‘O, daar weet de dominee wel een oplossing voor’

Corrie Verkerk (1957) is zzp’er, woont in Amsterdam en schrijft geregeld voor Zin. Haar moeder woont in Vorden, ze is dementerend. Omdat verzorgenden niet langer kunnen komen, is Corrie, met hulp van de thuiszorg, bij haar moeder in quarantaine gegaan. Zwaar, maar óók onvergetelijk. Corrie deelt hun dagelijks lief en leed met ons.

Kapot

En pats, daar klettert mijn smartphone op de keiharde stenen in de tuin. Mijn onafscheidelijke metgezel in bange dagen. Voor de dagelijkse gesprekjes met vrienden, chats, Facebookjes, e-books, mijn Spaanse online lessen, Wordfeud… Tsja, eigenlijk voor alles wat me in deze donkerere dagen nog een beetje prettige afleiding biedt. Ik zie hem wankelen, op het randje van de tafel, om vervolgens de strijd met de zwaartekracht definitief te verliezen. Kletter, krak, pets. Het glas barst in sterretjes uiteen. “Fuck!” schreeuw ik (sorry, buurtjes) en barst maar weer eens in tranen uit. Tsjonge, wat ben ik toch een vervelende huilebalk geworden, de laatste tijd. En nu voel ik me wel hééééél zielig.

Spelen met Pop

“Wat gebeurt er toch,” klinkt het vanuit de kamer.
“Mijn telefoon is kapot, mam.”
“O, daar weet de dominee wel een oplossing voor.”
Maar ik vrees dat dit een gevalletje is waarbij ook de hand Gods geen uitkomst zal bieden. Een wanhopige reanimatiepoging laat nog even een klein lichtflitsje zien. Dan blijft het donker. En stil.
Mijn moeder is het voorval alweer kwijt. Ze speelt met Pop. Pop is een klein, plastic, babykindje in een lief roze pyjamaatje. Een cadeautje van oppas Liesbeth. Echt opvoedkundig gaat het er niet aan toe. Ze laat Pop bungelen aan haar voetjes, sabbelt op haar kleertjes, gooit haar weg om haar vervolgens weer te knuffelen: “Hallóóó!!! Ze zegt niks. Volgens mij is ze dood.”
“Nee hoor, schat, ze slaapt. Ze is mooi hè?”
“Nou, dat gaat wel.”
“Was ik een liever kindje?”
Ze trekt met haar mondhoeken. Oké, oké, toen al was ik een jankbaby!

Alles op zwart

De eerste ontmoeting tussen Pop en mijn moeder was… Ja, hoe zal ik het zeggen. Zo kwetsbaar, mooi, emotioneel, maar ook zo confronterend. Ze wiegt het ‘kindje’ in haar armen. “Zullen we een liedje voor haar zingen?” vraagt Liesbeth. Mijn moeder schatert het uit, werpt een vertederende blik op het popje en zingt: “Slaap, kindje, slaap. Daar buiten loopt een schaap.” Ik zit op haar bed, kijk, en pink – ja hoor – een traantje weg.
Oké, dan maar weer aan het werk. Floeps, zegt de laptop en gaat op zwart… Verdomme!! Nou ja, in werkelijkheid riep ik gewoon: “Kút!!!!!” Dat ding werkt al niet perfect, alles gaat met grote vertraging maar nu ook geen Netflix meer?! Nee, nee, nééééeé!!
God zij dank – toch Zijn hand? – komt het, na een uurtje, allemaal weer in orde…
Maar werken? Ach. Mijn moeder tikt met haar vingers keihard op het plastic tafeltje voor haar. “Hallo, dames en heren! Komt u nog even langs? En jij ook, Corrie? Want ik zie je bijna nooit.”

Moederdag

Pop heb ik inmiddels voor een hersenschudding behoed door haar op de bank naast me te zetten. Het Nijntje-knuffeltje dat ik, als vroeg Moederdagpresentje, heb gekocht slingert ergens onder een stoel. Kennelijk heeft ze niks met Dick Bruna’s konijntje. Sowieso heeft ze nooit iets gehad met Moederdag. “Commerciële rotzooi,” schamperde ze vroeger altijd. “Als je me een bloemetje wilt geven, doe het dan spontaan.”

Potje snotteren

Ik zet de tv aan. Het eerste woord dat door de kamer klinkt is: Corona.
“Ja, ja, dat heb ik al gehoord,” zegt ze geïrriteerd. “Maar nu wil ik terug naar Suriname. Niemand die mij dat verbiedt. Hallo! Hoort u me, dames en heren.”
De zuster arriveert om haar naar bed te brengen. ”Nou, daar heb ik nog helemaal geen zin in hoor.” Maar binnen vijf minuten ligt ze te snurken.
Ik loop nog even naar buiten, om in de zwoele lenteavond een potje uit te snotteren, en zak pardoes door de oude, plastic, tuinstoel. Keihard, met m’n kont op de grond. Zo’n dag dus.

Meer lezen?

Lees hier aflevering 1: “Waarom gaan we niet weg?!”
Lees hier aflevering 2: Gewoontes haal je niet zo snel uit de mens
Lees hier aflevering 3: ‘Het dorp slaapt. Behalve mijn moeder’
Lees hier aflevering 4: ‘Tel je zegeningen. En zeker, die tel ik”
Lees hier aflevering 5: ‘‘De realiteit van haar grote vergeten komt extra hard aan’
Lees hier aflevering 6: ‘Anderhalve meter afstand? Niet mogelijk’
Lees hier aflevering 7: ‘Ze is bang. Waarvoor? ‘Voor al die blote mannen’
Lees hier aflevering 8: ‘Auw!’ roept ze. ‘Jongens, ik trek dit niet. Ik ga dood’
Lees hier aflevering 9: ‘Hmmm.’ Ze sluit haar ogen en doet een tukje’