Zij wonen in de natuur

Een bijzondere plek in de natuur. Waar je zintuigen worden geprikkeld en alles zuiver binnen lijkt te komen. Plaatsen waarover je leest of waar je mijmerend langsfietst. Nú in Zin: vier portretten van mensen die er wonen. Op zo’n mooie plek midden in het groen.

‘De Familie Schaap banjert hier lekker door het veld’

Monique (1946) woont op een afgelegen boerderij midden in een natuurgebied. Twintig jaar geleden betrok ze deze plek samen met haar partner. Er kwamen schapen, kippen en een bok. Maar vooral paarden. Belgische trekpaarden. De natuur en het eenvoudige boerenbestaan vormden altijd al een inspiratiebron voor haar toenmalige partner en kunstschilder Leon Adriaans (1944-2004). Nadat Leon in 2004 plotseling overleed, bleef Monique in de boerderij wonen. Het schildersatelier liet ze intact. “Alles staat nog precies zoals hij het achterliet”. Sindsdien ontfermt Monique zich over de nalatenschap van Leon en geeft ze rondleidingen over het erf en door de boerderij. ”De dieren zijn er helaas niet meer. Dat was veel werk en werd bovendien te zwaar. Maar soms heb ik logéetjes, zoals nu de Familie Schaap; vader, moeder en twee kleintjes. Die banjeren hier lekker door het veld.”

‘De natuur maakt me altijd gelukkig’

Aan het voeteneind van haar bed hangt een oude koffiemolen aan de muur. Boswachter Liza (1987) woont in een tiny house. Ze maalt bonen met de hand, het glazen bakje vult zich langzaam met koffie. “Het leven versimpelen, daar voel ik me goed bij. Het kost iets meer tijd maar ik doe alles bewuster. De snelheid mag eruit.” Zodra de percolator en de melk op het vuur staan, snijdt ze de koek aan die ligt af te koelen op de ovenplaat. Het huisje is klein en gezellig. En helemaal compleet. Liza wil simpel en goedkoop leven maar wél comfortabel. “De keuze voor een tiny house hangt samen met de manier waarop ik mijn leven inricht: ik leef heel bewust en goedkoop want op m’n 50ste wil ik met pensioen. “Op mijn wensenlijstje staan altijd wel wat boeken. Ik ga graag op tijd naar bed om nog te lezen. Na een goede nacht geniet ik gewoon meer van de dag. De natuur maakt me altijd gelukkig. Voor mij is het állermooiste moment als ik ’s ochtends de deur open doe en de frisse lucht in m’n longen voel.”

‘De natuur heeft mij veel geleerd. Vooral los te laten’

Wonen op een eiland, daar droomden Maya (1965) en haar man Hans al langer van. Ruim tien jaar geleden verhuisden ze naar Tiengemeten, het kleinste bewoonde eilandje van Nederland. Niet tropisch maar wél mooi. Hier runnen ze een herberg. “Op een eiland hangt gewoon een andere sfeer. Overzichtelijker en relaxter. Los zijn van alle ‘veelheid’ doet mij altijd goed.” Door corona lag ook hun herberg lange tijd stil. Ineens deden ze wat anders hun gasten altijd doen: ontspannen de dag doorbrengen in de natuur. “We hebben lekker veel gewandeld met onze hond Otis. De natuur heeft mij veel geleerd. Vooral los te laten. Te accepteren wat je toch niet kunt veranderen. Van grote krachten word je vanzelf nederig. Vroeger dacht ik alles te kunnen sturen of beïnvloeden maar dat is niet zo.
Bij storm of ijs gaat de veerpont uit de dienst. Dan ligt alles even stil. Daar kan ik niets aan veranderen.”

‘Het is hier veel te fijn om het voor onszelf te houden’

Willy (1956) was niet alleen verliefd op Anneke maar ook op haar dijkhuisje tussen de uiterwaarden en het fluitenkruid. 25 jaar geleden verruilde hij de stad voor het dorpje in West-Betuwe. Vier jaar geleden stopte hij zijn IT-carrière bij Philips om meer vanuit zijn hart te gaan werken. Vanuit een sterke behoefte van betekenis te willen zijn in de natuur werd Willy natuurgids en is bij binnenkort zelfs gediplomeerd Natuurwijzer. “Ik wil kinderen laten zien hoe leuk de uiterwaarden zijn. Met een beetje geluk nemen ze dan als volwassenen hun verantwoordelijkheid om goed voor de natuur te zorgen.”
Om meer mensen te laten meegenieten van de mooie plek, bouwde Willy met de hulp van vrienden een gastenverblijf achter op hun perceel. “Wie er behoefte aan heeft, mag het van ons gebruiken. Dat kan een collega zijn die op doorreis is of een vriendin die wil bijtanken na een pittige chemokuur. Het is hier veel te fijn om het voor onszelf te houden.”

Meer lezen? Lees het hele artikel in Zin 9. Nú in de winkel of bestel dit nummer online.

Tekst & beeld: Maike Jeuken