‘Ik word ook nooit kwaad op een ander. Ik vind het leuker om mijzelf onderuit te halen’

Actrice Annick Boer (1971) debuteert na 25 jaar musical, toneel en comedy met Dat is goed gelukt!, haar eigen cabaretsolo. Ook tourt ze met de musical ’t Schaep met de 5 pooten. We spreken haar over stiefmoederschap, liefde na je 40ste en haar eerste oma-rol. “Dat was wel even confronterend.”

Droogkloot

“Komend seizoen doe ik een wisselrol in ’t Schaep met de 5 pooten, samen met Ellen Pieters. Riek Swart maakt voortdurend droogkloterige opmerkingen tegen haar man. Dat past bij mij. Ik zie er heel ordinair uit. Allemaal kleur, glitter en kort, met een enorme blonde pruik.
De meeste mensen vinden mij een droogkloot, want ik heb een monotone stem. Op de kleinkunstacademie, als ik een broodje kaas bestelde bij de kantine, zei de artistiek leider: zoals je dat broodje bestelt, dat moet je op het toneel doen. Lekker droogkomisch. Je zult mij niet snel Medea zien spelen. Van die zware, gedragen rollen. Maar ik heb een voelspriet voor grappen. Nu, met mijn try-outs, treed ik op met een extra oor. Je hoort een lach en denkt: oké, dat werkt dus. En dat niet, dat moet eruit.

Timen

Ik herinner me een regisseur die helemaal ging uitleggen hoe ik een grap moest timen. Dan zeg ik gewoon ‘ja’ en denk: dat zie ik straks wel met het publiek. Je maakt een stuk met de zaal, nu ook met ’t Schaep. Binnen drie voorstellingen weet ik waar de lach zit. Het publiek is altijd eerlijk. Als ze maar lachen, dat heeft iets heel banaals en doms, dat je denkt: dit is dus mijn doel. Dat mensen een leuke avond hebben. Theo Maassen vind ik goed, maar ik maak niet dat soort moeilijke cabaret. Die snelheid, die adremheid, dat zou ik niet kunnen. Ik word ook nooit kwaad op een ander. Ik vind het leuker om mijzelf onderuit te halen.”

Hard studeren

“Ik kan niet zonder mijn piano. Ooit heb ik voorgespeeld op het Sweelinck conservatorium. Ik dacht dat ik zou worden aangenomen, maar ik moest veel harder studeren. Dat leek me stom, ik had wel wat beters te doen! Ik was wave, samen met Plien van Bennekom, mijn nichtje, die naast me woonde. We droegen van die zwarte lappen en deden met zeep ons haar omhoog. We dansten op The Cure, met van die slappe armpjes, zwevend naar de grond. Vanaf de peuterschool waren we elke dag verkleed, en aan het acteren en aan het zingen. Zij ontdekte dat daar een school voor bestond – de kleinkunstacademie. We deden allebei auditie, en spelen nog steeds samen, in Kanniewaarzijn.”

Rust

“Dit is de lekkerste hangmat van Amsterdam. Hier lig ik vaak mijn teksten te leren. Als ik veel aan mijn hoofd heb, zet ik klassieke muziek op, daar word ik helemaal rustig van. Ballades van Chopin, dat zijn een soort grote gesprekken, die alle kanten op gaan.”

Hele interview lezen? Je vindt het in Zin12. Nu in de winkel of bestel hier.

Tekst: Minou op den Velde. Beeld: Brenda van Leeuwen. Haar en make-up: Ronald Huisinga