‘Dat ouder worden vind ik best een dingetje’

Een interview met actrice Jacqueline Blom

Zin 21 november 2019

Vrouwenrollen meer reliëf geven. De stem van vrouwen laten horen. Dat is iets waarvoor actrice Jacqueline Blom (1961) strijdt. Als actrice moet je vaak heel eenzijdige vrouwbeelden spelen. Maar zij? Zij doet dat al even niet meer.

Tonio

Humor. Drift. Moeder. Vrouw. Beweging. Dat zijn de vijf woorden waarmee actrice Jacqueline Blom zichzelf zou karakteriseren. Het is dat het haar wordt gevraagd hoor, zelf komt ze er niet mee. Maar het klopt wél.
Binnenkort is ze te zien in Tonio, de theaterbewerking van het veelgeprezen boek van A.F.Th. van der Heijden. Wat trok haar in dit stuk? “Het onderwerp uiteraard niet,” stelt ze bij een cappuccino soja op een Rotterdams terras. “Daar blijf je liever van weg. Maar de tekst is mooi. Het is een verhaal over een angst die iedereen heeft, verdriet dat iedereen op een of andere manier in zijn leven zal tegenkomen. Misschien niet in deze mate, maar wel in een mate. Regisseur Ignace Cornelissen heeft een straffe bewerking van het boek gemaakt waarin hij is weggebleven van het larmoyante. Dat het heel erg is om je kind te verliezen, hoef je niet te bewijzen. Daar zijn bovendien het boek en de film al voor. Op het toneel wil je iets nieuws laten zien.”

Energie

“Als kind wist ik al dat ik actrice wilde worden. Acteren heeft voor mij met een soort energie te maken en misschien ook wel met een bepaald saamhorigheidsgevoel. Je maakt samen iets. Televisie en film vind ik ook geweldig maar theater is bijzonder omdat daar de fantasie zo oneindig is. Je kunt met heel simpele middelen enorme werelden creëren. Zoals bijvoorbeeld in Tonio: daar laten we allerlei werkelijkheden voor je ogen door elkaar heenlopen. Probeer dat maar eens op te schrijven – het lukt je niet. In het theater kan dat en is het ook nog eens heel toegankelijk. Dat vind ik enorm fascinerend.”

We bevinden ons toepasselijk genoeg op het Schouwburgplein in Rotterdam, vlakbij Rotterdam Centraal – grote projecten waarbij de man van Jacqueline, landschapsarchitect Adriaan Geuze, betrokken is geweest. “Mooi hè? Ik herinner me nog zo goed de gevechten die hij heeft moeten voeren om bepaalde dingen te verwezenlijken. Hij heeft er echt voor moeten bloeden.”

Wat is uw inbreng in de relatie?

“Ik denk heel veel. Humor bijvoorbeeld. Hij is daar ook van, maar ik toch nét iets meer. De wereld van de architectuur kan enorm humorloos zijn. Dat is niet altijd zo geweest, kijk maar naar de barok: toen had men veel gevoel voor humor. Maar nu is het vaak zo steriel en tuttig. Ik houd ook van de viezigheid die bij het leven hoort. Niet dat je ‘vieze gebouwen’ kunt ontwerpen maar je kunt die gedachte er wel in verwerken: dat mensen in die gebouwen moeten leven en dat die nu eenmaal zo zijn.”

Lees het hele interview met Jacqueline deze maand in Zin. Nu in de winkel of bestel het nummer online. Via deze link geven we kaartjes voor het toneelstuk Tonio weg!