Er komen nieuwe dingen voor in de plaats

Wát een bizarre tijd! Dit gaan we ons hele leven niet meer vergeten. Zoals we nog altijd herinneringen hebben aan de autoloze zondagen. Dagen als Pasen en Bevrijdingsdag schieten langs je heen, bijna ongemerkt. De ene (werk)dag lijkt op de andere en was het nou vorige week, dat telefoongesprek of de week daarvóór…

Lege agenda

De crisis verdicht de tijd. Steeds minder herinneringspunten nu je niet met vriendinnen kunt afspreken, niet bij je moedertje langs kunt gaan, dat weekendje weg hebt moeten afzeggen, niet het etentje met de moeders van mijn zoons voetbalteam. Niet het concert van Nick Cave waar ik me al zo lang op verheug, niet naar Paul McCartney met collega Nathalie, niet naar cabaretier Farbod met mijn moeder en mijn zus.
Niet de vaste ijkpunten in de week: op woensdag mijn vrije dag van werk, ‘s avonds zwemmen met vriendin Yvonne. Op zondagochtend spinnen in de sportschool. Allemaal niet. Wat wel: GEZONDHEID! Heel gelukkig, nog wel. Zelf gezond en fit, maar mijn dierbaren ook. En dus zijn we voorzichtig, denk ik, terwijl ik de sociale agenda leeg veeg.

Nieuwe dingen

Het voelt wat kaal, maar nu het langer duurt, komen er nieuwe dingen voor in de plaats. Een logeerpartij van mijn dochter (die in Groningen studeert en vaak niet langer blijft dan twee nachten). Ze kwam voor de uitvaart van mijn schoonmoeder, die in maart overleed. En ze bleef twee wéken, want veel heen en weer reizen is onverstandig. Nu is ze weer terug naar het noorden en zien we elkaar bijna dagelijks even via facetime.
Kleine etentjes met twee zoons (die dichtbij wonen en we zijn blijven zien). Intenser appcontact met vriendinnen. ‘Jij nog iets nodig van de supermarkt?’ ‘Gaat het goed daar?’ ‘Houd je staande.’

Natuur

Meer leuke post dan normaal. Ik kreeg zelfs een bos bloemen via de brievenbus! Op de stoep stond van de week een klein potje met een plant erin. ‘Zomaar, omdat we geen knuffel kunnen geven ❤’ stond er achterop het kaartje. Een cadeautje van een andere zoon en zijn vriendin.
En lunchwandelen doe ik nu niet met mijn lieve collega’s, maar met mijn man (nieuwe collega, hij werkt ook thuis). Rond onze woonplaats Arnhem is veel bos en hei, een rustige plek is snel gevonden. De natuur overweldigend mooi in deze tijd van het jaar. Vanmiddag stak er een ree voor ons langs het pad over 😊

Freelancer Corrie post op facebook kleine dagboekjes over het zorgen voor haar moeder die dementeert en bij wie zij in quarantaine is. Het raakt me en ik ben dolblij dat wij gisteren afspraken dat wij haar columnpjes mogen delen! Lees ze hier.

Met de Zin-collega’s (we zien elkaar normaal bijna dagelijks, maar nu helemaal níet) vergaderen we tweemaal per week kort in Teams van Microsoft. Best gezellig en zo kijk je ook eens binnen bij ze.

Zin-lezer Vera mailt dat ze de cursus vloggen die ze eens volgde, aanwendt om positieve vlogjes te maken over het leven in deze tijd. Héél leuk vind ik ze, dichtbij en vol energie: neem een kijkje.

Facetimen

Mijn moeder leert facetimen via whatsapp. Zij is kwetsbaar, want ouder en ziek geweest. Ze ziet al weken geen mens. Mijn zus doet haar boodschappen en zet ze dan onder de overkapping in mijn moeders tuin. Daar pakt zij ze “pas de volgende dag hoor” onder vandaan.
Elke dag bellen we kort. “Gelukkig kan ik goed tegen alleen zijn,” zegt ze. Mijn zoon heeft haar geleerd dat ze op de camera moet drukken als hij haar via whatsapp belt. Hij zag van haar niet veel meer dan haar voorhoofd, maar zij kon zo toch een kijkje nemen in zijn nieuwe appartement. “Dat was hélemaal geweldig!” gniffelde ze toen ik haar de volgende dag aan de telefoon had.

Houd moed, blijf gezond,
Alida

Foto boven: Pexels