‘Ook na 48 jaar is het nooit saai’

In de kledingwinkel in Den Bosch waar de piepjonge Liesbeth en Peter werkten, sprong de vonk over. Inmiddels alweer 48 jaar geleden. Wat als een rode draad door hun relatie loopt, is dat alles tussen hen zo vanzelf lijkt te gaan. Ook nu ze allebei met pensioen zijn.

Zij

“Ik ontmoette Peter in de kledingwinkel in Den Bosch waar ik als zaterdaghulp werkte. Ik pakte de kleding in. Hij was er vaste verkoper en hielp me soms bij het inpakken. Ik vond hem leuk. Hij was lief en behulpzaam. Mijn ouders kwamen uit Nederlands-Indië, mijn vader was daar militair. Ik heb ook tot nu toe niet de behoefte gehad op zoek te gaan naar mijn roots. M’n ouders waren van het type die eerst hun goedkeuring aan een vriendje moesten geven voordat het wat kon worden. En dus kwam Peter zich netjes voorstellen. Hij viel meteen bij ze in de smaak.”

Nooit saai

“Ik was een behoorlijk terughoudend meisje. Keek erg de kat uit de boom. Had wel eens een vriendje gehad, maar nog nooit echt verkering. Als ik uitging, moest mijn broer mee om een oogje in het zeil te houden. Toen ik Peter leerde kennen, was ik 16 jaar. Zo jong nog! Ik vond hem heel leuk, was ook verliefd. Wat ik zo leuk vond aan Peter? Hij was en is zo zorgzaam. Waar ik overal een probleem van kan maken, blijft hij rustig en relativeert hij. Door hem ben ik minder terughoudend geworden. We delen dezelfde humor. We hoeven elkaar maar aan te kijken en we weten wat de ander denkt en kunnen dan in lachen uitbarsten. Ook na 48 jaar is het nooit saai met hem.”

Waardering

“Als een rode draad door onze relatie loopt dat alles zo vanzelf lijkt te gaan. We hebben altijd gewaardeerd wat we hadden en genoten van alle levensfases. Toen de kinderen werden geboren, stopte ik kort met werken. Maar ik merkte dat ik onder de mensen wilde zijn. Werk was voor mij belangrijk. Peter begreep dat. Er waren in die jaren tijden dat we elkaar amper zagen. Peter werkte overdag, ik ’s avonds. Als hij thuiskwam, ging ik weg. Dat waren pittige jaren, maar onze relatie heeft nooit op barsten gestaan.”

Op Rijnreis in 1972, onze eerste vakantie samen

Nieuwe levensfase

“We hebben allebei altijd hard gewerkt. Sinds een jaar hoeft dat niet meer, een nieuwe levensfase, waar we geen dag aan hebben hoeven wennen. Integendeel, ik keek ernaar uit om weer samen te zijn en samen dingen te ondernemen. Bovendien, ik pas drie dagen per week op de kleinkinderen, en dan gaat Peter lang niet altijd mee, al vindt hij de kleinkinderen net zo leuk als ik. Het roert me als ik hem met een kleinkind zie dollen, twee handen op een buik. Hij is zo’n leuke opa. We hebben onze eigen levens met eigen activiteiten, maar ondernemen ook heel veel samen. We delen een boel interesses. Mogen graag wandelen, fietsen, reizen en uitgaan. We houden van dansen, deden aan salsa en rock-‘n-roll, al doen we dat minder nu Peter in een band speelt. Nee, stil thuiszitten, daar komt het niet van…”

Hij

“Eigenlijk wilde ik als kok in de horeca werken, maar daar kwam ik al snel op terug. Dan heb je geen leven met lange dagen en korte nachten. En dus kwam ik in die kledingzaak in Den Bosch terecht, waar Liesbeth werkte. Als ze aan het inpakken was, mocht ik graag een beetje met haar kletsen en dollen. Ik vond haar leuk, mooi ook, met die lieve oogopslag. De eerste keer uit gingen we met mijn ouders naar Rotterdam. Die dansten daar en ondertussen liet ik Liesbeth de stad zien. Ik wilde indruk op haar maken. Had jaren in Rotterdam gewoond. We waren allebei vreselijk bleu, maar vonden het wel zo leuk dat we vaker samen uitgingen. Het klikte, ook met haar familie. Ik kwam daar graag. Haar vader liet me al vrij snel in z’n auto rijden, iets wat z’n eigen zoons niet eens mochten.”

Slapeloze nachten

“We trouwden en trokken in een appartement met tweedehands spullen. We waren arm. Na vijf maanden verhuisden we naar een flat in Zoetermeer. Daar kochten we begin jaren 80 een premie A-woning. Heel spannend was dat en behoorlijk sappelen, hoor. Ik heb er wel eens slapeloze nachten gehad. Maar Liesbeth kan heel goed sparen. Ze is heel gedisciplineerd. Er zijn járen geweest dat we niet op vakantie konden. De aandacht en het geld ging toen naar de kinderen. Maar het was goed en we hebben de schade ingehaald. We hebben inmiddels al heel wat mooie reizen gemaakt. Een hoogtepunt voor mij was de reis naar Amerika. Als kind zag ik ooit een in een tijdschrift een centerfold van de Grand Canyon. In 2000 stond ik daar met de kinderen aan de rand van die enorm kloof. Dat was een machtig moment: daar samen met mijn gezin te staan.”

1977 – Op de bank bij de ouders van Liesbeth

Rode draad

“Een jaar of acht geleden heb ik een nieuw drumstel gekocht en inmiddels speel ik in drie bandjes. Muziek is een rode draad in ons leven. Met ons dansen natuurlijk, maar ook thuis staat altijd de muziek aan. Naast hard werken, is het belangrijk samen leuke dingen te doen. Liesbeth en ik zijn een team, kunnen alles samen doen. Doordat Liesbeth zo enorm eerlijk is, gaat ze ervan uit dat anderen dat ook zijn. Dat is soms haar valkuil: denken dat anderen net zo goed zijn als zij. Onze liefde voor elkaar is onvoorwaardelijk. Voor de kinderen trouwens ook. Kom bij Liesbeth niet aan haar jongens of kleinkinderen, dan is ze een leeuwin!

Ook in Zin? Heb of ken je een bijzondere relatie? Mail naar redactie@zin.nl

Tekst: Margreet Botter. Beeld: Hester Doove. Visagie: Elsa de Jong