie op het bijzettafeltje dat deze dagen dienst doet als kantoor, eettafel én verzamelplek van punaises, paperclips, pennen en flesjes nagellak. Ik wist dat mijn huis vol hoeken en gaten zat maar dat het er zó dichtbevolkt blijkt te zijn, verrast me elke dag opnieuw.

Geduld

F. heeft veel geduld met me. Hij ziet me al maanden besluiteloos om de affiches en kostuums uit B.’s theatercarrière heen dribbelen. Ik wil ze wel kwijt, ik wil ze niet kwijt. Bij de vorige verhuizing heb ik dit soort keuzes ook gemaakt. Inmiddels weet ik dat het waar is wat Abbey Lincoln zingt in Throw it away: cause you can never lose a thing if it belongs to you. En toch, en toch… Over drie dagen komen de verhuizers. Ik ga alvast beginnen de muren, de deuren en de ramen te bedanken. Voor het herbergen van al het geluk en het verdriet hier, de laatste twaalf jaar. Zie ik je gauw in het nieuwe huis?
X Mylou

Ha Mylou,

Verhuizen is natuurlijk slopend. Maar opruimen en weggooien daarentegen vind ik een van de meest bevredigende bezigheden ooit. Dat is ontstaan in de periode waarin ik als antikraakwacht woonde en soms twee tot drie keer per jaar verhuisde. Het werd een sport om zo snel en efficiënt mogelijk te kunnen verkassen en dus zo min mogelijk spullen te hebben. De enigszins onthechte staat van zijn die dit met zich meebracht, beviel mij prima. Als ik geen moeder was geworden, was ik het de rest van mijn leven zo blijven doen. Complete inboedels heb ik met een holle lach op de brandstapel gegooid. Diep en intens heb ik genoten van het bevrijdende effect dat dit steeds weer opleverde. Het enige jammere vind ik dat ik zelf niet op het idee kwam hier een boekje over te schrijven, verder lach ik om Marie Kondo. Kinderspel vind ik het.

Grofvuil

Toen Jaap en ik tien jaar geleden gingen trouwen en samenwonen in het huis waar hij al zat, heb ik vrachtwagens vol naar het grofvuil gebracht. Van zijn spullen welteverstaan. Stapels uitgedroogde handdoeken nog afkomstig uit zijn ouderlijk huis, dozen vol ondefinieerbare sleutels, talloze beschadigde walgelijke kopjes en borden uit onnoemelijk veel verschillende serviezen, kapstokken vol bevlekte en kapotte peuterjasjes van de toen toch al ruim 7 jaar oude Sophie, schuren vol verroest gereedschap en uit elkaar gevallen kasten. Hij stond er met ogen als schotelantennes bij en keek ernaar en prevelde af en toe een sputterende zin waarin de woorden ‘allemaal nog hele goeie spullen’ doorklonken. Ik heb hem neer moeten knuppelen om op mijn gemak de zoveelste boedelbak vol uitgeharde verfblikken naar het grofvuil te kunnen brengen. Troep is sindsdien altijd een heikel punt binnen onze relatie gebleven. Wat moet een man met zeven winterjassen en vijftien paar tennisschoenen? Ik heb er nog nooit een duidelijk antwoord op gekregen.

Dus, als je nog hulp nodig hebt Mylou, laat het me weten.

Liefs! Dorine

Lees hun complete briefwisseling in Zin 5. Nu in de winkel of hier te koop.