‘Het is al genoeg om gewoon in haar gezelschap te zijn’

Madjori en John, twintigers, ontmoetten elkaar als medewerkers bij de bank. Na de nodige ups en downs in het begin kiezen ze 39 jaar later nog altijd met veel liefde en plezier voor elkaar.

Zij

“Als ik een jongen zoende, wist ik hoe lang het zou duren. Dan dacht ik: o, dit is een één-avond-vlinder of: dit duurt elke keer als we elkaar tegenkomen maar het is niet bestendig. Toen John mij voor het eerst zoende in een café, zag ik geen einde. Ik was een beetje teleurgesteld, had meer willen ‘vlinderen’ en experimenteren. Maar eigenlijk was het goed zo, en zou ik ook niet weten met wie ik verder had willen experimenteren. Ik maakte het uit met mijn los-vaste vriendje – die was lang zo grappig niet als John. Dat was heel belangrijk voor mij: zijn humor en onvoorspelbaarheid.”

Onwaarschijnlijke combinatie

“Ik hou van duidelijkheid maar kreeg veel tegenstrijdige signalen van iemand die zich wel en toch weer niet wilde binden. Sommige vrienden waren toen verbaasd dat we met elkaar gingen: een soort onwaarschijnlijke combinatie. Maar op een gegeven moment kwamen we erachter dat die eerste jaren draaiden om een soort machtsstrijd en onderwaardering voelen. De truc is om niet te blijven zitten in verongelijktheid en te kijken naar wat er letterlijk wordt gezegd maar naar wat daaronder ligt. Als John nu zegt: ‘Ik heb m’n klerebest gedaan om het hier schoon te maken’ is zijn behoefte eigenlijk dat hij daar wel waardering voor wil hebben. Nu zeg ik vaker uit mezelf: ‘Jezus, wat ben ik blij dat jij dat doet.’”

Carrière

“Terwijl John bezig was met het vinden van een baan die bij hem en zijn aard paste, was ik gefocust op mijn carrière. Toen John zijn baan opzegde, we waren begin 30, was dat wel even wennen. Doordat hij thuiszat was er voldoende opvang toen we ons eerste kind kregen. Met de tweede op komst werd John weer onrustig. Ik kon me heel goed voorstellen dat hij weer wilde werken maar ineens ging dat wel heel snel: John begon met zijn nieuwe baan toen Lucas drie dagen oud was. Eerder had ik als het ware de ‘pappa-rol’ in ons huishouden en nu zat ik thuis met twee kleine kinderen zonder kraamtijd met John. Ik kreeg ook nog borstontsteking, had er zwaar de smoor in.”

1986 – Thuis in Haarlem

Zorgzaam

“John is ongelooflijk zorgzaam. Hij zegt wat hij doet en hij doet wat hij zegt. Los van zijn ongedurigheid, waarin hij totaal onvoorspelbaar is, is hij uiteindelijk heel betrouwbaar. Hij is ook ontzettend loyaal, gaat nog steeds om met zijn vrienden van de middelbare school. Ik ben ook heel trouw, misschien is dat wel de lijm? Hij probeert me ook echt elke dag aan het lachen te maken. Dan lig ik in bed en denk ik: wat voel ik nou? Heeft hij er weer iets in gelegd… Dat deed hij ook al in het begin van onze relatie, dan kreeg ik een boterham dik besmeerd met pindakaas die een laag knoflook en sambal verborg. Hij is het jongetje in zichzelf niet kwijtgeraakt.”

Hij

“Madjori en ik zagen elkaar weleens bij de koffieautomaat. Ik weet dat ze toen dacht: wat een stommerd. Maar toen ik tijdens de introductiedag mijn gewone kleding aanhad en niet mijn bankpak, steeg ik al meteen in haar achting. Ons begin ging niet zonder slag of stoot. Ik was nog om me heen aan het kijken. Nu is er vertrouwen en weten we wat we aan elkaar hebben. Ik wéét gewoon dat ik op haar terug kan vallen.”

Ruimte

“Voor mij was de overgang van werk naar thuis best natuurlijk; ik had wel genoeg van dat werk dat niet bij mij paste. Madjori is meer van: je mag geen schoenen weggooien voor je nieuwe hebt. Ik draai het om: je moet iets weggooien, anders komt er niets nieuws. In die periode hebben we ook best veel beslissingen genomen: van een huurhuis naar een koophuis, trouwen en kinderen krijgen. Toen onze tweede geboren werd, had ik het wel gehad met alleen maar zorgen en heb ik Madjori weer verrast – ik geloof dat dat de rode draad is hè? Ik snap wel dat ze me dat kwalijk heeft genomen. We zijn daar toch uitgekomen dankzij de soepelheid in hoe we met elkaar omgaan: we geven elkaar echt de ruimte. Door open te staan voor elkaar, invoelend vermogen te hebben en de boel niet op het spits te drijven bewegen we toch steeds weer naar elkaar toe.”

Trouwfoto in park Brederode in Bloemendaal (1994)

Elkaars gezelschap

“Afgelopen zomer ben ik dusdanig ziek geworden dat ik niet meer kon werken. Ik had enorme gebroken nachten vanwege ongemakken en fantoompijnen waardoor ik me niet meer kon concentreren. Van de pijn heb ik nog steeds last op de meest onverwachte momenten. In zekere zin ben ik natuurlijk wel gewend aan het thuiszijn. Maar ik moet er wel voor waken om, als ik al m’n dingetjes in huis heb gedaan en het stil is, niet in een soort lethargie terecht te komen. Daarom ga ik erop uit met m’n ‘mooi weer-scooter’. Ik vind het ook fijn om met Madjori te wandelen, hoewel ik haar soms wel moet meesleuren. Maar het fijnste vind ik om gewoon in elkaars gezelschap zijn. Dat is eigenlijk al genoeg.”

Tekst: Anna Deems. Beeld: Hester Doove. Visagie: Elsa de Jong

Ook in Zin? Heb je of ken je een bijzondere relatie? Mail naar redactie@zin.nl