‘Dat ik later iets ging worden, sprak voor mij vanzelf’

Of God bestaat weet ze niet. En dat maakt haar ook niet uit: ze noemt zichzelf gelovig. Politicus en PvdA-Kamerlid Lilianne Ploumen (1962) komt uit een katholiek arbeidersgezin. Als kind van de melkboer – letterlijk – nam ze van beide ouders iets mee: de doelgerichtheid van haar moeder en het optimisme van haar vader.

Zakgeld

“Mijn vader was melkboer. Eigenlijk waren wíj melkboer, want we werkten allemaal mee. Mijn moeder deed de administratie en verkocht aan huis; mijn vader ging elke dag met een wagen een wijk in. Die wagen moest dus ’s ochtends ingeladen en ’s avonds afgeladen en deels bijgevuld worden. Daarbij hielpen mijn jongere broer, zus en ik; in de vakanties en op zaterdagen gingen we mee verkopen. Daarvoor kregen we trouwens altijd betaald, naast ons zakgeld. Mijn vader was ook goed in het ritselen van fooitjes voor ons. Dan zei hij tegen een klant: ‘Ach, die kinderen! Ze doen het zo goed op school! Haar rapport stond vol met mooie cijfers.’ En dan kreeg je vaak wat geld toegestopt. Het was vanzelfsprekend dat je meehielp maar je kreeg er dus ook wel iets voor terug.”

Leerschool

“Ik kan er nu wel romantisch over doen, maar soms had ik echt geen zin om op zaterdag mee te gaan. Het moest toch. Terugkijkend is het wel een geweldige leerschool geweest. Met de melkwagen kwamen we in allerlei verschillende buurten. Mijn vaders eerste wijk was een volksbuurt met veel sociale woningbouw. Daar zag ik dingen die nieuw voor me waren. Mijn ouders hadden nooit ruzie, tenminste niet dat wij merkten, maar daar vlogen soms de meubels door de ramen, zo de straat op. Later kreeg mijn vader er een chique wijk bij, dus daar kwamen we ook. Zo leerden we als vanzelfsprekend met mensen van alle standen omgaan. Daar heb ik nu profijt van. Wij zijn van nature allemaal best vriendelijk, maar het móest ook: je wilde de klanten tevreden houden.”

1966: Met blokken in een nieuwe
jurk op de foto op de kleuterschool

Vrouw van nu

“Ik zie een duidelijke lijn van het kind dat ik was naar de vrouw die ik ben geworden. Over sommige dingen ben ik in de loop der jaren anders gaan denken, het zou een beetje onnozel zijn als dat niet zo was, maar niet over de grote dingen. Ik lijk nog erg op wie ik vroeger was. Ik heb van beide ouders iets meegenomen: mijn doelgerichtheid komt van mijn moeder, mijn optimisme van mijn vader. En ik zit nu heel goed op mijn plek. Als Kamerlid sta ik dicht bij de mensen en kan ik echt iets betekenen, zelfs internationaal via She decides, waarmee ik actievoer voor het zelfbeschikkingsrecht van vrouwen over hun eigen lichaam. Dit werk past bij mij. Ik zou het graag nog een termijn doen.”

Meer

Lees in Zin 8 het hele interview. Daar lees je hoe het verlies van haar jeugdliefde Liliane heeft getekend en wanneer ze inzag dat politiek over macht gaat. Nu in de winkel of bestel hem hier.

TEKST: LIDDIE AUSTIN | BEELD: MARK UYL