‘En toen realiseerde ik me dat ik haar mis’

Een nieuwe column van Hanneke Groenteman: ‘Oprah was to the point, meelevend, troostend, er vloeiden tranen, kortom: ze was vintage Oprah.”

Herinnering van vroeger

Geen vluchtiger medium dan de televisie, geen korter geheugen dan dat van de televisiekijker. Programma’s komen en gaan, en de kijker buigt mee als riet in de  wind. Programma’s waar we ooit met plezier naar keken verdwijnen zomaar, ineens,  en worden een vage herinnering van vroeger. We weten niet waarom ze er zijn en al  helemaal niet waarom ze er niet meer zijn. We kennen de beweegredenen van de  Hoge Heren in Hilversum niet, we leggen ons overal bij neer – behalve als het om Lingo gaat.

Talkshow

Waarom ik daar ineens aan dacht, was dat ik Oprah Winfrey ineens, onverhoeds, weer met een talkshow op mijn televisie zag. Ik had er helemaal niet op gerekend, wilde in een leeg moment een mij geadviseerde miniserie – When they see us – gaan bekijken en wow, daar was ze. Lang krullend haar, grote bril op maar op en top good old Oprah. En toen realiseerde ik me dat ik haar mis. Echt mís. Wat een heerlijktelevisiewezen is ze toch. De perfecte mengeling van engagement, humor en intelligentie, en een goede interviewtechniek. En toen ik haar talkshow horend bij de  serie When they see us op Netflix zag, wist ik waarom ik haar miste.

Onschuldig

In de serie When they see us, die Oprah zelf heeft meegeproduceerd voor Netflix en die haar bevlogen strijd tegen racisme ademt, laat regisseur Ava DuVernay tot in detail zien hoe vijf zwarte jongens die op een avond in 1989 in Central Park aan het dollen waren, zonder advocaat werden gedwongen een valse bekentenis af te leggen over een verkrachting waar ze niets mee te maken hadden. Pas dertien jaar later bleken ze onschuldig toen een veroordeelde seriemoordenaar de verkrachting  bekende. Zijn misdaad was toen verjaard, hij werd niet berecht. De mooiste jaren van hun jeugd hadden de jongens onschuldig in de gevangenis gezeten. Een mooie  kleine rol in de serie is overigens weggelegd voor Donald Trump, die destijds als zakenman met advertenties en tv-optredens de doodstraf eiste voor de vijf zwarte  jongens.

Gemis

Ze werden bekend als de Central Park Five, na hun rehabilitatie de Exonerate Five. Om ze achter de tralies te krijgen werd met bewijs gesjoemeld,  werden bekentenissen wreed afgedwongen, werd geen DNA-onderzoek gedaan. Het waren zwarte jongens, de (blonde) vrouwelijke officier van justitie had zich in een tunnel ingegraven en wou en zou ze achter de tralies krijgen. De talkshow waar ik na de serie naar keek was een cadeau: alles wat je nog wilde zien na deze miniserie zat erin. Alle acteurs, de schrijver/regisseur van de serie, en, on top: de ‘echte’ Central Park Five – nu volwassen mannen (het is dertig jaar later). Sommigen strijdbaar, anderen boos of gebroken voor de rest van hun leven. Oprah was to the point, meelevend, troostend, er vloeiden tranen, kortom: ze was vintage Oprah. De enige
televisiester die ik dus nog altijd mis.

Hanneke Groenteman (1939) is programmamaker, journalist en schrijver. In Zin schrijft ze over waar een vrouw in deze levensfase tegenaan loopt. En wat ze daarvan vindt.

Nooit meer een column van Hanneke missen? Met deze aanbieding lees je Zin wel erg voordelig.