‘Ik val uit de toon, ze vinden me een vreemd type’

Ieder mens wil gezien worden, ieder mens zoekt verbinding. Maar wat als dat niet lukt? Meer dan een miljoen Nederlanders voelt zich eenzaam. Zin sprak vier van hen zoals Christine (1961). Niet dat ze niet meer van hem hield. Maar het was tijd om voor zichzelf te kiezen. Ze zette een punt achter haar jarenlange relatie met Jeroen.

Loskomen

Jeroen was een echte gentleman, heel zorgzaam en lief. Elke dag een ontbijtje op bed. Champagne, krantje. Het leven moest geleefd worden. Hij heeft haar zó veel gegeven. Ze wil dan ook geen kwaad woord over hem spreken. Maar ze voelde dat hun verhouding zich in een neerwaartse spiraal bevond. Hij wilde graag een open relatie. Dat wist ze vanaf het begin. En ze dacht dat ze dat wel aankon. Maar dan kom je er ineens achter dat je je toch teveel bent gaan binden. Ze onderschatte de consequenties. Het moment dat er een ander vriendinnetje in het spel kwam en ze, letterlijk, even moest verdwijnen was het breekpunt. Ze voelde dat de tijd was gekomen om voor zichzelf te kiezen en verbrandde alle schepen achter zich. Heeft hem verwijderd uit haar e-mail, Facebook, uit al haar contacten. Anders ga je al die berichten toch lezen. En dat doet pijn.

Klein dorp

Christine moest weer werken aan zichzelf, aan haar eigen leven. Nee, dat was geen makkelijke beslissing: hij was toch haar grote liefde. Met hem bracht ze de mooiste jaren van haar leven door. Samen genoten ze met volle teugen van de hectiek van de grote stad, waar ze woonden. De vrienden, de cafés. Alleen op een terrasje zitten voelt toch anders. Door de breuk verloor ze niet alleen haar partner maar ook haar sociale omgeving. Het verliezen van de plek waar je je thuis voelt is moeilijk. Christine woont nu in een klein dorpje waar ze bijna niemand kent. Met haar buren heeft ze geen contact. Ze valt uit de toon. Ze vinden haar maar een vreemd type: een vrouw alleen, ook nog eens met kinderen. Het is een dorp van bange mensen waar je nog niet dood gevonden wilt worden.

Leeftijd

Nu Christine weer alleen is, merkt ze dat je als vrouw van 59 tussen wal en schip valt. Mannen van haar leeftijd kijken vooral naar mooie meiden die minstens tien jaar jonger zijn. Ze hebben geen zin meer in extra bagage. En zeker niet in de bonus die ze er bij krijgen: puberende kinderen. Zelf ben je natuurlijk ook veranderd. Je gaat niet meer op jacht, zoals vroeger. Je bent niet meer echt op zoek naar huisje, boompje, beestje. En je pikt ook niet alles meer van iedereen. Alleen? Ja. Zielig? Nee. Het is anders geworden.

Eigen toekomst

Als ze terug in de stad is, begint het soms te ‘kriebelen’. Dan overvalt de drang haar om even bij hem langs te gaan. Te zien hoe het met hem is. Maar ze weet dat ze dat niet moet doen. Anders begint alles misschien weer van voren af aan. Christine wil zich nu vooral focussen op haar eigen toekomst. Schitteren als haarzelf.

Tekst: Corrie Verkerk. Beeld: Mark Uyl

Meer?

In Zin 8 staan nog drie andere interviews van mensen die zoeken naar verbinding. Dit nummer ligt nu in de winkel of bestel het nummer hier.