Hanneke Groenteman (1939) is programmamaker, journalist en schrijver. In Zin schrijft ze over waar ze tegenaan loopt. Hanneke heeft één zoon, Gijs. Hij heeft vier kinderen (twee dochters en twee zonen). Zij zijn Hannekes Grote Liefde.
Nooit meer een column van Hanneke missen? Met deze aanbieding lees je Zin wel erg voordelig.
‘U bent in het echt veel kleiner/groter/dikker/dunner dan op tv’
Een nieuwe column van Hanneke!
Een nieuwe column van Hanneke: ‘Even iets banaals: de lusten en lasten van het BN’erschap’
Beetje bizar
Er moet me iets van het hart en als jullie zeggen: val me niet lastig met je luxeprobleem, hebben jullie gelijk. Maar omdat ik even klaar ben met mondkapjes, COVID, Ab Osterhaus, ic-bedden, ga ik lekker even stilstaan bij iets heel banaals. Lusten en lasten van het BN’erschap. Ik vind het hele verschijnsel BN’er een beetje bizar. Je doet leuk werk (puur geluk dat je erin bent gerold) slecht tot middelmatig tot goed, je mag voor je werk regelmatig op de televisie verschijnen en dan ben je als bijvangst, pats boem een Bekende Nederlander. Dat is best wennen. Ik ben geen BN’er uit de A-categorie, zoals Linda de Mol, Gordon of Paul de Leeuw. Ik plaats mezelf in de afdeling ‘ik-ken-u-ergens-van, maar-wie-bent-u-ook-alweer’? De C-categorie. Dat is prima, soms heb ik er plezier van, maar vaak is het ook ongemakkelijk.
Ik ken u alleen van de televisie
Laatst was ik met mijn twee kleinkinderen op een dorpskermis. We kochten een suikerspin. Alle drie. We zaten op een mierzoete wolk op een stok. En toen kwam een mevrouw vlak voor me staan, keek me doordringend aan en zei dwars door de wolk heen: “U bent Hanneke Groenteman!” Ik had net een kleverige hap genomen en zei licht kattig: “Ja, dat weet ik.” De mevrouw: “Wat leuk om u hier zo in het echt te zien, ik ken u alleen van de televisie.” Nou, op dat moment was het genot bedorven, maakte plaats voor diepe schaamte dat ik als hoogbejaarde zat te happen in een kinderachtige caloriebom. De mevrouw liep door en zei: “Geniet er maar lekker van.” Dat lukte me niet meer, ik voelde me belachelijk. Mijn kleinkinderen plaagden de rest van de avond “Wat leuk om u zo in het echt te zien…”
Dit is maar een van de vele zinloze confrontaties met mij onbekenden die me van de televisie kennen. Ik weet nooit goed hoe ik me hierin moet gedragen. De mensen bedoelen het allemaal lief, De ene keer reageer ik vriendelijk, de andere ongemakkelijk. Maar het zou fijn zijn als de volgende opmerkingen minder langs kwamen (nooit meer is te veel gevraagd):
– Bent u van de televisie?
– Ik ken u ergens van, maar wie bent u ook alweer?
– U bent in het echt veel kleiner/groter/dikker/dunner dan op de televisie.
– Ik heb u wel eens in een programma gezien, maar ik kan niet op uw naam komen.
– Mag mijn vrouw met u op de foto?
Nou ja, allemaal goed bedoeld, maar één ding is zeker: zo’n opmerking leidt nooit tot enige vorm van contact. En dat zal toch wel de bedoeling zijn?
