‘We hebben een goede basis en vooral heel veel lol’

Het was de lol die ze samen hebben die er ooit voor zorgde dat zij de relatie tóch niet verbrak. En nog steeds is het humor dat hen bindt, nu al meer dan 27 jaar. Dankzij die lichtvoetigheid zijn Elisabeth en Lennart een solide team en dat hopen ze nog heel lang te blijven.

Zij

“Ik heb Lennart ontmoet in de kroeg van mijn sociëteit waar hij met een meisje zat te zoenen. Ik sprak hem daarop aan. Het was namelijk een ongeschreven regel dat er niet gevoosd werd in het openbaar. Volgens mij heb ik zelfs een biertje over hem heen gegooid. Vervolgens hebben we de hele avond staan kletsen. Daarna kwam ik hem regelmatig op feestjes tegen en zag steeds die mooie blauwe ogen. Een keer heb ik hem geholpen met het zoeken van zijn handschoenen. Toen hebben we staan zoenen in de garderobe: onze eerste kus.”

Positief

“We hadden een goede basis, goede balans en vooral heel veel lol. En nog steeds. Ik denk dat wanneer we dat niet meer samen zouden hebben, het dan klaar zou zijn. Het is de kunst om niet te zwaar op de hand te zijn en steeds het licht op te zoeken. Lennart is zo positief en zo enthousiast. Soms verwijt ik hem ook wel dat hij alles weglacht en overal een grapje van maakt. Dat is de keerzijde ervan. Maar hij klaagt nooit.”

Dynamiek

“Natuurlijk hebben we ook onze dingetjes gehad. Een huilbaby, strubbelingen met onze pubers, ouder wordende ouders, het overlijden van Lennarts vader. Maar omdat we weten wat we aan elkaar hebben en we allebei goed kunnen relativeren, gooien we nooit de handdoek in de ring. We zetten onze schouders eronder en doen het echt samen. We zijn een goed team! En het leven met Lennart is nooit saai. Door zijn werk heeft hij altijd verhalen en is er veel dynamiek. Daardoor zijn we nooit in een sleur terechtgekomen. Ik kijk ook uit naar de nieuwe fase in ons leven, daar maak ik al plannen voor: reizen met een rugzak op, net als vroeger. Ik heb heel veel zin om dat samen te gaan doen.”

Hij

“Ik had al snel in de gaten dat Elisabeth anders was dan eerdere vriendinnetjes: lekker no nonsens en met oprechte interesse in mensen. Ze heeft ook nog veel vriendinnen van vroeger. Ik heb dat veel minder. Maar het allerleukste vond ik haar gevoel voor humor; we hadden en hebben nog steeds erg veel pret met elkaar! Na mijn studie vertrok ik naar Noord-Engeland om stage te lopen als manager in een groot, oud hotel. Qua werk had ik het er erg naar mijn zin, maar sociaal gezien was het ruk. Door het oude Engelse klassensysteem gingen medewerkers niet met de manager om, waardoor ik me bij tijd en wijle behoorlijk eenzaam kon voelen.”

Rennen door de regen

“Elisabeth daarentegen liep stage bij de Jaarbeurs en woonde in een studentenhuis in hartje Utrecht. Voor haar gevoel groeiden we uit elkaar. Op een gegeven moment kwam ze naar Engeland met de bedoeling onze relatie te verbreken. Gelukkig liep het anders. Eenmaal samen hadden we het weer zo leuk: rennen door de regen, uit eten en lachen. Ons gevoel voor humor heeft onze relatie gered! Daarna ging het snel: Elisabeth regelde een sollicitatiegesprek voor mij bij de Jaarbeurs. Ik werd aangenomen en vertrok naar Nederland. Zo woonden en werkten we opeens samen.”

Appelboompje

“We zijn geen uitgesproken mensen die ‘schatje, ik hou van je’ zeggen, maar er is een solide basis. Soms kan ze me kwetsen als ze zegt dat ik het niet zie als ze het moeilijk heeft. Misschien is het man-eigen dat ik af en toe teveel met mijn eigen sores bezig ben. Maar ze kan echt altijd bij me terecht, no matter what! Van mijn ouders hebben we voor ons trouwen een appelboompje gekregen. Die hebben we overal mee naartoe verhuisd. Ons geluk is dat we niet veel tegenslagen hebben gehad in het leven. We hebben het fijn met elkaar, onze relatie is loyaal en eerlijk. Ik hoop dat we dat niet verliezen in nieuwe fases van ons leven. En vooral dat we lol blijven hebben, heel veel lol.”

Lees het hele verhaal van Lennart en Elisabeth in Zin 3. Nu in de winkel of bestel dit nummer online. Ook in Zin? Heb je of ken je een bijzondere relatie? Mail naar redactie@zin.nl

Tekst: Calista van Amerongen. Beeld: Hester Doove