‘Zielsgelukkig ben ik, als de billendoekjes in de aanbieding zijn’

Schrijver en actrice Annemarie Oster (1942) draagt de zorg voor haar man, die lijdt aan vasculaire dementie. In Zin schrijft ze over de lasten maar ook over de lusten, als die zich voordoen. Deze keer is ze blij met kleine dingen.

Wie het kleine niet eert…

‘t Zijn de kleine dingen die het doen, luidt de titel van het liedje uit de jaren zeventig waarin de regel tot vervelens toe terugkomt. Het werd op zoetgevooisde wijze ten gehore gebracht door het destijds succesvolle duo Saskia en Serge. (Waar zijn ze gebleven? Zingen ze nog? Zijn ze nog met elkaar getrouwd? Hebben ze al dat haar nog?) Onlangs verscheen met dezelfde titel een tragikomische hommage van schrijver/columnist Marcel van Rosmalen aan zijn moeder. En wie van mijn generatie kent niet de typisch Nederlandse, dus wat belerende zegswijze: wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd?

Nieuwe dromen

Ja, kleinschaligheid is een groot goed, zij het dat sommige mensen eerst een rijstebrijberg van tegenslagen het hoofd moeten bieden om open te kunnen staan voor de eenvoudige geneugten des levens. Droomde ik er vroeger van op een kruk aan Harry’s bar in Venetië neer te strijken, met een laag rugdecolleté en een hoog kapsel, peinzend rook uitblazend uit een sigarettenpijpje en omringd door vier mannen in shantung pak, nu ben ik al opgetogen als één buurman in vrijetijdsplunje mijn man van de traplift in de rolstoel helpt.

Billendoekjes

Zat ik ooit met een verwend gezicht oesters te smullen in een duur restaurant, nu ben ik innig tevreden met de driehoekige uitsparinkjes in Bolletje’s beschuiten. O, wat laten die zich tegenwoordig in een wipje uit de beschuitbus lichten! Vooral als de thuiszorg sanitaire inconveniënten meldt, want dan krijgt mijn man, in plaats van een stevig bord havermout, een beschuitje-met-niks gesopt in zijn thee. Hierover gesproken, ook zielsgelukkig ben ik met billendoekjes in de aanbieding, zoals bij de Etos waar het tweede pak voor de helft van de prijs over de toonbank gaat, hup mijn fietstassen in.

Goede koffie

En o, o, o, wat was ik laatst opgelucht toen ik na het afscheuren van de tweede vuilniszakrol toch nog die witte geplastificeerde ijzerdraadjes ontdekte! Een beetje huisvrouw legt moeiteloos een knoop in zo’n loodzware zak, maar mijn handen spelen liever een etude van Chopin. Ook in mijn nopjes was ik toen er een Nespresso-apparaat bleek te bestaan met de melkschuimer eraan vast. Zo heb je een hele capuccinofamilie met slechts één stekker. En dat komt goed uit, want aan het begin van de zomer is mijn man verhuisd naar een etage bij het dakterras waar weinig stopcontacten zijn.

Hulpvaardige chauffeur

Verder ben ik blij dat mijn neus van voren zit en niet opzij, maar ook met de schaarse momenten waarop de chauffeur van Transvision (rolstoeltaxi) een aardige, hulpvaardige kerel blijkt te zijn en geen grofbesnaarde mopperkont die te belazerd is om een poot uit te steken. Die veel te hard rijdt en lang voor de plaats van bestemming is bereikt het bedrag voor het ritje al durft op te eisen.
Maar het allergelukkigst op kleinschaligheidgebied word ik van de merel ‘s avonds op het dakterras met zijn persistent gefluit. ’t Is een kleine vogel die het doet. Bis.

De columns van Annemarie Oster lees je in Zin. Nu in de winkel of online te bestellen.