Astrid had zo graag moeder willen worden

Hoe overwin je het verdriet? Zin’s columnist hoogleraar klinische psychologie Willem van der Does (1960) beantwoordt de vraag van Astrid.

Kinderloos

Als vrouw van 44 jaar probeer ik me al enkele jaren te verzoenen met het feit dat ik kinderloos ben. Mijn broers en zus hebben wel kinderen, van wie ik erg hou. Ik spreek er ook openlijk over, om het zo uit de taboesfeer te houden. Ik had gehoopt zo het verdriet te overwinnen, maar hoe leuk ik ook als tante ben: soms grijpt het me naar de keel. En dan vraag ik me ten diepste af wat ik moet gaan doen, de rest van mijn leven. Ik had zo graag moeder willen zijn. U kunt mijn probleem niet oplossen, maar een beetje bemoediging zou fijn zijn. Astrid

Beste Astrid,

Misschien is de beste bemoediging dat je zelf al de juiste aanpak hebt gekozen. Hoe pijnlijk het ook is, je verdriet zal beter hanteerbaar zijn als je het niet wegduwt maar onder ogen durft te zien. Uiteindelijk zullen de scherpe kantjes er vanaf gaan, ook al zal het af en toe kunnen opleven. Bijvoorbeeld bij mijlpalen die je broers en zus meemaken met hun kinderen.

Bespreekbaar

Het is dus goed dat je het bespreekbaar maakt en als dat onvoldoende is, is het beslist geen schande om hulp te zoeken hiervoor in de vorm van een aantal gesprekken. Als je dat een te grote stap vindt of te duur, kun je je emoties ook op papier proberen te uiten. Zoek op internet met de termen ‘James Pennebaker’ en ‘writing’ of ‘schrijfoefening’, en je vindt de instructies hoe je vier dagen achtereen twintig minuten kunt schrijven over pijnlijke emoties of gebeurtenissen. Dat zal hopelijk de ruimte geven om ook de positieve kanten te beleven, want er is uiteraard nog zoveel dat je kunt gaan doen, de rest van je leven. Ik zie dat je niet over adoptie begint – dus dan begin ik er ook maar niet over.

Prangende vraag? Mail hem naar redactie@zin.nl o.v.v. ‘Dr. Does’. Meer vragen lees je in de nieuwe Zin. Nu in de winkel of hier te bestellen.