‘Mijn droom komt bijna uit’

Op wereldreis. Vrijwilligerswerk doen. Een droom van een boerderijtje betrekken. Met de caravan naar Spanje. Op de kleinkinderen passen. Leren schilderen of nog een complete studie oppakken. Waar droomt jij van voor straks? Zin-lezers vertellen.

Onze droom komt bijna uit

In 2017 kregen wij de sleutel van ons zeventiger jaren huis. Het prachtige uitzicht zat jammer genoeg verstopt achter een wand met ondoorzichtige glaspanelen. De zijtuin werd omgeven door coniferen, dor en bruin van binnen. We vervangen als eerste het grove grind en de drie saaie boompjes in de voortuin door een vlinderstruik, stokrozen en goudsbloemen. In 2018 kopen we het stuk grond achter de glaswand. We slopen de wand en verwijderen het puin. Ondanks kou, sneeuw en extreme hitte zijn we bezig onze droomtuin te realiseren. Ik plant een nieuwe heg met Wisteria en Viburnum. Aan het einde van de tuin plant ik een prunus die twee keer per jaar zachtroze bloeit en van het najaar donkerrode bladeren krijgt. Langs de sloot komt een doorzichtige glazen windkering. We zijn nog lang niet klaar met de tuin. Het is meer werk dan we dachten. Maar mijn droom, onze droom, komt bijna uit.
Lucia (1954)

Die avond bij de Gouden Rots

We hebben veel moois gezien tijdens onze reizen door Azië. Maar de avond bij de Gouden Rots spande de kroon. In Myanmar (Birma) gingen we, achter in een vrachtwagen op houten bankjes tussen Birmezen ingeklemd, omhoog de berg Kyaiktiyo op, om daar de zogenaamde Golden Rock te zien. De Kyaiktiyo Pagoda. Het lijkt alsof het gouden rotsblok met de pagode erop elk moment naar beneden kan storten maar een haar van Boeddha houdt hem tegen. De hele dag zagen we pelgrims, gelovigen – soms in draagmanden – naar de rots gaan en hem met goud beplakken (helaas mogen alleen mannen dit doen). Er waren monniken, nonnen, families, een enorme drukte. We hadden de tip gekregen op de berg te overnachten en de avondceremonie mee te maken. En dat was absoluut de moeite! Op het pad onder de prachtig verlichte Golden Rock werden duizenden waxinelichtjes aangestoken, ook door ons. Die bijzondere sfeer, de dienst, het bidden, zo devoot, en de verlichte Gouden Rots die boven ons hing: het was werkelijk fantastisch! Wat waren we blij wat we dit hebben mogen meemaken.
Annet (1958)

Dezelfde reispassie delen

Ik ben al aardig ‘groot’, de pensioengerechtigde leeftijd komt dichterbij. Wat zou ik het heerlijk vinden om te reizen. Eén land of meerdere landen en bijzondere steden ontdekken – en het allerliefst met mijn zoon. Hij woont in Australië, houdt ook van vakantietrips; ik heb al heel wat fijne ervaringen met hem in de pocket. Net als samen met mijn man. Ik kijk overal met veel dankbaarheid op terug. Maar juist straks, als ik alle tijd en ruimte heb, zou ik graag heel relaxt samen met mijn enigst kind een op een dezelfde passie delen. Mijmeren over het leven, onze ervaringen, genieten van elkaars DNA en gezamenlijke humor delen, mogelijk samen droomideeën uitspreken over de toekomst… Tijdens een vakantie ben ik totaal ontspannen, zie ik meer, neem ik dingen in me op waaraan ik anders nogal eens voorbijloop: even alle drukte van de dagelijkse verplichtingen achter je laten. Met z’n tweeën, moeder en zoon, genieten. Ik weet dat dit een ‘droomidee’ is. Hij heeft zijn eigen leven, zijn verantwoordelijke baan, en de financiën zijn ook altijd een dingetje. Maar toch. Ik heb mijn droom op papier gezet!
Marjan (1955)

Plannen voor nu en morgen

Na tientallen jaren in de gezondheidszorg te hebben gewerkt weet ik dat je niet moet wachten tot later. Te vaak heb ik, soms heel abrupt, een einde zien komen aan allerlei plannen en idealen. Ik leef zeker niet alsof elke dag de laatste is maar ben me wel bewust van het moment. Ik probeer vandaag te leven in mijn toekomstdromen van gisteren. Genieten van een eerste kop koffie in het zonnetje. Leuke plannen maken voor nu en voor morgen. Wensen blijf ik houden – al was het maar om lekker over te kunnen fantaseren en naar toe te leven, ook als er niets van terechtkomt. Maar heel vaak komt een droom wél uit en dat is dan helemaal fantastisch.
Louise (1958)

Bestemmingen dichtbij

Een bijdrage ‘in maximaal 150 woorden’. Ik moet lachen als ik dat lees. Want het is een opdracht die ik mijn NT2-cursisten weleens geef: schrijf, in maximaal 150 woorden iets over… En dan is de reactie vaak: “150 woorden, dat is wel véél!” Twee maanden geleden ben ik 60 geworden. Ik ben aangekomen in het decennium van het pensioen – voor mij de tijd van ‘later als ik groot ben’. Dan wil ik graag meer cursussen gaan geven, gastredacteur zijn bij een tijdschrift met een themanummer voor en door anderstaligen, een leesclub opzetten en vrijwilligerswerk op cultureel gebied doen. Voor mij geen verre bestemmingen maar een paar dicht bij huis en vooral een dicht bij mezelf: een gevoel van vrijheid in wat ik doe. Zodat ik later, als ik oud ben, niet hoef te denken: had ik dat maar gedaan, ‘toen ik groot was’.
G.T. (1959)

In Zin 11 staan nog veel meer mooie dromen. Dit nummer ligt nu in de winkel of bestel het hier.

Foto: Alina Isakovich