‘Een crisis kan het begin zijn van iets goeds’

Lieve Blancquaert (1963) en Tom Waes (1968) vlogen tot voor kort voor hun televisiereportages de hele wereld over. De internationale maatregelen rond de coronacrisis maakten daar – voorlopig – een eind aan. Ze kenden elkaars werk maar elkaar niet persoonlijk en wilden daar graag eens verandering in brengen. Rick de Leeuw voelde ze aan de tand.

Rick de Leeuw:

Toen ik Lieve en Tom uitnodigde voor een kop koffie en een goed gesprek in het schitterende park van het Middelheimmuseum in Antwerpen was een afspraak dan ook snel gemaakt. De begroeting op het zonovergoten terras van het museum gaat op de onhandige manier die we inmiddels allemaal gewend zijn. Geen hand, geen kus, geen omhelzing. Lacherig wordt de ellenboog aangeboden en de anderhalve meter gerespecteerd. De gevolgen van de pandemie openbaren zich tot in de poriën van ons sociale contact, en ook de opening van ons gesprek kan zich nauwelijks aan die nieuwe logica onttrekken:

Lockdown

Lieve: “In het begin van de lockdown ben ik zeer gelukkig geweest. Ik voelde hoe mijn nest helemaal opnieuw gemaakt werd. Mijn kinderen waren terug naar huis gekomen, samen met hun geliefden. Dus we woonden opeens weer allemaal samen, zes volwassen mensen die heel vriendschappelijk waren en tegelijk een gezin vormden. We hadden elkaar in de loop van de jaren wat verloren maar plots waren we weer keihard op elkaar aangewezen. Ik heb mijn kinderen opnieuw leren kennen en het was echt een hele fijne periode. Later gaan we vol weemoed terugdenken aan de avonden dat we urenlang puzzelden, ons verkleedden en allerlei onnozele dingen deden. Daar ben ik van overtuigd. Thuis ademde een heel harmonieuze sfeer, terwijl buiten de pandemie woedde.”
Tom: “Omdat er veel slachtoffers zijn gevallen is het inderdaad raar om te zeggen maar het heeft ook mij goed gedaan. Mensen hadden het moeilijk met het stilvallen van het sociale leven terwijl ik het heerlijk vond om terug bij mezelf te kruipen. Eindelijk weer eens een paar boeken lezen. Bezig zijn met fotografie. Zo heerlijk rustig. Ik ben een sociaal beest als we werken maar ik ben ook heel graag alleen. Het heeft een ontspannend effect op mij gehad, ik ben veel meer relaxed dan een jaar geleden, en ik probeer dat gevoel ook werkelijk te behouden. Een crisis kan het begin zijn van iets goeds.”

Lokaal leven

Tom: “Veel mensen zijn bang voor de toekomst. Alsof de toekomst vroeger mooier was dan nu. In de jaren 80 was de atoomdreiging voelbaar, aids was eenzelfde onzichtbare vijand als corona en 9/11 heeft de wereld ook blijvend veranderd. De toekomst is altijd vol risico’s geweest, dat mogen we zo onderhand toch wel weten.”
Lieve: “Dat is waar. Maar we zullen een beetje moeten terugplooien, leren tevreden zijn met minder. Om de wereld leefbaar te houden. Of nee, om de wereld weer leefbaar te maken. En we gaan daar gelukkiger van worden. De wereld mag weer wat simpeler worden. We hebben die boontjes uit Kenia niet nodig, dat Argentijnse rundvlees hoeft niet met tonnen tegelijk ingevlogen te worden. In de hippe visrestaurants kan je catch of the day bestellen. Maar het zou toch eigenlijk altijd de vangst van de dag moeten zijn. De kabeljauwvissers zetten nu alle bijvangst gewoon dood overboord. De verkwisting is de regel geworden, niet de uitzondering. Die kromme komkommer moeten we gewoon gaan opeten. Wat voor zever is dat nu, dat we die niet willen? Decadent gedrag, daar moeten we vanaf. Zo snel mogelijk.”

Lees het hele interview in Zin 10. Dit nummer ligt nu in de winkel of bestel je eenvoudig online.

Tekst: Rick de Leeuw. Beeld: Maartje Elants. Haar & make-up: Michèle Feyaerts

Zo ging het er achter de schermen aan toe: