Zin-lezers schreven zichzelf vorig jaar een brief, met een belofte voor 2019. Acht van hen delen nu, precies een jaar later, het resultaat van hun voornemens. En zie: er is van alles in hun leven gebeurd. Hier lees je hun brieven van toen terug.
Alles lijkt nu mooi samen te vallen
Met alle liefde gaf Esther van Berkel (1969) haar ambitieuze carrièreplannen op. Het jaar liep anders maar eindigt nu zelfs beter dan ze ooit had kunnen bedenken.
“Na de brief aan mezelf van vorig jaar, is alles anders gegaan. Maar het loopt zoals het loopt. Toen mijn dochter depressief werd, wilde ik er voor haar zijn. Dat had natuurlijk invloed op mijn eigen opleiding en baan. Het bleef lastig te combineren waardoor ik besloot te stoppen. Op dat moment voelde het als ’t enige juiste. Korte tijd later deed zich een mooie kans voor waarvan ik stiekem altijd had gedroomd: een baan in een gezinsvervangend tehuis voor gehandicapte mensen. De functie van 24 uur met slaapdiensten zou behoorlijk wat betekenen voor ons gezin. Van mijn man en mijn moeder kreeg ik alle steun en aanmoediging. Inmiddels ben ik aangenomen en ik kan mijn geluk niet op. Met mijn dochter gaat het weer goed; ze heeft haar opleiding af kunnen maken en heeft goede begeleiding. We zijn hecht en praten veel als gezin. Het lijkt alsof alles nu heel mooi samenvalt. Ik voel me gedragen.”
Voor het eerst lieten we de rugzakken vervoeren. Maar met wandelen gaan we gewoon door.
Samen liepen ze heel wat kilometers over de wereld. Diana de Jongh-de Vries (1950) en haar man blijven graag sportief ondernemen. De Baltische Staten lonkten en ook zonder het winnen van de loterij, bleek de roadtrip haalbaar.
“Een flinke som geld winnen in de loterij, dat was mijn ‘voornemen’. Helaas is daar geen bal van terecht gekomen. Door de brief in Zin kreeg onze wens toch meer gestalte en zijn we ons beter gaan verdiepen in de landen die we wilden bezoeken. En naar het financiele plaatje. Het bleek tóch haalbaar te zijn de gewenste roadtrip te maken omdat de kosten zo meevielen in de Baltische Staten. In een maand zijn we gereisd van Amsterdam tot aan Tallinn, het uiterste puntje van Estland. Tijdens mijn 41 jaar voor de klas had ik al een grote belangstelling voor geschiedenis. Het is heerlijk om er nu samen op uit te gaan. Mijn man en ik houden allebei van reizen en lopen soms wel 27 kilometer per dag. Dit keer voor het eerst zonder rugzakken, die lieten we vervoeren. We zijn 74 en bijna 70 jaar maar blijven nieuwsgierig doorwandelen.”
Die twee verschillende werelden samenbrengen vond ik best spannend
Adrie van Weeghel (1964) koestert de vriendschap met haar twee vriendinnen. Zij wisten van elkaars bestaan maar hadden elkaar nog nooit ontmoet. Na 40 jaar vond Adrie dat hoog tijd worden. Ze organiseerde een weekend weg met de twee vriendinnen die elkaar niet kenden.
“Toen ik 10 jaar was verhuisden we naar Friesland. Vriendjes maken ging niet vanzelf. Ik besloot daarom vriendinnen te zoeken buiten de provincie. Zo leerde ik Fenny en Renie dus kennen. Met alle twee bouwde ik een vriendschap op. Fenny en Renie wisten natuurlijk van elkaars bestaan, maar kende elkaar niet persoonlijk. Voor die bijzondere ontmoeting ben ik op zoek gegaan naar een leuk huisje om voor twee dagen te huren. Mijn vriendinnen keken uit naar het weekend. Zelf vond ik het best spannend, het zijn toch hele verschillende werelden die je samenbrengt. Wat als het niet zou klikken bijvoorbeeld? Maar gelukkig verliep alles goed. We hebben heerlijk gekletst over onze roots, ons leven en onze zorgen. Het was niet alleen voor mij een bijzondere ervaring. Ook voor Fenny en Renie was het leuk elkaar te leren kennen. De link met mij verbond ze op een natuurlijke manier. Het voelde vertrouwd, voor ons alle drie.”
Nu pas durf ik mezelf ‘schrijfster’ te noemen
Francien Koomen (1950) speelde al langer met het idee haar werk te bundelen. De tijd was nooit rijp. Tot ze zichzelf in de brief toesprak: die droom moest worden waargemaakt.
“Schrijven maakt me gelukkig. Als achtjarig kind tikte ik mijn eerste verhaal op de typmachine van mijn vader. Toen ik stopte met werken viel mijn oog op een cursus ‘creatief schrijven’. Inmiddels lag er zoveel ‘op de plank’ dat het tijd werd om mijn werk te verzamelen in een bundel. De oproep van Zin en de brief aan mezelf hielp met het laatste zetje. Ik ben alles gaan ordenen wat resulteerde in drie delen met als rode draad: mijn leven tot nu toe. Mijn vertrouwen in het schrijversproces groeide en het creatieve proces kwam goed op gang. Helemaal toen ik besloot om details van mijn eigen schilderijen door de bundel heen te vlechten. Dat was een verrijking voor de tekst. Nu pas durf ik mezelf ‘schrijfster’ te noemen. Dat die is ontwaakt, ervaar ik als een geschenk. Spannend dat de bundel straks door iedereen gelezen kan worden. In april 2020, rond mijn zeventigste verjaardag, zal de presentatie plaatsvinden. Dan is het vijftig jaar geleden dat mijn moeder op jonge leeftijd overleed. Zij komt voor in mijn verhalen. Daarom draag ik de bundel op aan haar. Zo geef ik mijn moeder de warme plek die ze verdient.”
Ik kan nog gewoon van mijn kleinkinderen houden
Na haar ongeval zag Loes Wiersma-Deijl (1955) in dat positief denken en gedisciplineerd blijven oefenen, haar veel hebben gebracht. Ook haar schrijftalent bleef niet onopgemerkt.
“Ik stond in de tuin en brak. Letterlijk. Bij het verschuiven van een plantenpot brak ik mijn bekken met enorme gevolgen: Ik kwam terecht in een medische molen en kreeg veel medicijnen. Het allerbelangrijkste was om te blijven oefenen. Gelukkig zit ijzeren discipline op mijn genen en tel ik mijn zegeningen. Mijn werk als radiologisch/echografisch laborante heb ik middels prepensioen moeten beëindigen. Door te blijven oefenen kan ik weer veel: lopen, fitness met gewichten en klassiek ballet. Daar doe ik nu bijna alles weer mee. En ik geef met veel plezier teken- en schilderlessen.
Ook heb ik veel columns geschreven, onder andere over het te boven komen van alle gebeurtenissen. Die wilde ik graag geplaatst krijgen, dat was natuurlijk mijn voornemen in de brief aan mezelf in Zin. Eén van mijn columns is de basis geworden voor een rubriek in ‘Bot in Balans’. Daar ben ik erg blij mee. Natuurlijk ga ik gewoon door met schrijven en daarbij illustreren. Ik blijf optimistisch want al kan ik een kleinkind niet optillen, er van houden kan ik wel!”
Er reageerden mannen tussen de 19 en 80 jaar. Onvoorstelbaar!
Marijke van Dorp (1955) verbaasde zich over de online dating-wereld waarin mannen soms videobeelden wilden ontvangen. Om te zien hoe een vrouw beweegt en praat. Dat moest toch niet gekker worden? Marijke liet zich niet ontmoedigen en zocht, zoals voorgenomen, verder naar die ene leukerd.
“Het werd hoog tijd dat ik weer ging daten. Dat voornemen voor 2019 stond vorig jaar in Zin. Ik moest nou toch echt aan datingsites gaan geloven. Er ging een wereld voor me open, ook van verbazing. Ik kreeg reacties van mannen in de leeftijd van negentien jaar tot tachtig plus. Die uitersten vond ik onvoorstelbaar. Sommige mannen gingen trouwens zover dat ze ook graag video-beelden wilden ontvangen. Om te zien hoe een vrouw beweegt en praat. Gekker moet het toch niet worden? Ik was heel blij toen ik tegen die ene hele leuke man aanliep. Hij is best anders dan ik en dat vind ik juist leuk. ‘In het wild’ was hij me waarschijnlijk niet opgevallen maar nu ontstond er een klik via onze profielen. Het is een man zonder pretenties. In deze levensfase is het belangrijk dat je elkaar kunt ondersteunen en kwetsbaar mag zijn. We hadden elkaar twee keer gezien toen ik een mooie kaart in de bus vond. ‘Welkom in mijn hart’ schreef hij. Dat vond ik zo mooi. Inmiddels geniet ik al een jaar van onze liefde en daar ga ik nog heel lang mee door.”
Er kwamen vast mensen die wél alles wisten van kunst
Het nauwelijks gebruikte treinabonnement ging knagen en het uitstelgedrag nam toe. Daar wilde Vera van Brakel (1949) nu echt wat aan doen. Ze stapte over haar onzekerheid heen en ging zelf op pad.
“Het moest maar eens afgelopen zijn met die uitvluchten van mij. Plannen genoeg om alleen op pad te gaan maar ook altijd wel redenen om ze uit te stellen. Een brief aan jezelf is dan een mooie stimulans om in actie te komen. Dat is me zeker gelukt. Het werd een heerlijke sentimental journey naar mijn geboortestad Den Haag. Ook besloot ik naar een kunst event te gaan ondanks dat ik het best spannend vond. Er zouden vast allemaal mensen komen die alles wisten van kunst. Ik ben gewoon een liefhebber, zonder al teveel kennis. Maar ik stapte over mijn onzekerheid heen. Het werd een fijne dag en de kunstminnende dames bleken gewoon aardige vrouwen te zijn. Ook leuk om te vertellen: van de brieven aan mezelf heb ik een traditie gemaakt. Puur voor mezelf hoor. Voor het komend jaar heb ik ‘m al geschreven en hij staat weer vol leuke plannen.”
In een zwart gat zal ik hierna niet vallen
Jose van den Helm (1957) maakte als kind al aantekeningen van haar leven. Omdat zij hier eigenlijk nooit mee is gestopt, kon dit de basis vormen voor een eigen bundel. En die komt er nu echt.
“Vrolijkheid en gezelligheid, dat is wat ik mezelf gunde na een aantal zware jaren. Dat schreef ik aan mezelf in de brief in Zin. Het maken van een kunstboekje was al langer een wens van me. Op een cursus leerde ik meer over autobiografisch schrijven. Daar waren ze enthousiast over mijn stukjes en dat gaf moed. Al mijn leven lang maak ik aantekeningen van alles wat ik beleef. Inmiddels had ik achtentachtig pagina’s vanaf mijn kindertijd tot aan kerst 2018. Die zijn de basis gaan vormen voor het boekje dat ik wilde maken. ‘Is dit nu later’ is een verzameling geworden van gedichten, schilderijen, foto’s en teksten. Het was fijn aan dit boek te werken, ook samen met anderen. In een zwart gat zal ik hierna niet vallen. Daarvoor ben ik veel te actief met ondermeer wandelen en bij de fotoclub. En wie weet, misschien schrijf ik nog wel eens een boekje.”
Het boek van Jose kost €17,50 (+ verzendkosten €7,50). Bestellen kan via: jose.vandenhelm@gmail.com
Lees de complete verhalen in Zin 1. Dit nummer ligt nu in de winkel of bestel je online.
TEKST: MAIKE JEUKEN | BEELD: MARK UYL | HAAR & MAKE-UP: MANOUS NELEMANS
