A gift from corona:

Puur geluk in barre tijden. Door corona zat journalist Karin Kuijpers wekenlang met haar volwassen zoon in quarantaine in Frankrijk. Van fitness aan een boomtak tot kampvuren en moederlijk gesnotter. Lees in Zin 9 hun belevenissen. Hier alvast een voorproefje:

Eigen leven

Zoon ging zo’n vijf jaar geleden uit huis. Hij leidt zijn eigen leven, belt af en toe zijn moeder, maar heeft zijn eigen vrienden en ambities. Ik miste hem maar besefte ook dat het zo hoort te gaan en dat ik een nieuwe invulling moest zoeken in mijn leven. Nadat zijn vader en ik twee jaar geleden uit elkaar gingen, had ik het gevoel alles kwijt te zijn. Alleen op de wereld, opnieuw geboren worden, los van verantwoordelijkheden en schuldgevoelens. Dat laatste was het lastigst. Want ook al zijn je kinderen het huis uit, dan nog haal je met een scheiding het fundament uit hun leven. Met schuldgevoelens schiet je doorgaans niets op, maar het koste even tijd voordat ik daarvan af was en mezelf kon vergeven. Vijfentwintig jaar was ik verantwoordelijk geweest voor hen, kinderen willen niet dat hun ouderlijke situatie verandert maar: pijn hoort ook bij het leven. Heb je naaste lief als jezelf. Dat eerste had ik met verve gedaan, dat tweede stond te gebeuren. Ik was net bezig te leren meer van mezelf te houden en ten diepste na te denken over wat ik nou verder met mijn leven wilde.

Moederrol

En nu waren we samen alleen op de wereld. De Franse lockdown is streng. Twee keer per week mag een van ons naar de dichtstbijzijnde supermarkt. Als je langer dan een uur wegblijft, ben je strafbaar. Jezelf onnodig verplaatsen idem dito. We rennen rondjes rondom de boerderij, drinken bier en wijn bij de ondergaande zon, maken vuren op het erf, genieten van de bloesem die de vallei tot een wit sneeuwlandschap maakt. Ik pak mijn oude, verzorgende moederrol naadloos op. Man, man, wat voelde ik me gelukkig. Dacht ik. Of ik pannenkoeken zal bakken? Zijn bed zal verschonen? Vers brood zal halen? Tuuttuuttetuut, à la Truus de Mier wilde ik hem de hele dag pleasen, ik las hem nog net niet voor. Zo blij dat ik weer van betekenis kon zijn, ook al voelde het ergens niet meer passend. Hij was veranderd – ik ook.

Lees het hele verhaal in Zin 9. Dit nummer ligt nu in de winkel of bestel je hier online.

Tekst: Karin Kuijpers Beeld: Jacqueline de Haas