Zij doet aan persoonlijke ontwikkeling, hij gaat liever een rondje fietsen. Dat ze elkaar vrijlaten is misschien wel de kracht achter hun lange liefde. Carolien en Nico delen al 25 jaar lief en leed. En ook al is het niet altijd rozengeur en maneschijn: ze worden samen oud.

Zij

“In 1994 ging ik met een groepje vrienden en kennissen op wintersport. Het bleken allemaal stelletjes. De enige andere vrijgezel was Nico, een jongen uit Egmond-Binnen: flanellen blouse, joggingbroek en een kalend hoofd met een randje haar. Niet echt mijn type. Op de laatste dag belandden we tijdens het rodelen met z’n tweeën op één sleetje. We hadden erg veel lol en ineens vond ik hem toch wél leuk. Eenmaal thuis droomde ik van hem en besefte ik dat ik hem niet alleen maar ‘leuk’ vond… Ik ging hem bellen. Maar hij had toen een eigen internationaal transportbedrijf en bleek moeilijk te pakken te krijgen. Ik liet berichten achter via zijn moeder en via een vriend, maar Nico belde niet terug. Pas na zes weken nam hij contact op.”

Vrijheid

“Al na een half jaar kochten we samen een nieuwbouwhuis in Limmen, daar wonen we nu nog steeds. Dat was voor Nico best schakelen. Hij was zo gewend aan zijn vrijheid en nu moest hij opeens rekening houden met mij. Dat botste ook best af en toe. Ik weet nog goed dat we voor het eerst ruzie hadden, eigenlijk om iets onbenulligs. Nico liep kwaad de deur uit. Verschrikkelijk vond ik dat. Na die keer heeft hij moeten beloven nooit meer met ruzie uit elkaar te gaan. Eerst uitpraten. Praten over zijn gevoel, dat heeft hij moeten leren.”

In 1996 samen in Italië

Dieptepunt

“Ook al snappen we elkaar niet altijd, we kunnen wel alles tegen elkaar zeggen. Eerlijkheid is het sleutelwoord in onze relatie. Ondanks dat beleefden we vier jaar geleden opnieuw een dieptepunt in ons huwelijk. Ik had het gevoel dat ik de kar alleen trok, dat ik er een groot kind bij had. Ik heb er serieus over gedacht het bijltje erbij neer te gooien. Ik deed het toch al allemaal alleen, dan kon ik het net zo goed helemaal alleen doen. Wonderlijk genoeg voelde ik diep vanbinnen ook nog liefde. En besefte ik dat ik het helemaal niet alleen wílde doen. Toen hebben we – met hulp – allebei in de spiegel gekeken en naar elkaar. We zijn heel eerlijk geweest en hebben dingen kunnen uitspreken. Dat heeft ons zoveel dieper verbonden.”

Hij

“Carolien was me al weleens opgevallen tijdens mijn stapavondjes met mijn maten. Een bijzondere verschijning: aparte kleding, hoed. Zij is niet voor mij weggelegd, dacht ik. Tot we een paar jaar later in contact kwamen tijdens een wintersportreis met gemeenschappelijke vrienden. Zij had mij niet eerder opgemerkt maar tijdens die vakantie merkte ik dat ze me wel leuk begon te vinden. Ik zat echter niet op een relatie te wachten. Ik hield van stappen, af en toe wat scharrelen, niets serieus. Uiteindelijk ging het toch aan. Daar heb ik nooit spijt van gehad, want nog steeds vind ik Carolien een heel speciale vrouw.”

Tekort geschoten

“Onze relatie werd sterker en ik dacht dat het goed zat. Tot vier jaar geleden. Volgens Carolien stond ik stil, terwijl zij werkte aan haar persoonlijke ontwikkeling. Ze was bang dat we uit elkaar zouden groeien en spoorde me aan om ook meer aan mezelf te werken. Ik vond dat niet zo nodig. Ze ontvluchtte meer en meer het huis. Dat heeft een enorme impact op me gehad. Ik realiseerde me dat ik er echt te weinig voor haar ben geweest. Na de geboorte van Roy heeft Carolien een postpartum depressie gehad en ik was er niet om haar te steunen. Ook toen haar vader overleed – haar grote steun en toeverlaat – ben ik tekort geschoten. Daar heb ik enorm veel spijt van. Gelukkig zijn we er met therapie beter uitgekomen. Al heb ik nog steeds af en toe een schop onder mijn kont nodig: ik probeer er meer te zijn voor haar, meer dingen te regelen en ook meer tijd met mijn kinderen door te brengen.”

Samen oud worden

Nu de kinderen groter worden en steeds meer hun eigen weg gaan, is er ook meer tijd om dingen samen te doen. Ik zou wel samen willen sporten, fietsen of het Pieterpad lopen. Of gewoon een dagje naar de sauna gaan. Ook zie ik ons wel samen reizen. Rondtrekken in Australië of Azië, liefst met een rugzak. Tijdens onze mindere periode heb ik me wel afgevraagd of wij wel het koppel zijn om samen door te gaan. Toch blijf ik geloven dat we samen oud worden. Want ondanks alles weten we precies wat we aan elkaar hebben en kunnen we altijd op elkaar terugvallen.”

Lees hun hele  liefdesverhaal in Zin 10. Nu in de winkel of online te bestellen. Ook in Zin? Heb of ken je een bijzondere relatie? Mail naar redactie@zin.nl

Tekst: Calista van Amerongen. Beeld: Hester Doove. Visagie: Elsa de Jong