En… we werden ouder. Dat hield in: hij groeide en ik kromp

Een nieuwe column van Hanneke Groenteman: ‘Ik werd oud, ging naar de rand van het speelveld, keek terug op de droom die ik ook waarmaakte en leef nu met de herinnering aan iets wat voorbij is.’ 

Hoofdprijs

Ik ga ervan uit dat iedereen de verblinding die optreedt zodra je moeder wordt begrijpt. Het is ongelooflijk maar het kind dat jij hebt gebaard is de hoofdprijs van de loterij. Wat een knap, lief, getalenteerd schepsel heb jij op de wereld gezet! Althans: zo verging het mij. Natuurlijk leefde ik niet elke minuut en altijd op de wolk van verliefdheid voor het kind – het verlangen naar een behang om het achter te plakken was er regelmatig, maar over de gehele linie vond ik toch wel dat ik het reuze had getroffen. En iedereen mocht dat weten. Het wonderlijke was dat andere moeders (met veel minder knappe, lieve, getalenteerde kinderen volgens mij) dit ook van de hunne vonden. Zo ontstond het ingewikkelde spel van tegen elkaar opbieden en elkaar de loef afsteken op het schoolplein.

Loslaten

En dan gaat het schepsel groeien. Er komen grote en kleine uitsteeksels, haren op de gekste plaatsen, wisselende humeuren, eigen opvattingen. Je begeleidt het proces zo goed je kunt. Vader en moeder tegelijk. Je faciliteert, stimuleert, begeleidt en tenslotte laat je los. Alles met ups en downs natuurlijk. En uiteindelijk ben je mateloos trots op wat er uit jouw ei gekropen is. Het heeft mooie veren, een krachtige snavel en een duidelijke stem. Het vliegt op eigen kracht de wereld in. Succes schat! Zo ongeveer – ik overdrijf graag in deze stukjes – verging het mij. Ik was journalist, schreef in kranten en bladen, ging werken bij radio en televisie en werd door dit laatste een semi-bekende Nederlander (geen Champions League, meer de Keukenkampioenliga). Mijn kind ging ook de journalistiek in, werkte voor kranten en bladen, radio en televisie. En werd vaak geconfronteerd met de vraag: “Ben jij de zoon van Hanneke Groenteman?” Ik was daar nooit bij, maar het moet voor hem behoorlijk irritant zijn geweest. De eerste keer is het misschien best leuk maar alras groeit de ergernis natuurlijk. Als hij hersenchirurg was geworden zou het anders liggen, maar als je in dezelfde arena speelt als je moeder wil je dat niet steeds horen. Hij heeft daar overigens nooit tegen mij over geklaagd.

Herinnering

Maar goed, we leidden onze eigen levens en zaten elkaar niet meer dan normaal in de weg. En… we werden ouder. Dat hield in: hij groeide en ik kromp. Zo gaat dat. En dat is zoals het moet gaan. Waar ik altijd op gehoopt heb. Hij groeide op, ontwikkelde zich, had dromen en maakte die uiteindelijk waar. Ik werd oud, ging naar de rand van het speelveld, keek terug op de droom die ik ook waarmaakte en leef nu met de herinnering aan iets wat voorbij is. Opzij, opzij, opzij, maak plaats, maak plaats, maak plaats, zoals Herman van Veen al zong. Als het kind waar je zulke grote verwachtingen van had die verwachtingen ook meer dan waarmaakt, en als jij daarvoor plaats moet maken, stemt dat trots en gelukkig. En af en toe een beetje prikkelig. Want nu zeggen ze tegen mij: “ben jij de moeder van” en “wat doet je zoon het goed!” Krijgt hij voor zijn werk vrijkaartjes voor voorstellingen waar ik af en toe mee naartoe mag in plaats van omgekeerd, zoals vroeger. Mama ging opzij en heeft plaatsgemaakt. En zo hoort het ook.

Hanneke Groenteman (1939) is programmamaker, journalist en schrijver. In Zin schrijft ze over waar een vrouw in deze levensfase tegenaan loopt. En wat ze daarvan vindt.

Nooit meer een column van Hanneke missen? Met deze aanbieding lees je Zin wel erg voordelig.