Actrice en schrijfster Marian Mudder maakte voor Zin een heel bijzondere reis: met een kameel een paar dagen de woestijn de Sinaï in.

Kamelen

Aan het einde van de middag vertrekken we naar de woestijn. Na een dik uur in de auto komen we aan bij de plek waar we ons eerste kampement op zullen slaan.
De vier bedoeïenen die ons zullen begeleiden zijn er al, samen met tien kamelen die ons en onze bagage zullen dragen. De mannen zitten rond een kampvuur, het eten is al klaar. Er is vis, kip, groente en aardappelen. Het is allemaal verrukkelijk. Vrij snel na het eten gaan we slapen, het wordt vroeg donker en we zijn allemaal moe. Geroutineerd als ze zijn hebben Willem en Yvonne snel een goede slaapplek gevonden en bieden aan dat ik vlakbij hen mag komen liggen omdat het anders misschien een beetje eenzaam voor me is. Ik blaas mijn matje op en ik geniet van de buitenlucht. Er zijn geen muggen, ik zie niets kruipen, de lucht is zuiver, en doordat er geen lichtvervuiling is zie ik meer fonkelende sterren dan ik ooit voor mogelijk heb gehouden. Ik luister nog even naar het geroezemoes van de mannen bij het kampvuur en het gereutel van hun waterpijp en val in een diepe slaap.

Golf van geluk

Wanneer ik de volgende morgen, nog half slapend, mijn ogen open is het eerste wat ik zie: kamelen in de mist. Het is nog heel vroeg, doodstil, iedereen slaapt nog. Het beeld van de liggende kamelen in de ochtendmist is zo surreëel en sereen, er gaat een golf van geluk door me heen. Ik doezel nog wat na in mijn warme slaapzak en wanneer ik zie dat Willem en Yvonne opstaan, kruip ik ook uit mijn mandje. Nadat ik mijn matje heb opgerold en mijn tanden heb gepoetst daal ik af naar het kampvuur waar al een pot warme thee klaarstaat, compleet met gekookte eitjes.
De kamelen worden bepakt en het is tijd om op te stijgen. Yvonne krijgt de ‘knuffelkameel’ en ik mag op Hindi rijden. De bedoeïenen zijn vriendelijk en behulpzaam, met name Musa die zowel mij als Hindi geruststelt tijdens het bestijgen. De dieren worden liefdevol en met geduld behandeld. Van humeurigheid is geen sprake. De vanzelfsprekendheid waarmee Hindi mij draagt ontroert me. Zoals het me altijd ontroert wanneer ik plaats mag nemen op de rug van een dier. Het is heel fijn dat er geen haast wordt gemaakt. Alles mag en niets moet. Iedereen mag het op zijn eigen tempo doen en we gaan pas weg als iedereen klaar is.

In Zin 1 staat het hele reisverhaal. Dit nummer ligt nu in de winkel of bestel het hier.