‘Misschien zijn we nog wel hechter dan voordien geworden’

Zij vond alles spannend aan hem: hij was fotograaf! Die bovendien als een blok voor haar open, brutale blik viel. Inmiddels zijn John en Debora 29 jaar bij elkaar. En sinds de borstkanker die zij vorig jaar als een team overwonnen hechter dan ooit.

Zij

“Toen ik John ontmoette tijdens het stappen in Nijmegen, gaf hij me z’n visitekaartje. Dat vond ik zo’n stoer, volwassen gebaar! Ik vond hem leuk, heel leuk! Hij leek op Ernst Jansz van Doe Maar. Hij was fotograaf; alles aan hem was spannend en interessant. 18 jaar was ik, ik studeerde aan de modeacademie in Amsterdam. Een paar weken na onze ontmoeting belde hij me om te zeggen dat-ie bij me kwam eten in Amsterdam.”

Gelijke waarden

“We komen uit twee heel verschillende nesten: het zijne traditioneel met een werkende vader en een thuisblijvende moeder, ik uit een modern gezin met ouders die studeerden en werkten. Maar blijkbaar maakt dat niet uit. Onze waarden blijken gelijk. John vindt het fijn dat ik mijn eigen leven heb en autonoom ben. Ik vind het heerlijk dat hij totaal geen profileringsdrang heeft en zo lekker bij zichzelf blijft. Ik ben de doordouwer. Dat vindt hij niet altijd leuk, maar het betekent wel dat we tot de kern komen. En daar vinden we elkaar.”

Eigen universum

“Toen vorig jaar de diagnose borstkanker kwam, flitste het door me heen: nu word ik misschien wel depressief. Maar dat werd ik niet. Wel was die eerste week echt heel zwaar, emotioneel. De dag na de diagnose vroeg ik aan John: ‘Maar hoe is het voor jou dan?’ Hij antwoordde: ‘We doen dit samen.’ Ik voelde het wel zo, maar dat hij het zei was zó fijn! In datzelfde gesprek zei hij: ‘We gaan dit vastleggen.’ Toen veranderde die nare ziekte ineens in een leuk spannend project. En daarmee groeide meteen het vertrouwen dat het goed zou komen. Doordat John het hele proces vastlegde met zijn camera, kreeg hij een rol in het geheel. Bovendien was ik daardoor niet alleen patiënt maar ook fotomodel. We waren nog steeds John en Debora die samen foto’s maakten. Zo creëerden we ons eigen universum. Het maakte dat ik me in de hele ellende soms ook zó blij voelde.”

Amazone

“John was erbij toen het gaasje van m’n geamputeerde borst ging. Ik zag in zijn blik geen afgrijzen. Allebei hadden we een gevoel van opluchting. Ik vind het zelf ook best mooi, zeker toen ik de foto zag die we vijf dagen na de operatie maakte. Als kind al sprak de mythe van de strijdbare amazones tot mijn verbeelding. Dat ik nu zelf het uiterlijke kenmerk van een amazone heb, vind ik helemaal zo gek nog niet.”

In de Melkweg, Amsterdam (1995)

Hij

“De eerste keer dat ik Debora zag, zat ze buiten op de trap. Ze was heel jong en had een open, brutale blik. Ze was heel onbevangen en helemaal zichzelf. Ik kende dat niet. Herkende het niet. Als ik mensen tegenkwam die zichzelf belangrijk vonden, vond ik dat ook. Zij had dat niet. Dat vond ik aantrekkelijk. Het was 1989. Toen ik haar na die eerste keer nog twee keer tegenkwam tijdens het uitgaan, gaf ik haar m’n visitekaartje. Niet lang daarna bleef ik bij haar eten in Amsterdam: zilvervliesrijst met courgette. Blijven slapen deed ik ook. Meteen de eerste ochtend heb ik het vuilnis buiten gezet. En dat doe ik nog steeds.”

Tegenpolen

“We zijn heel verschillende persoonlijkheden: ik ben introvert, zij heel extravert. Ik vind het heel fijn om in mijn eigen cocon te zitten, werk veel vanuit mijn studio aan huis. Voor Debora spelen de activiteiten zich meer buitenshuis af. Tussendoor vinden we elkaar en hebben we het heerlijk samen. Ondanks dat we tegenpolen zijn, halen we het beste in elkaar naar boven. We delen onze interesses voor muziek, musea en onze vrije beroepen.”

Overlevingsmodus

“En toen was daar vorig jaar ineens die boodschap: borstkanker. Het voelde alsof de grond onder onze voeten werd weggeslagen. Meteen vlogen de scenario’s van Turks fruit en Komt een vrouw bij de dokter door onze gedachten. Het ziekenhuis ving ons heel goed op. Onze contactpersoon was een boeddha-achtige vrouw die zei: ‘Wij gaan je beter maken!’ Dat voelde geruststellend. We waren van het snelle doorpakken, schoten in de overlevingsmodus. Bij de vraag of er een borstbesparende operatie of een amputatie moest komen, waren we unaniem: weg!”

In de fotostudio van John (1991)

Bijzondere bijkomstigheid

“Als fotograaf heb ik de behoefte altijd alles vast te leggen. Vanuit een soort instinct deed ik dat nu ook. Het begon met het fotograferen van een ‘borstafscheidsfeestje’ dat we voor de gelegenheid hielden. Daarna had ik altijd mijn camera bij me. Niet dat ik overal constant aan het fotograferen was maar het gaf me wel een rol. Dat was een bijzondere bijkomstigheid: ik kreeg een bepaalde functie en was daardoor niet voortdurend alleen maar partner. Ik wilde ook overal bij zijn.”

Nieuwsgierig naar de fotoserie die John en Debora maakten? Kijk op deze site.

Tekst: Margreet Botter. Beeld: Hester Doove. Visagie: Elsa de Jong

Ook in Zin? Heb of ken je een bijzondere relatie? Mail naar redactie@zin.nl. We spreken een nieuw stel in Zin 9. Nu in de winkel of bestel hem hier.