‘We vreten elkaar op, maar laten elkaar ook vrij’

‘Ik ken je ergens van!’ Het leek een makkelijke versiertruc tijdens het uitgaan, maar Bien had gelijk. Deborah was cheerleader geweest bij zijn footballteam. Twee weken later hadden ze verkering en nu zijn ze nog steeds blij met elkaar. Zelfs tijdens die éne echte dip, wisten ze allebei dat het goed zou komen.

Zij

“Toen we aan de praat raakten, voelde het meteen goed. Hij was portier aan de deur bij een feestje. We kletsten de hele avond. Bien was leuk, een vriendelijke man, het klikte meteen. Ik viel op donkere mannen Die avond wisselden we telefoonnummers uit. Al twee weken later was het aan tussen ons. Voor m’n ouders was het wel even wennen. Niet dat Bien donker is, maar dat-ie al 37 jaar was. Ik was nog jong, pas 22. Dan is dat wel een verschil, hè?! Hij was al vier jaar gescheiden, je denkt toch in eerste instantie de standaard zaken als: hij zal wel zijn vreemdgegaan. Wat overigens niet zo was, hoor!

Verschillen

Het verschil in opvoeding dat Bien en ik hebben gehad, kwam terug toen Noah werd geboren. Ik was 25, raakte onverwacht zwanger, en het duurde een tijdje voordat ik eraan gewend was. Maar het was goed, al liet Bien – hij was inmiddels 41 – er daarna wel meteen een knoop in leggen. Bien bleek een lieve, maar strenge vader. Ik was vrijer: respect voor anderen, je rommel opruimen en naar school gaan… als je dat voor mekaar hebt, dan ben je al een heel eind. Omdat die verschillende inzichten veel strijd konden opleveren, liet Bien de opvoeding aan mij. Dat gaf een hoop rust en het heeft mede bepaald dat we een heel hecht gezin zijn, nog steeds. Onze dochter gaat nog altijd mee op vakantie, al woont ze inmiddels op zichzelf.

Ons geheim

Het geheim van onze relatie? We vreten elkaar op, maar laten elkaar ook vrij in onze passies, vrienden en vakanties. We respecteren elkaar en geven de ruimte die de ander nodig heeft. Ik werk vaak op avonden en in het weekend, Bien is bezig met z’n sporten. Als we elkaar zien, hebben we elkaar ook echt wat te vertellen. Samen doen we het huishouden. Hij strijkt, ik kook, de rest doen we samen. Dat gaat vanzelf.
Vorig jaar oktober ging Bien met pensioen. Daar zag ik eerst erg tegenop. Zo’n man de hele dag thuis, alles samendoen. Maar het viel zo mee! Het lijkt wel vakantie, helemaal toen ik ook een paar maanden thuiszat vanwege corona. We deden dingen samen, maar hadden ook allebei onze eigen dingen. Bien is heel gelijkmatig. Hij is stabiel, niet van de heftige emoties. Dat is fijn.

Bij Deborah thuis, de eerste foto samen (mei 1991)

Hij

“Ik werkte onder meer als portier bij een nachtclub. Je komt in het nachtleven nogal wat vrouwen tegen, maar ik was er klaar mee. Ik was vier jaar gescheiden. M’n ex bleek een ander te hebben. Ik ben ruimdenkend, vind dat je zaken uitpraat, maar zij ontkende en we gingen uit elkaar.
Voor mij hoefde een relatie niet meer. Ik was dus niet bepaald op zoek toen ik Deborah ontmoette. Maar ik vond haar wel meteen een leuke meid. Ze straalde vrolijkheid uit. Had van dat lange, blonde gewafelde haar, een zwart tenue met een gouden ceintuur. Het klinkt als een heel goedkope smoes maar ik zei: ‘Ik ken je ergens van.’ Ik meende het echt. En het klopte. Haar broer bleek in hetzelfde American football-team als ik te hebben gezeten. Zij was cheerleader geweest… M’n vrienden zeiden: ‘Ze is veel te jong voor je,’ maar ik heb dat gevoel nooit gehad. Het klikte gewoon.

Loslaten

Na twee jaar tassen heen en weer slepen tussen haar en mijn huis was ze er klaar mee en trok ze bij me in. Toen ik voor een week training en vakantie met een vriend naar Thailand ging, vroeg ze of het goed was dat ze wat dingen in mijn huis veranderde. Toen ik thuiskwam, had ze alles veranderd: de steenstrips uit m’n hele huis waren verwijderd, ze had nieuwe meubels gekocht en de boel anders ingericht. Nee, ik werd daar niet boos over. Sommige dingen moet je kunnen loslaten. Mijn vader zei altijd: ‘De vrouw is het meest in huis, laat haar het maar regelen.’

Moeilijke tijd

Toen ik het aan m’n hart kreeg terwijl haar broer op sterven lag, zei ik: ‘Ik regel het zelf wel, ga jij maar naar je broer.’ Het was niet de bedoeling haar weg te sturen of dat ze zich niet om mij bekommerde, ik wilde alleen niet een zielig plantje zijn. Dat ging niet helemaal goed. Het duurde een tijdje voordat we elkaar weer helemaal begrepen en wisten wat we van elkaar nodig hadden. Natuurlijk kwam dat weer goed! Ik had niet anders verwacht.
Ons geheim is volgens mij dat we geven en nemen. We doen ons eigen ding, maar ook veel samen. We sporten, gaan samen op pad, uit eten, met vrienden. We kunnen samen gewoon intens genieten, of het nu gaat om een avondje netflixen op de bank, of samen naar bed gaan.’

Lees het hele liefdesverhaal van Bien en Deborah in Zin 10. Dit nummer ligt nu in de winkel of bestel je online.

Tekst: Margreet Botter. Beeld: Hester Doove.