‘Je moet zorgen dat je op hartniveau met elkaar verbonden blijft’

Hoe was het mogelijk dat ze juist op hém viel? Toch heeft Margo meteen geweten dat Gunnar de juiste voor haar was. Ze trouwden jong en ontdekten hoe verschillend ze zijn. Dat betekent steeds opnieuw zoeken naar de juiste balans in hun relatie. Maar nu alweer 32 jaar vullen en voelen ze elkaar geweldig goed aan.

Hij

“Margo is en was een mooie meid, dus toen een vriend me vertelde dat ze verliefd op me was, vond ik dat wel interessant! Toen ze me na een etentje, dat ik voor haar en een vriendin organiseerde, zoende, sloeg de vonk over. Ik was minstens een week helemaal van slag. Toen mijn ouders een paar dagen later terugkwamen van vakantie, zei mijn moeder: ‘Wat is er met jóu gebeurd?’ Het was pure magie, in m’n hoofd, m’n buik… Allesoverheersend.”

Thuis bij de moeder van Gunnar in 1991

Botsen

“We trouwden we in 1989. Best snel. Ik was jong maar ik wilde weg van de rokken van moe. Je hebt niet door hoeveel je meeneemt vanuit je eigen verleden in een relatie. Je bent geneigd de patronen te volgen die je van huis uit gewend bent. Dat botste het eerste jaar van ons huwelijk behoorlijk. Ik was gewend om de tegenstelling af en toe op te zoeken en op scherp te stellen. Margo daarentegen wilde de lieve vrede bewaren. Dat botste. Moesten we er een dag later samen weer uitkomen. In de loop der jaren zijn we allebei veranderd. Je groeit naar elkaar toe, wordt gelijkwaardiger.”

Oog voor elkaar

“Kijk je naar de hoogtepunten, dan zijn het toch de kinderen. Je bent ooit met z’n tweeën begonnen en nu zijn we met z’n vijven. Dat geeft een rijk gevoel. Je hoopt dat je ze hebt meegegeven wat je belangrijk vindt. Dat ze zich geaccepteerd voelen zonder dat ze een rol hoeven te spelen. Dat ze zichzelf accepteren, inclusief hun fouten en gebreken. Wat in onze relatie belangrijk is, is dat we oog voor elkaar houden. Je loopt in je ontwikkeling niet altijd samen op, gaat soms allebei een heel andere kant op. Dan moet je zorgen dat je op hartniveau met elkaar verbonden blijft. Je moet de liefde naar elkaar uitspreken, vragen wat de ander bezighoudt, belangstelling hebben voor elkaars pad.”

Zij

“Als twintiger schaatste ik eens met mijn vader over de Nieuwkoopse Plassen. Hij had zijn grote handen ineengevouwen op z’n rug. Ik legde mijn handen in de zijne en zo schaatsten we in cadans samen op. Het gevoel van veiligheid en geborgenheid wat ik op dat moment voelde… Dat is inmiddels na al die jaren ook het gevoel dat Gunnar me geeft. Ik was een bekeerling, zoals ze dat noemen. Nieuw in de kerk en een vat vol vragen. Ook tijdens de bijeenkomsten van de jongvolwassenengroep waar ik Gunnar ontmoette. Hij was zo’n stoere, ietwat arrogante, onderuitgezakte jongen. Zag er goed uit, was een sterke persoonlijkheid en had praatjes. We dienden elkaar flink van repliek. Hoewel ik het niet wilde, werd ik smoorverliefd op hem. Ik heb gebéden dat het overging: waarom moest ik nou net op zo’n dwarsgebakkie vallen?!”

Samen op de bank in 2020

Volwassen worden

“Het eerste jaar van ons huwelijk was niet heel geslaagd. We kwamen uit twee verschillende nesten. Mijn ouders waren ondernemende, hardwerkende mensen. Bij ons was ruimte om te proberen. Gunnars vader drukte een grote stempel op zijn gezin, er was weinig support en bemoediging. Gunnar zat – te – strak in z’n vel, zag altijd beren op de weg. Daardoor maakte ik me klein in mijn enthousiasme. We waren ook nog zó jong! Ik werkte met mijn moeder op de markt. Gunnar zat nog op school. We moesten echt nog volwassen worden.”

Balans

“Gek genoeg deden Gunnar en ik dat ouderschap samen heel goed. Hij was zó lief voor me, zó zorgzaam. Ook na de geboorte van Nienke belandde ik in een depressie. Ik ben in die tijd wel eens met de auto naar een plas gereden met de gedachte: als ik nu gas geef, is alles over. Ik wilde wel een derde kind maar Gunnar twijfelde. In de jaren dat Charlotte en Nienke klein waren, was Gunnar bezig met carrière maken. Ik had net bedacht dat het nu eens mijn beurt werd toen Gunnar toch een derde kind wilde. Koen werd geboren en mijn plannen belandden in de ijskast.
Toen Koen naar school ging, gaf ik vol gas om mijn opleiding te doen. Ik werkte acht jaar op een basisschool in het zorgteam. Nog steeds is het in de relatie zoeken naar de juiste balans, een gelijkwaardige taakverdeling. Dat blijft een aandachtspunt. Tegelijkertijd besef ik: ergens heb ik vanaf het eerste moment dat ik Gunnar zag geweten dat hij het was die ik nodig had.”

Het hele verhaal staat in Zin 4. Nu in de winkel of lees je met deze aanbieding wel erg voordelig. 

Tekst: Margreet Botter. Beeld: Hester Doove Visagie: Elsa de Jong