‘Ze is bang. Waarvoor? ‘Voor al die blote mannen!’

Corrie Verkerk (1957) is zzp’er, woont in Amsterdam en schrijft geregeld voor Zin. Haar moeder woont in Vorden, ze is dementerend. Omdat verzorgenden niet langer kunnen komen, is Corrie, met hulp van de thuiszorg, bij haar moeder in quarantaine gegaan. Zwaar, maar óók onvergetelijk. Corrie deelt hun dagelijks lief en leed met ons.

Plotseling begint mijn moeder te zingen. Een kinderliedje uit de oude doos. “Moriaantje, zo zwart als roet, ging eens wandelen zonder hoed.” Ze lacht. Ik zing mee: “En de zon scheen op zijn bolletje, daarom kocht hij een…”
“Parasolletje!” roept ze uitgelaten en klapt in haar handen.
Hoera, ze is in een goede bui. De afgelopen dagen bestonden uit één onafgebroken en verdrietige jammerklacht. Ze roept om haar moeder. Goochelt met haar bordje op tafel, gooit cola in de bak chips, klemt de lippen stijf op elkaar, weigert haar pillen. Ineens biggelen dikke tranen over mijn wangen.

Treurige gaten

Ik wil niet klagen hoor… Nou ja, een beetje dan. Schrijven is ook therapie, toch? Buiten kringelen rookpluimpjes van vroege barbecues door de lucht. Ik wil eruit! Wandelen! Het dorp in! Mensen zien! Live en niet via Facebook, dat nu het venster naar de wereld is geworden. In de verte piept de kerktoren, als een onhaalbaar bastion, boven de groene bomen uit. Zo dichtbij en zo ver weg. Het is onwerkelijk stil in het kleine centrum, vertelt een vriendin. Kan me niet schelen!! Ik wil me even ‘zorgeloos’ vrij voelen. Een klein koel flesje rosé kopen, op een bankje zitten, mijn ogen dicht doen en me voorstellen hoe het, misschien, ooit weer gaat worden. Flanerende toeristen, overvolle terrassen, klinkende glazen, een onbezorgde lach. Dat zal hier vermoedelijk ietsje makkelijker gaan dan in mijn Amsterdamse Zeedijkbuurtje waar, vrees ik, de anderhalve-meter-economie treurige gaten dreigt te gaan slaan. Als wandelaar kun je er al nauwelijks afstand houden. Laat staan in al die kleine, intieme, cafétjes en restaurants… Zal het daar ook zo stil worden?

Mijn lotgenoten & ik

Aan de overkant van onze straat pronkt sinds enkele dagen een heus kanon voor de gevel van een restauratiebedrijf. Zou iemand misschien nog eens extra willen beklemtonen dat je hier ‘een kanon kunt afschieten’?
We gaan voor het eerst in ruim een week – na haar, gelukkig, kortstondige hoest – eventjes de achtertuin in. “Mag ik ook mee naar buiten? Ik heb er zin in.” Een overdonderend succes wordt het helaas niet. Ze is bang. Waarvoor? “Voor al die blote mannen.”
“Wat? Waar zijn ze, mam? Ik ga direct zoeken!”
Na een klein uurtje rusteloosheid druipen we weer af: naar binnen. “En wat gaan we nu doen??”
Goeie vraag. In de media verdringt zich, vrijwel dagelijks, een leger aan specialisten met piekfijne tips voor thuiszittende ouders met klierende kinderen en opgehokte stelletjes die 24 uur op elkaars lip zitten. Maar waar blijven de verlichtende thuisadviezen voor mijn lotgenoten – want ik ben echt de enige niet – die samen met een dierbare maar dementerende ouder echt geen kant op kunnen? Spelletjes doen? Die kent mijn moeder niet meer. Samen een lekker boek lezen of een filmpje kijken? Onmogelijk. Met z’n allen gezellig kokkerellen? Nou, daar is ze nooit een held in geweest.

Echte liefde

Zelf dan maar een potje rekken en strekken bij Nederland in Beweging? Een plotseling door de huiskamer springende dochter kan mijn moeder missen als kiespijn. Ze is al angstig genoeg. Ondertussen probeer ik de moed er in te houden. Kop op! Ik hoef me niet ongerust te maken dat ze, in eenzaamheid, slachtoffer wordt van het virus dat als een onzichtbare man met de zeis door verpleeghuizen waart. Er is voldoende te eten en te drinken. Wijnen, wijnen!! En op een rustig(er) moment valt er altijd nog wel wat te Netflixen, te bellen, te chatten. Aan krachttraining ontbreekt het evenmin. Terug in de huiskamer zit mijn moeder scheef achterover gezakt in de rolstoel. Met alle power in me probeer ik haar overeind te hijsen. “Auw!” zegt mijn rug. “Ach,” zegt mijn moeder en aait over mijn arm. “Dat jou dat nou allemaal moet overkomen. Kind…” Echte liefde. Daar word je weer een beetje blij van…

Meer lezen?

Lees hier aflevering 1: “Waarom gaan we niet weg?!”
Lees hier aflevering 2: Gewoontes haal je niet zo snel uit de mens
Lees hier aflevering 3: ‘Het dorp slaapt. Behalve mijn moeder’
Lees hier aflevering 4: ‘Tel je zegeningen. En zeker, die tel ik”
Lees hier aflevering 5: ‘‘De realiteit van haar grote vergeten komt extra hard aan’
Lees hier aflevering 6: ‘Anderhalve meter afstand? Niet mogelijk’