‘We hebben allebei altijd geknokt om toch weer bij elkaar te komen’

Bij de eerste ontmoeting vielen Frank en Joke eigenlijk meteen voor elkaar. Maar vanzelf ging het allemaal niet. Toch wisten ze veel te overwinnen en zijn ze 41 jaar later nog altijd samen.

Hij

“Ik ging eind 1977 werken als chef van de afdeling werving, selectie en introductie bij een psychiatrische inrichting. Ik was een paar jaar gescheiden en stond wel open voor een nieuwe relatie. Om het bedrijf te leren kennen nodigde ik mezelf uit bij allerlei afdelingen. Joke werkte toen als maatschappelijk werkster op de polikliniek. Tijdens een praatje dat ik hield bij een maatschappelijk werkoverleg viel mijn oog op haar. Door haar glimlach en de manier waarop ze naar me keek, gebeurde er iets. Ze bleef maar in mijn hoofd zitten en uiteindelijk belde ik haar om haar mee uit te vragen. We spraken af in café De Prins in Amsterdam. Toen ik haar daarna terugbracht naar de trein, heb ik haar een eerste zoen gegeven. In 1980 hebben we er echt voor gekozen om door te gaan en samen te gaan wonen.”

Spanning

“Eerst wilde ik geen kinderen. Ik was erg actief en ondernam veel. Maar op een gegeven moment dacht ik: is dit het nou? Altijd weer dezelfde mensen, dezelfde verhalen. Ik wilde ermee stoppen als Joke geen kinderen wilde maar uiteindelijk is ze erin meegegaan. Ik wilde echt actief meevaderen, we gingen beiden 60 procent werken. Toen Tim geboren was, zouden we er ’s nachts om en om uit gaan. Het was mijn beurt en het ging allemaal niet zo goed met die katoenen luiers en spelden, Tim bleef maar huilen. Toen kwam Joke en duwde mij weg, wat voelde alsof ze mij uit mijn vaderrol duwde. Dat gaf wel wat spanningen. Toen Eva er was, was het meer in balans.”

Crisisperiode

“Een eerste echte crisis beleefden we in 1993. Joke fungeerde meer als moeder dan als partner, we raakten elkaar als partner wat kwijt. Toen kwam er iemand in mijn leven voor wie ik ook even openstond op dat moment. En ook toen we in 2002 een tweede grote crisis hadden, werd ik verliefd op een ander. Maar toen puntje bij paaltje kwam dacht ik: waar ben ik nou mee bezig? Ik wilde niet zomaar met een ander verder gaan maar eerst onderzoeken wat ‘ons’ precies betekende. Als we ruzies hadden en het niet goed ging, dacht ik altijd: waarom lukt het nou niet? Ik snápte het niet. En juist omdat ik niet snapte waarom het niet altijd goed ging, gaf ik niet zomaar op. Daar hebben we wel wat therapietjes tegenaan moeten gooien.”

Op vakantie in Haaren (Brabant), 1982

Rijkdom

“We hebben meer van elkaar leren verdragen en de verschillen tussen ons meer geaccepteerd. We hebben geleerd om, als we nu een aanvaring hebben, elkaar toch even fysiek vast te houden. Ik kan nog weleens de neiging hebben om dan uit contact te gaan, maar Joke komt dan wel. Dat is haar grote kracht. Ik waardeer Joke als mijn partner én als de moeder van mijn kinderen. Het is echt een rijkdom dat we samen de kinderen hebben grootgebracht.”

Zij

“Het ziekenhuis waar ik werkte was een heel hiërarchisch instituut. Dat vond ik best moeilijk. Toen Frank binnenkwam bij de maatschappelijk werkvergadering, dacht ik: wat heerlijk, een gewóón iemand. Hij was zo open en eerlijk, een verademing binnen die setting. Vanaf het eerste afspraakje was het eigenlijk aan. Hoe Frank naar mij luisterde, wat hij mij teruggaf, de aandacht die we voor elkaar hadden… We zijn toen heel verliefd geweest, dat kende ik daarvoor niet zo.”

De kinderen

“Toen Frank besloot dat hij kinderen wilde, zette hij me eigenlijk een beetje voor het blok. Maar ik had dat denk ik ook nodig. Ik wilde ook kinderen, vond het alleen heel eng. En ik wilde nog carrière maken. Het hielp dat hij er echt voor koos, daardoor voelde ik dat hij verantwoordelijk was. Het is altijd heel fijn geweest om te zien hoe Frank met de kinderen omgaat. Hij heeft veel blijheid en gezelligheid aan het gezin gegeven. Ik ben meer een diepgangtiepje dan een gezellig tiepje. Ik vind het heel gezellig om bij elkaar te zijn maar ben niet de sfeermaker, Frank wel.”

1978: bij de portretfotograaf in Haarlem

Waardering

“We hebben weleens gezegd: de kinderen zijn ons anker geweest. We wilden hen niet alleen laten met een vader of moeder en hen de eenzaamheid meegeven die we zelf kenden. Vooral de crisisperiodes zijn voor ons allebei heel eenzaam geweest. We hebben allebei een soort verlatingsangst gehad. We wilden onze eigen eenzaamheid niet meer voelen en bij elkaar blijven. Therapie heeft daarbij geholpen, maar ook de wens dat we elkaar niet kwijt wilden. Ik waardeer Franks vrolijkheid, hoe goed hij contact maakt met mensen en zijn humor. We kunnen elkaar echt in de maling nemen en samen lachen om dingen. Dat is zó belangrijk, ook juist door het verdriet dat we samen hebben gevoeld.”

Tekst: Anna Deems. Beeld: Hester Doove. Visagie: Elsa de Jong

Ook in Zin? Heb of ken je een bijzondere relatie? Mail naar redactie@zin.nl. We spreken een nieuw stel in Zin 9. Nu in de winkel of bestel hem hier.