‘Ik kan soms tegen het volle leven opzien. Als een berg. Mag u best weten’

Diederik van Vleuten snapt niks van al die bergbeklimmers die de Everest de baas willen zijn. Lees zijn nieuwe column.

Expeditie

Kent u de film Everest? Die vertelt het waargebeurde verhaal van een rampzalige expeditie in 1996 naar de top van de hoogste berg ter wereld. Alles wat er mis kon gaan ging mis. Sneeuwstormen, lawines en doden. Degenen die de top hadden gehaald waren de hemel dankbaar weer heelhuids beneden te zijn. Van vreugde geen sprake. Als de film al een boodschap heeft dan is het dat Everest de baas is, niet de klauterende mens.

File van klimmers

Ik dacht aan de film toen er de afgelopen maand een foto de wereld rondging van een enorme file van klimmers op het laatste stuk naar de top, de Hillary step. Deze bevindt zich in de zogenaamde Death Zone. Geen woord te veel. Je overleeft er alleen met een zuurstoffles, uiterste wilskracht, conditie en stalen zenuwen. En op die plek een file van klimmers! Tientallen mensen. Allemaal in de rij om de top – een plateau ter grootte van twee pingpongtafels – te bereiken, jezelf te laten vereeuwigen en dan aan de afdaling te beginnen, die minstens zo gevaarlijk is. Een kudde mensen die willen kunnen zeggen: ik was op de top van Everest. Wat bezielt ze?

Prestatie

Veel van die klimmers, begrijp ik uit interviews, willen vooral ook iets ‘bewijzen’. Namelijk dat ze Everest aankunnen. Zonder ook maar iets aan die duizelingwekkende prestatie af te doen vraag ik mij af: en als je dan weer beneden bent, wat betekent dat dan? Dat op de begane grond verder elke uitdaging een eitje is? En welk effect heeft het halen van die top op de rest van je leven? Wil je daarna weer omhoog? Om te bewijzen dat het geen toeval was? Wat is er op die berg overwonnen dat niet in het dal overwonnen had kunnen worden?

Bucketlist

Everest stond op mijn bucketlist zei een klimmer. Bucketlist. Ik vroeg mij af of ik er een had. Ik moest lang nadenken. Ja, toch wel. De opvoeding van mijn kinderen in goede banen leiden. Is dat een item voor een bucketlist? Ik vind het in ieder geval een Olympische inspanning. Relaties, vriendschappen, jezelf bedruipen, beleefd en voorkomend je een eigen weg door het hobbelige leven zien te banen. Ik noem maar wat. Als ik achter een van die dingen een vinkje kan zetten vind ik mijzelf al een hele held. Tot ik mijn lijst volbracht heb berust ik in mijn bescheiden plek in een eindeloos lange file van mensen die hetzelfde ambiëren en tastend, struikelend, vallend en happend naar adem weer opstaan om hun weg te vervolgen. Ik kan soms tegen het volle leven opzien. Als een berg. Mag u best weten. Maar ik hoor goede berichten over het uitzicht op de top. Voorwaarts!

Diederik van Vleuten (1961) is tekstschrijver, musicus en vooral theatermaker – met een talent voor historische vertellingen.

Nooit meer een column van Diederik missen? Met deze aanbieding lees je Zin wel heel voordelig.